FanFic.nl

BANG~relation

~No happy ending~

Mijn ademhaling is diep en zwaar. Kleine wolkjes ontstaan als ik uitadem. Mijn lichaam doet ontzetten veel pijn. Ik leun op Sasori tijdens het lopen. Ik heb mijn recht om hem heen geslagen en hij zijn linker arm om mij.
Sasori blijft maar doorlopen. Mij dwingen om verder te lopen. Hij heeft makkelijk praten. Hij doorstaat nu niet de pijn die ik heb. Ook het donker maakt het niet makkelijker om verder te lopen. Ik zie geen hand voor ogen en struikel over de kleinste takjes.
“Stoppen”� puf ik uit.
Sasori schud zijn hoofd.
“Je moet doorzetten”� zegt Sasori.
“Ik-”�
Ik kan mijn zin niet afmaken omdat mijn knieën het begeven.
“Kan niet meer, un”� maak ik mijn zin af.
Sasori kijkt om zich heen.
“We kunnen hier wel overnachten”� zegt hij.
Mijn lichaam trilt. Het is zo koud.
Plotseling word er iets om mij heen geslagen. Ik kijk op naar Sasori die zijn jas heeft uitgetrokken en die om mij heen slaat.
“Dank je”� zeg ik buitenadem.
“Geen probleem”� zegt Sasori.
Hij komt naast mij zitten. En slaat weer zijn linker arm om mij heen. Daar krijg ik het nog het warmst van.
Aan de ene kant ben ik zo gelukkig dat ik mijn liefde heb bekent aan Sasori, aan de andere kant voel ik me rot. Een stemmetje in mijn hoofd blijft maar zeggen dat ik vreemd ben gegaan. Ik probeer de stem te negeren maar ik weet dat hij gelijk heeft.
“Hé, Deidara”� zegt Sasori.
“Ja?”� zeg ik.
“Heb jij vandaag nog een glimp opgevangen van Kumo?”� vraagt hij.
Er komt een brok in mijn keel. Ik moet een paar keer slikken voor ik hem weg kan krijgen.
“Nee”� zeg ik.
“Ik ook niet. Zou ze weg zijn?”� vraagt Sasori.
“Je bedoeld weg bij de Akatsuki?”� vraag ik een beetje geschokt.
Ze mag niet weg zijn. Ik ben haar nog zo veel verschuldigd.
Sasori haalt zijn schouders op.
“Of ze heeft de hele dag stilletjes op haar kamer gezeten”� zegt Sasori.
Aan de ene kant hoop ik dat ze stilletjes in haar kamer zit, aan de andere kant niet. Ik zie voor mij hoe ze alleen snikkend op haar bed zit. Ik had haar vandaag op moeten zoeken.
“Misschien”� zeg ik.
“Maar waar ze ook is, het kan nooit erger dan hier zijn, un.”�
“Hoezo erg? Ik ben toch bij je”� zegt Sasori zogenaamd beledigd.
“En daar moet ik blij mij zijn omdat, un?”� zeg ik plagerig.
Sasori pakt mijn kin vast.
“Wat denk je zelf? We zijn helemaal alleen. Niemand zal ons horen, niemand zal ons storen”� fluistert hij.
Sasori wil mij kussen maar ik draai mijn hoofd weg. Hij kijkt mij wat geschrokken aan.
“Sorry, het voelt gewoon…”�
Ik blijf haperen bij het einde van de zin.
“Niet goed, un”� fluister ik.
“Wat is er dan? Ben ik niet gevoelig genoeg voor je?”� zegt Sasori wat boos.
“Nee, nee! Ik…”� weer maak ik mij zin niet af.
“Sorry, ik ben nog gewoon een beetje in de war”� zeg ik.
Sasori streelt mijn hoofd.
“Dan zal ik die verwarring wel even weghalen”� zegt hij.
Zijn linkerhand glijd naar de opening van mijn jas. Even kijk ik heb sprakeloos aan, maar dan neemt mijn gezonde verstand het over.
“Ik weet wat je van plan bent maar het gaat niet gebeuren, un. Ten eerste ben ik nog niet klaar voor zo iets en ten tweede zou ik kouvatten, un”� zeg ik zelfverzekerd.
Sasori trek snel zijn hand weg en staat op.
“Ik ga een vuur maken”� zegt hij bot.
Hij loopt rustig weg, maar ik kan zijn woede voelen. Ik volg hem met mijn blik tot hij tussen de bomen verdwenen is.
Ik denk aan Sasori en Kumo. Hoelang zal het duren voor ze mij beiden haten? Hoelang zal het duren voor mijn lust het van mijn verstand wint? En hoelang zal het duren voor ik een definitieve keuze tussen hun twee zal moeten maken?
Ik weet het niet. Maar een ding weet ik zeker. Wat het ook word, voor wie ik ook kies, het word zeker geen happy ending.
Ik kijk naar de maan. Haar witte licht schijnt door het bladerdek.
Waarom kon ik niet gewoon op een van hun verliefd worden? Dan zou er niet zo veel pijn zijn. Ik staat een tijd naar de maan, het stemmetje negerend.
Plotseling bijt Sasori mijn van achter zachtjes in mijn nek. Ik slaak een kreet en ga meteen met mijn hand naar mijn nek.
“Waarom deed je dat, un?!”� vraag ik boos.
Sasori komt voor mij staan, in zijn “slang”� heeft hij brandhout gewikkeld.
“Ik wou je reactie zien”� zegt hij.
“Ja, ja”� zeg ik.
Sasori leg het brandhout neer en maakt er een vuurtje van. Zodra het een echt vuurtje is begin ik mijn handen te warmen.
“Da’s beter, un”� zeg ik.
“Ik was al bang dat je vingertjes eraf zouden vriezen”� zegt Sasori.
“Ha-ha”� zeg ik sarcastisch.
Weer komt Sasori naast mij zitten.
“Er is meer hè?”� vraagt Sasori.
“Hè? Wat, un?”� vraag ik.
“Er is meer aan de hand dan dat jij het koud zou hebben als we nu ‘het’ deden”� zegt Sasori.
“Waar heb je het over, un”� zeg ik terwijl ik een beetje rood word.
Sasori houd zijn gezicht te dicht bij het mijne.
“Jij houd van mij toch?”� vraagt hij.
“Natuurlijk! Ik je toch mijn liefde verklaard, un!”� zeg ik.
“Dan waarom. Waarom wil je het niet?”� zegt hij.
“Dat heb ik je toch al gezegd, un”� zeg ik.
Sasori komt nog dichterbij.
“Ik wil de echte rede”� zegt hij.
“Die heb ik je toch al verteld, un”� zeg ik wat zenuwachtig.
Sasori kijkt mij strak aan.
“De. Echte. Rede.”� zegt hij met veel nadruk op ieder woord.
“Ik ben er gewoon nog niet klaar voor oké, un”� zeg ik.
“Dan wanneer wel? Hoelang laat je mij nog wachten”� zegt Sasori smekend.
“Als…”�
De steek in mijn buik is ondragelijk.
“Jij mijn keuze bent, un.”�

Reacties: