FanFic.nl

Inleiding
Hoi. Ik ben Bill, nu 19 jaar oud. Ik speelde samen met mijn broer Tom, en Georg en Gustav in een band, Tokio Hotel.
Veel mensen denken dat Tom aan onenightstands doet. Dat hij ook, eigenlijk deed, maar alleen om zijn geheim te verbergen... Een groot geheim... Een geheim wat ik nooit van hem verwacht had...

Het Verhaal
Tom zit me een beetje verlegen aan te kijken. Ik weet niet wat er is. Die blik in m'n ogen geeft me kriebels. Rare kriebels, ik weet niet wat ze betekenen. Tom kijkt me nog steeds aan en ik kijk terug. Dan kijkt hij weg. Wat is er toch met hem? Soms...soms kan ik hem echt niet peilen.
"Tom? Wat is er? Je doet zo raar de laatste tijd.", vraag ik hem.
"Er is niks... Echt niet", hakkelt Tom.
"Broertje, je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?"
"Dit niet, Bill, dit niet." En er rolt een traan over z'n wang. Ik spring Tom op de bank en sla een arm om hem heen. Meteen slaat hij 'm weg.
"Tom, wat is er toch?"
"Er is echt niks, Bill, hou je mond gewoon."
"Oke, oke."
Tom staat op en rent huilend naar boven.
"Tom...", fluister ik nog zacht, maar hij is al weg.
Wat is er toch? Wat verbergt hij voor mij? Ik hoor de ijscoman aankomen, het overvrolijke deuntje waar ik helemaal gek van word. Ik hoor Tom de trap afstormen en naar de deur toe rennen.
"Tom, wat ga je doen?", vraag ik 'm.
"ijsje halen." Tom rent de deur uit.
Ik kijk 'm na als ik ineens een auto hard hoor remmen en een schreeuw hoor die eerst niet helemaal tot me doordringt.
Dan ren ik naar buiten. Ik zie Tom liggen in een plas bloed. IK schrik, en ren naar Tom toe. "Tom! Tom? Tom, word wakker! Asjeblieft, sta op!" Ik huil en schud Tom door elkaar, maar... Hij reageert niet. De chauffeur van de ijscokar rent op ons af en voelt Tom z’n pols. "Hij... Hij... Hij is weg..." Dit kan toch niet waar zijn?! "Hij sprong voor m'n busje, en ik was niet op tijd met stoppen... Het spijt me..." De ijscoman legt een hand op mijn schouder, die schokkend op en neer beweegt. Ik kan het niet geloven, Tom is dood. Ik buig me over hem heen en huil nog harder. Mijn wit met zwart gestreepte broek is inmiddels rood, maar het kan me allemaal niet meer schelen. Mijn broer, mijn beste vriend, mijn maatje heeft zojuist zelfmoord gepleegd!
Ik kan dit niet meer, wil dit niet meer. Zonder Tom is de band bullshit, zonder Tom ben ik niks.
Ik kan niet zonder hem, maar ik ben 'm kwijt... Ik huil en stop niet. Zolang ik bij 'm zit, ben ik 'm niet helemaal kwijt... Maar dat zal snel afgelopen zijn... Dadelijk halen ze Tom bij me weg... No fucking way! Dat laat ik niet gebeuren!
De politie arriveert, evenals de ambulance, maar Tom is niet meer te redden, Tokio Hotel is niet meer te redden en ook voor mij is het over. De ambulancebroeder wil Tom pakken en op de brancard leggen, maar dat laat ik niet toe en begin luidkeels te schreeuwen: "Nee, niet Tom! Niet mijn broer!" En ik begin te huilen. "Niet mijn maatje! Niet degene die mij beschermde als ik bang was! Niet hij, niet Tom!" Ik kan dit gewoon niet. "niet mijn broertje! Asjeblieft, Tom, waarom heb je me dit aangedaan?" Ik kan niet leven zonder mijn beschermengel... Hij was alles voor me... En Tokio Hotel? Kan ook niet verder zonder hém, hí­j, mijn broer.
Één van de ambulancebroeders probeert me weg te halen om me te kalmeren, maar ik duw 'm weg. "Gvd, laat me met rust! Je kan me niet bij mijn broer weghalen!"
Steeds meer mensen komen kijken. "Flikker op! Hier is niks te zien!", schreeuw ik boos en huilend. Ik kan en wil dit niet.
Wat voor probleem had hij dat hij dit heeft gedaan?
Het loopt steeds voller rond het lint, wat is opgehangen door de politie. "Gvd, wat moeten jullie van ons?! Laat ons met rust! Mijn broertje verdiende het niet zo te sterven. Donder op! Als je het zo graag wil meemaken, spring dan lekker zelf voor een auto! En nou oppleuren allemaal!" Geschrokken van mijn reactie lopen alle mensen weer weg. "Tom, waarom jongen, waarom?""
Ik snik maar door, ik begrijp het gewoon niet. Dit zou hij toch nooit doen, het moet wel een heel groot probleem zijn geweest. De ijscoman heeft al tienduizend keer gezegd dat het hem spijt. Ik weet dat hij er niks aan kan doen. Tom heeft dit zelf gedaan. Maar waarom? 'Waarom?', dreunt het de hele tijd door m'n hoofd.
Ze blijven me maar proberen me weg te halen. "Verdomme, loop naar hel! Laat me met rust! Asjeblieft", snik ik. "Ik wil niet weg bij hem! Laat hem met rust! Jullie krijgen me niet weg bij hem!"

Uiteindelijk slagen ze erin om me naar m'n huis te krijgen en me een klein beetje te kalmeren. Ik loop naar Tom z’n kamer. Ik kijk naar alle foto's van ons samen, en voel de tranen weer branden. Ik loop de kamer door. Ik zie een brief liggen op Tom z’n bureau en begin het te lezen:

Lieve Bill
Ik kan dit niet meer.
Ik ben zo verliefd op je.
Ik kan er niet meer tegen, ik wil dit niet meer.
Als je bij me bent wil ik je vast houden, je zoenen, je knuffelen, maar ik moet me inhouden, omdat mensen me voor gek verklaren.
Als ik in je ogen kijk, weet ik dat jij ook wat voelt, alleen weet je het zelf nog niet en ik ga je niet pushen.
Ik hou van je, Bill, maar je zult het zonder me moeten redden.
Ik heb het ook niet zo gewild, maar het is beter zo.
Ik maak er een eind aan voordat ik iets stoms doe waar ik later spijt van ga krijgen.
Ga me niet achterna, ik wil dat je gelukkig bent.
En ik wil dat je weet dat ik met heeeel m'n hart van je houd.
Oh mein gott, dit is waarschijnlijk de slechtste afscheidsbrief ooit, maar dit is wat ik voel.

Ik hou van je
xxx Tom

Wat? Is hij verliefd op mij? Begrijpt hij me niet? Ik kan niet gelukkig zijn zonder hem! Weer barst ik in tranen uit en laat me op Tom z’n bed vallen. "Waarom kon je het niet gewoon zeggen, dan waren we nu gelukkig geweest, desnoods in het openbaar. Hoe kan je, Tom?! Waarom moest je me zo nodig verlaten?! Ik kan niet zonder je! Wie moet me nu troosten? Niemand begreep me zo goed als jij!", schreeuw ik huilend.

Epiloog
Het is vandaag precies een jaar geleden. Ik ben gaan beseffen dat ik wel degelijk iets voor Tom voelde, en dat ik dat nu nog steeds doe. Elke dag mis ik 'm meer. Lange tijd heb ik kunnen volhouden om te doen wat Tom me gevraagd heeft, maar het wordt steeds aantrekkelijker om hem achterna te gaan.
Ik heb besloten het toch te doen.
Het is moeilijk. Ik zit met een pen en papier voor me. Het enige wat er op staat is: lieve pap en mam. Ik weet niet wat ik verder moet schrijven, er is zoveel wat ze wil vertellen. Ik besluit dat ik begin met het geheim van Tom. Ik pak de pen en begin te schrijven.

De brief is af en zit vol met eyelinertranen. Ik hoor de ijscokar van een jaar geleden en sprint naar beneden, naar buiten. Piepende remmen en een luide schreeuw volgen.

Krantenbericht
Gister precies een jaar geleden pleegde Tom Kaulitz zelfmoord. Gister heeft zijn broer Bill het zelfde gedaan. Hij sprong voor de zelfde ijscokar als Tom en overleed terplekke. Er zal morgen een condoleanceceremonie plaatsvinden. Wij hopen dat familie en vrienden rust vinden.