Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Gone. » [12]
Gone.
[12]
In tijden heb ik zo goed niet geslapen. De nachtmerries laten me nog steeds niet los, maar vannacht was hij zachter, draagbaar. Een trein raast denderend voorbij en laat de ramen rinkelen. Het zonlicht piept doorheen de grauwe gordijnen en onthult me een blik op mijn armzalige hotelkamer. En even besluipt mij angst, angst om mijn oude en luxueuze leventje vaarwel te zeggen. Maar ik ben het levende bewijs; geld maakt niet gelukkig. Het is handig, leuk, overrompelend, maar zoals alles went het. We weten wel van het bestaan van armoede, maar het is voor ons een andere wereld. Een wereld die ik nooit dacht te moeten zien. Ik kruip uit bed, walg van de kleren waarin ik geslapen heb. Maar ik heb nu eenmaal niets anders bij. Wat moet, dat moet. Ik scharrel mijn weinige bezittingen bij elkaar en reken af aan de balie. Even val ik uit mijn rol wanneer de mevrouw me aanspreekt met ‘Julian Wagner’. Maar vanaf nu is dit mijn nieuwe naam.
Geen Bill, nog steeds geen Bill! Hoe durft hij, zomaar verdwijnen zonder ook maar iets te laten weten?! Ik snap dat hij zijn vrijheid nodig heeft. Maar zo? Nee. Nee, nu is hij te ver gegaan. Een briefje, een telefoontje, een berichtje; is dat dan echt teveel gevraagd? Wij zijn ook mensen, moet je weten. Met gevoelens en angsten. Angst om die ene persoon, waar je het meeste in deze wereld om geeft, kwijt te geraken. En juist die persoon laat me in de steek. Een schande noem ik het, een schande! En hoe moet ik dat uitleggen aan David, dat de ster van de groep ervandoor is? Zelfs Georg en Gustav raken stilaan in paniek. Hoe kon je, Bill, hoe kon je? En waar moet ik je zoeken, waar ben je naartoe gerend? Maar mijn grootste angst is dat ik het bij het foute eind heb. Misschien ben je helemaal niet uit vrije beweging vertrokken. Misschien werd je gedwongen, onder geweld meegenomen. Misschien hebben ze je overmeesterd toen je na ons concert even buiten op adem ging komen. Misschien denk jij nu ook aan mij en ben je bang. Misschien ben je wel nog banger dan mij. Misschien zit je in problemen, misschien moet ik je helpen. Maar je hebt geen sporen, geen aanwijzingen achtergelaten. Bill, als je me nodig hebt, laat dan iets weten! Ik ben je tweelingbroer en iets zegt me dat het niet goed zit. Ik moet je helpen, maar hoe? In hemelsnaam, hoe? Ik wist dat het mis zat toen je de glinstering in je ogen verloor, maar ik heb je laten gaan. Laten gaan? Ik weet niet of het mijn schuld is. Ik weet niet of je me iets kwalijk neemt. Ik weet niet of je gevonden wilt worden.
Je bent amper een nacht weg, en ik ben al helemaal verloren.
Reacties:
And we still love it...
Renate.. het is echt rotslecht,
khad zot veel meer van u verwacht..
gebt mij eigenlijk wel een beetje teleurgesteld.
-_______________________-'
wa verwacht ge nu, da ik da ga zeggen
?Domme rennie, het is geniaal, like al-ways?!
Je bent amper een nacht weg, en ik ben al helemaal verloren.
egt loveley (l)
en ik denk dat ik iets heb gemist. een vorige stukje ofzo.
ik ga nu eens kijken (l) still love it
Haha het is idd als Kay zegt!
Foetsie met de huge ego Tom^^
Dit is een prachtig stukje =)
Wel een tikje kort, maar het is echt mooi =)
Ik hoop ook voor jou -envooronstrouwensook- dat je snel de draad weer oppakt en weer langere stukjes gaat schrijven^^
Want langere stukjes betekend: langer verdwijnen in een stukje tekst van jou^^
<3
N.I.E.T.SPATIE.S.L.E.C.H.T.
Precies zoals Kay al zei.
NIET, hoor je, NIET?
Het is zo mooi, echt waar. Ik heb hier nu zo'n gigantisch brok in mijn keel. :x
En ik wou precies datgene zeggen wat Kay al zei, foetsie Tom-met-te-groot-ego, hallo Tomi-tweelingbroer. <3
Zo, zo mooi. Echt waar.
Super mooi!! Snel verder oké? Kan echt niet wachten!