FanFic.nl

Leugens en gedachten

12

School, het is irritant. Drie dagen heb ik gemist, en die drie dagen afwezigheid hebben me een week bij -schrijf en -leerwerk opgeleverd. Ook Tom heeft heel wat werk met de klas bij te halen, en om dat een beetje te verlichten vul ik ook zijn cursussen in, waardoor ik nu al twee weken aan het bijschrijven ben. Ik merk dat de inkt die uit mijn pen komt lichter wordt en met een enkele beweging gooi ik de blauwe bic bij mijn vier andere lege pennen. Met een zucht leun ik tegen de rug van mijn rode bureaustoel en laat mijn blik over het bureauoppervlak glijden op zoek naar een andere pen, maar tevergeefs. De vingers van mijn linkerhand laat ik door mijn zwarte haar glijden en het gehuil van mijn hond op de gang trekt mijn aandacht. Zonder mijn schoenen onder het bureau uit te halen ga ik op mijn sokken naar de gang. Scotty ligt voor de deur van Tom’s kamer te huilen. Zodra hij me opmerkt kijkt hij me aan met ogen als schoteltjes alsof hij me vragen wil ‘Waar is hij?’. Ik zucht opnieuw en laat me naast hem tegen de deur neerzakken. Mijn hoofd rust tegen de deur terwijl mijn linkerhand de kop van het dier naast mij aait. “Ik weet niet waar hij is Scotty, ik weet niet waar de Tom is die jij kent. Ik weet alleen waar de Tom is die ik moet leren kennen.”� Hij kijkt me aan, even kan ik medelijden herkennen in zijn ogen. Dan staat hij recht en gaat de trap af en aan het geluid van zijn eetbak te horen eet hij die helemaal leeg. Hij heeft gelijk, ik mag hier niet zo blijven zitten. Ik duw me recht en ga dan ook de houten trap af. De afstandsbediening neem ik van de salontafel en dan laat ik me in de zetel neervallen. Kasimir, de grijze kat van mam, springt op mijn schoot en ik laat hem gewoon liggen. De afstandsbediening richt ik op de televisie en even later verschijnt een testbeeld samen met een hoog gezoem. Ik druk op een willekeurig getalletje op het zwarte mechanische machientje , maar het testbeeld blijft. Met een zucht zet ik de televisie weer uit en gooi de afstandsbediening terug op de salontafel. Een halve minuut, die veel langer lijkt te duren, vul ik door uit verveling met mijn vingers op mijn been te tikken en dan uiteindelijk de mikado uit de kast te halen. In het midden van de woonkamer zet ik me neer en laat dan de stokjes vallen. De eerste 11 stokjes kan ik zonder al te veel problemen te hebben van mijn gips uit het stapeltje, maar bij de volgende loopt het mis. Naar gewoonte verlaat een vloek mijn mond, maar daarna blijft het stil. Geen lach of opmerking van mijn broer die duidelijk moet maken dat in de tien minuten die hij ouder is hij het mikadotalent opgeëist heeft. Ik doe een tweede poging om het stokje ertussenuit te halen, die gevolgd wordt door een derde, vierde, vijfde, zesde, zevende en ook achtste poging. Met een zucht neem ik uiteindelijk alle stokjes samen in een hand en sta recht om ze weer op te bergen. In je eentje mikado spelen is niet leuk, en al helemaal niet als je dan ook nog eens van jezelf verliest. Ik laat me opnieuw in de zetel vallen en zucht voor de zoveelste keer. Mijn blik glijd langs de klok terwijl ik de kamer rondkijk op zoek naar iets om me mee bezig te houden. Half drie, binnen een kwartiertje heb ik een bus naar het ziekenhuis. Misschien dat ik dat maar doe, ik heb Tom al enkele dagen niet meer gezien, en hier thuis verveel ik me toch maar dood. Ik spring recht uit de zetel en ga naar mijn kamer om mijn schoenen aan te trekken. Mijn jas haal ik van de kapstok wanneer ik die in de hal passeer en trek hem aan terwijl ik in de keuken op zoek ga naar mijn gsm en iPod. De deur trek ik achter me dicht en met Green Day in mijn oren en mijn handen diep in mijn zakken wandel ik de straat uit.

[reacties??]

Reacties: