FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Woensdag 27 januari 2004

Bill stopte zijn dagboek onder een stapel T-shirts in zijn kast en ging toen naar beneden. Het vreemde gevoel in zijn buik was nog niet weg.
De trap kraakte onder zijn voeten en hij hoopte maar dat hij zo niemand wekte. Het was aardedonker in de hal.
In de keuken knipte hij één van de drie lampen aan, zodat de ijskast en een stuk van het aanrecht ernaast verlicht werd. Dat was genoeg voor hem om te zien en niet zoveel dat het Simone of Gordon zou opvallen.
De ijskast wierp zijn koude licht in Bills gezicht. Die kreeg kippenvel over heel zijn lichaam.
Hij haalde een fles melk uit het rekje en zette dat op het aanrecht. Toen haalde hij een doos cornflakes uit de kast, hees zichzelf op het aanrecht en grabbelde met zijn hand in de doos. Toen bracht hij zijn hand naar zijn mond en liet het naar binnen glijden. Enorm gekraak vulde nu zijn oren, in zijn mond werden de vlokken van graan en de kleine stukjes gedroogd fruit geperst.
Een zucht klonk rechts van hem, uit de beschaduwde kant van de ruimte. Scotty blies weer in zijn slaap, besloot Bill na enkele seconden.
Wat is er toch met Tom aan de hand? Zou ik hem morgen aanspreken daarover? Misschien moet ik morgen ook maar eens met de fiets, zodat ik toch bij hem in de buurt ben.
Ik haat fietsen.
Zou Andreas weten wat er aan de hand is? Misschien moet ik hém dan maar eens aanspreken. Maar zou hij dat dan wel vertellen? Hij is betrouwbaar, dat heb ik zelf al genoeg ondervonden, dus ik denk niet dat hij veel zal loslaten.
Hoe kom ik er dan achter?
'Oh Tom.' kreunde hij en zette het pak cornflakes naast hem op het granieten tafelblad. Met nauwkeurige bewegingen schroefde hij de dop van de fles melk en zette zijn lippen tegen de opening.
De melk gleed zijn mond in, een klein straaltje liep langs zijn kin naar beneden. Scotty blies weer.
Bill veegde met zijn mouw over zijn kin en schoof van het aanrecht. Het opruimen ging snel en geluidloos, terwijl zijn gedachten verschoven naar iemand anders.
Nalani.
Kan ik verliefd zijn? Het is pas sinds kort dat ze me opvalt, daarvoor was ze zo goed als onzichtbaar voor me. Correctie: dat was ze ook.
Maar waarom zou dat dan ní­et kunnen?
Inderdaad!
Maar wat betekent verliefd zijn dan? Ik voel geen vlinders, en anders zijn ze wel heel licht en klein. Ik eet nog normaal. Misschien zelfs meer dan gewoonlijk. Ik loop niet constant afwezig rond. Ik denk niet abnormaal veel aan haar - maar wel veel. Eigenlijk denk ik veel aan haar. Maar meer aan Tom.
Maar dat is normaal, hij is mijn tweelingbroer en zijn problemen zijn ook die van mij, ik voel ze net zoals hij ze voelt, ik worstel er mee, net zo erg als hij.
En toen dacht hij weer aan Tom. Dat frustreerde hem mateloos.
Hij deed het licht uit en trok de deur achter zich dicht. Even bleef hij staan, met zijn ogen gesloten en diep inademend. Hij hoorde niets, behalve zijn eigen, luid bonkende hart. Toen opende hij zijn ogen weer. De duisternis besloop hem, maar het beangstigde hem niet. Hij voelde zich eerder... thuis. Dat was hij ook, maar echt thuis. Op zijn plek. Maar dat had hij altijd al gevonden. Dat donkere en duistere dingen beter bij hem pasten dan lichte, vrolijke dingen. Dat was meer voor Tom. Al was dat de laatste tijd ook niet meer zo.
'Ik moet echt stoppen met aan Tom denken.' zei hij met op elkaar geklemde kaken. Hij duwde zich van de deur af en hees zich aan de leuning van de trap omhoog. Zo zacht mogelijk liep hij naar boven, hij schoof bijna uit omdat zijn sokken - en de trap - te glad waren. Op de overloop keek hij even in de slaapkamer van Simone en Gorden, de deur stond op een kiertje, maar ze leken nog te slapen. Ook Tom leek nog te slapen, dacht Bill toen hij even de kamer inkeek. Voorzichtig sloot hij de deur en liet zijn hand even op het hout rusten. Aan de andere kant van de deur lag Tom nu te slapen, en morgen zou weer een dag komen waarin hij zou worstelen met datgene dat hem zo stil en gesloten maakte. Kon hij nu toch maar helpen, de problemen wegnemen en met de wind laten meevoeren. Oh, kon hij dat maar.
Bill liep zijn kamer in en deed zijn best nog steeds onopmerkzaam stil te zijn. De deur klikte even toen hij zijn plekje in de deurstijl weer had ingenomen, het raam stond op een kier open en klapperde. Hij sloot het raam eerst en ging toen in bed liggen. De deken vormde zich om zijn lichaam, net als zijn kussen. Het huis kraakte, de bomen wierpen vreemdvormige schaduwen door het gordijn naar binnen, het begon zachtjes te regenen. Bill viel in slaap.

In de keuken was alles stil en normaal, alsof Bill er helemaal niet geweest was, alles stond nog steeds op zijn plek, het licht was uit.
Maar Tom had hem gezien. Zijn ogen rustten nog steeds op het plekje waar Bill net nog gezeten had, maar hij was alweer verdwenen. Hij hoorde nog de voetstappen op de trap, tweemaal had hij ze gehoord, en hij hoorde zijn naam. Hoe Bill het gekreund had, het donderde door zijn hoofd als een trommelkorps bij carnaval.
Moeizaam slikte hij, en richtte zich op. Even had hij gevreesd dat Bill hem had gezien, toen hij twee keer te opvallend uitademde. Maar hij had het licht niet aangedaan, en daarom was de schaduw over Tom gebleven.
Hij ging even muisstil als Bill naar boven, maar op de op twee na bovenste trede bleef hij staan. Bill stond voor Toms slaapkamerdeur, stil, rustig inademend, met zijn hand op het hout. Tom deed moeite niet te zuchten, blazen, luid in te ademen of welk geluid dan ook. Hij keek naar Bill, en alleen naar hem, terwijl iets raars in zijn maag borrelde. Toen liep Bill zijn eigen slaapkamer in.
Pas na enkele minuten durfde Tom te bewegen. Hij stapte met kleine pasjes naar Bills deur en legde zijn oor er tegenaan. Een rustige ademhaling, hij sliep vast al.
'Slaapwel.' fluisterde hij zacht en verdween toen zijn eigen kamer in. Toen hij zeker was dat echt niemand hem kon zien, veegde hij de tranen van zijn wangen, die er al heel de tijd gezeten hadden.

Reacties: