FanFic.nl

Skatepark Memories.

3. Een droom.

“Waar ben jij geweest?”�, vraagt ze boos. “Skatepark!”�, zeg ik. “Tot zo laat?”�, vraagt ze en ik knik. “Sorry, ik was de tijd even vergeten!”�, zeg ik en mijn moeder knikt. “Je bent er gelukkig weer, kom!”�, zegt ze en we lopen de woonkamer in.
“Mag ik nog wel even wat drinken?”�, vraag ik. “Ik verga van de dorst.”�
“Ja, maar wel ff snel. Ik wil dat je om 10 uur op bed ligt.”� “Oké.”�
Ik pak nog wat cola, drink het op, pak m’n tas en loop naar m’n kamer op zolder. Daar gooi ik m’n tas neer en trek m’n slaapkleding aan. Ik doe m’n nachtlampje aan, ga in bed liggen en zet m’n iPod op Green Day. Zo val ik in slaap.

“Nee Tom, het kan me niet schelen of je meegaat. Maar ik ga! Ik heb toch alles al geregeld. Ik word gek van die hysterische, gestoorde fans. Ik werd laatst zowat aangevallen. Dit kan zo niet meer langer.”� Bill loopt naar boven en begint zijn tas in te pakken. Hij stopt al z’n kleding in een tas, pakt z’n make-up in en alle ander belangrijke dingen. Tot slot pakt hij z’n portemonnee met z’n geld, pinpas en identiteitskaart. “Godver, waarom begrijpen Georg en Gustav het nou wel, maar Tom niet?”�, mompelt Bill boos in zichzelf. Hij pakt z’n autosleutels en stapt in z’n auto. Op naar z’n nieuwe leven in Nederland…

Ik word wakker en besef dat ik alles heb gedroomd. Dit leek zo echt. Ik leg me weer neer, sluit m’n ogen en denk na over wat ik heb gedroomd. Ik val weer in slaap, een droomloze dit keer.

Ik kan me niet concentreren op m’n toets. Ik moet Bill spreken. Gelukkig is het vrijdag en zijn er heel veel lessen uitgevallen waardoor ik maar drie lesuren heb en dit is het laatste uur voor vandaag.
Ik maak snel m’n toets af en begin m’n tas in te pakken. *tring!* Yes! De bel, eindelijk. Ik spring op en sprint naar m’n kluisje om m’n boeken te lozen en boeken in te pakken die ik nodig heb voor het huiswerk. Daarna snel ik naar m’n fiets en race naar de skatebaan toe.
Daar zie ik Keira, Eliza, Nienke en nog wat andere mensen zitten. “Hebben jullie Bill gezien?”�, vraag ik half buiten adem.
“Word eerst eens even rustig.”�, zegt Nienke en ik probeer diep adem te halen. “We hebben Bill nog niet gezien. Hij komt zo vast wel.”�
En inderdaad, drie kwartier later komt Bill aan op de fiets.
“Bill!”�, roep ik en ik ren naar hem toe.
“Zo jij bent blij me te zien.”�, grapt hij.
“Waar is je auto, Bill?”�
“Thuis. Wacht… Hoe weet je dat ik een auto heb?”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.