Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Blauw (afgelopen) » 9.
Blauw (afgelopen)
9.
Bill was gisteren de hele avond niet uit zijn kamer gekomen, ook niet voor het eten. Zijn deur had er bijna aan moeten geloven, maar dit keer was hij sterker. Hij kon stand tegen hem houden. Hij durfde er wel niet uit te gaan. Frank zat er nog, dat voelde hij. Bill trok zijn kleren aan, zonder naar zijn lichaam te kijken. Bill was bang voor zijn lichaam. Hij had zijn ogen gesloten en zocht naar de knoopjes van zijn hemd om ze los te knopen. Hij droeg vandaag een hemd dat volgens mensen in de mode was, maar hij droeg die soort dingen al jaren. Hij trok een zwarte skinny aan en omdat hij niet keek viel hij bijna om. Hij opende zijn ogen weer en trok een paar sokken aan. Hij ging met een kam door zijn haren, en zette die mooi rechtop met wat haarspray. Vandaag maakte Bill donkere kringen rond zijn ogen. Hij keek in de spiegel naar zijn ogen en keurde ze goed. Hij trok wat juwelen aan en ging zijn tanden poetsen. Zijn honger van daarnet was volledig verdwenen. Bill draaide met trillende vingers de sleutel om, en hij had gelijk. Frank zat op een stoel tegenover hem te slapen. Zo zacht mogelijk ging hij naar de trap maar net toen hij er vanaf wilde gaan, werd hij bij zijn schouder gegrepen. Bill slaakte een gil en rukte zich los. Hij kon het, hij was los. Hij holde van de trap af en viel bijna. Hij nam de tas die hij gisteren had klaargezet voor het geval dat, en holde het huis uit. Tranen stroomden. Hij wilde hier weg. Hij werd natuurlijk achterna gezeten. Een woedende Frank liep achter hem aan. “Kom terug mislukkeling,”¯ tierde hij. Bill reageerde niet en liep zo snel hij kon verder. Hij wilde hier niet meer zijn. Bill plofte op een bankje een paar straten verder. Hij moest even bekomen van zijn geren. Hij was totaal buitenadem. Hij nam het papiertje uit zijn broekzak, waar hij Tom zijn adres op had gekrabbeld. Het was gek genoeg al in die straat. Het was dinsdag morgen en Bill moest met Tom praten. Hij hoopte dat hij nog niet weg was. Bill ging opzoek naar nummer negentien. Hij stond nu voor huis nummer negentien. Hij kreeg een déjí vu. Bill was hier al eens eerder geweest. Net toen hij wilde aanbellen besloot hij toch om weg te gaan. Hij durfde niet goed aan te bellen. Stel dat zijn moeder een echte tang was en hem achterna ging zitten met een deegroller? Hoewel hij niet echt geloofde dat, dat zou kunnen. Maar toch ging hij weg.
Bill sloeg een zandwegje in. Hij wist nu al niet meer waar hij was, dus het kon hem ook niets meer schelen. Bill kreeg een sms. “Waar zit je? Clara zegt dat je weg bent gelopen,”¯ stuurde Audrey. Bill hield zijn adem in. Hij was Audrey vergeten in te lichten. “Ik ben ergens en nergens,”¯ antwoordde Bill. Hij liep het pad verder af. Hij kwam uit bij een speelparkje. Er stond wel weinig. Een schommel, een soort van wip en een glijbaan met een zandbak er rond. Bill nam plaats op de schommel en schommelde zich op en neer. Hij had zijn tas naast zich neer gezet. Hij keek naar zijn kapotte all-stars. Hij kon geen afstand van ze doen, daarvoor zaten ze veel te goed. Bill kreeg weer een déjí vu. Hij sloot zijn ogen en had een flash back.
“Tomi kooom!”¯ gilde ik. Het kleine jongetje dat precies op mij leek kwam mijn richting uit. Hij had een emmer en twee schepjes vast. Hij gaf er een aan mij. Samen bouwden we een groot zandkasteel. “Jongens, wat maken jullie?”¯ vroeg duidelijk onze moeder. “Een zandkasteel,”¯ tierde ik. “Bill, Tom straks gaan we naar oma,”¯ zei een man. Dat was onze vader. “En jongens hoe oud zijn jullie nu?”¯ vroeg mam die op het bankje ging zitten. “Vier,”¯ zeiden we in koor. Ik keek mijn evenbeeld recht in zijn ogen.
Bill zuchtte toen het flash back gedaan was. Hij had er best van genoten. Hij wist dankzij zijn flash back dat hij een evenbeeld had met de naam Tom. Maar hij wist niet goed of het wel een goede flash back was. Misschien wilde hij gewoon te hard dat het zo was geweest. Bill keek rond en zijn blik viel op dat ene bankje uit zijn flash back. Het was vuil en groen door het mos dat er op groeide. “Bill waar zit je? Ik maak me zorgen,”¯ had Audrey hem drie seconden geleden gestuurd. “Ergens waar ik alleen ben,”¯ antwoordde Bill.
Het was middag toen Bill van de schommel af ging. Hij besloot eten te gaan kopen. Hij nam uit zijn tas een muts en zette die op, net als een zonnebril. De zon stond hoog en was best warm. Bill wist het zeker, de lente was begonnen.
Bill kwam aan bij een broodjeszaak. Hij kocht een cheeseburger en een cola. Buiten op een bankje at hij dat op. Hij stopte het overschot van zijn cola in zijn tas. Bill besloot weer terug te gaan naar dat speeltuintje, waar hij de hele voormiddag al had gezeten. Nu waren er een vrouw en een klein jongetje aan het spelen. Bill nam weer plaats op de schommel en ging op en neer. Hij typte wat in op zijn mobiel. Een tekst kwam eruit. Het kwam gewoon vanzelf, zonder meer of minder. Toen hij het een titel had gegeven zag Bill dat het al bijna half vijf was. Audrey was uit school. Zou ze kwaad zijn op hem? Bill stuurde haar nu de exacte plaats waar hij zat. Op de voorwaarde dat ze die geheim zou houden. Bill schommelde wat op en neer toen hij een fiets hoorde aankomen. Dat kon hij namelijk goed horen, aangezien Audrey haar fiets veel lawaai maakte en zeker op een zandweg. En het was haar. Ze gooide haar fiets neer en kwam naar me toe gelopen. Ze omhelsde me meteen. “Bill waarom?”¯ vroeg ze. “Omdat ik weg wil,”¯ zei Bill. Hij sloot zijn ogen om tranen te onderdrukken. “Samen komen we hier uit, ik zal er alles aan doen om jou te helpen,”¯ zei Audrey. Bill opende zijn ogen. “Dat hoeft echt niet, ik zou graag willen dat je doet alsof je niet weet waar ik ben,”¯ zei Bill. Audrey keek bezorgd. Ze legde een hand op zijn schouder. “Dat wil ik niet,”¯ zei ze. “Voor mij,”¯ zei Bill. “Dat helpt mij wel.”¯
“Zoals jij wilt, maar als je me nodig hebt, hoef je maar te bellen of een sms te sturen, dan ben ik zo bij je,”¯ zei Audrey. Bill knikte en omhelsde Audrey nog eens stevig. “Ik ga mijn moeder zoeken,”¯ zei Bill nog zacht.
Reacties:
aaaw wat treurig in zeker opzicht. mr bill is iig van die frank af nu
dat is al een pluspuntje.nu hopen dat voor hem de woensdag snel aangebroken is
liefteren
MIII, me loves
As you know :3
En, ik ga even mijn inbox bekijken *wbw*
You know where I'm talkin about :3
<33
Bill dombo!
Tom heeft dezelfde achternaam als jou,
je kende het huis ergens van,
en in die flashback had je tweelingbroer de naam Tom.
Word wakker!
Tom, ja dié Tom is jou broer.
Ga er naartoe, vertel alles en en alles komt goed (:
En jij moet heel snel verder schrijven,
ik hou van dit verhaal <3
Xxx,
Aaah, leuk!
Ik hoop dat het allemaal snel goedkomt met Billi<3
xx