Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Skatepark Memories. » 4. Hij wil me niet meer zien.
Skatepark Memories.
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
14 dec 2008 - 19:22
Aantal woorden:
560
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
221
4. Hij wil me niet meer zien.
Avril PoV:
“Thuis. Wacht… Hoe weet je dat ik een auto heb?”¯
Ik geef geen antwoord op z’n vraag maar begin gelijk over wat anders
“Je moet met Tom praten, Bill. Na die ruzie heb je hem niet meer gesproken, of wel?”¯ “Eh…”¯ Bill kijkt me verbaasd aan. “Hoe- Hoe weet je dat?”¯ “Ik heb gedroomd, Bill.”¯ Ik vertel wat ik gedroomd heb.
“Zo is het precies gegaan.”¯, zegt Bill met grote ogen. Ik voel me even duizelig. “Ik heb het nog nooit gehad. Het is echt een raar gevoel.”¯ We lopen terug naar het bankje. “Misschien heb je gelijk. Als ik thuis ben, bel ik Tom op.”¯
Bill PoV:
Thuis aangekomen pak ik meteen de telefoon.
Even twijfel ik, maar dan toets ik toch het nummer van Tom in, druk op het groene telefoontje en houd de telefoon aan mijn oor. Even denk ik dat er niet opgenomen gaat worden en ik zucht. “Ja…”¯, hoor ik Tom chagrijnig zeggen. “Tom!”¯, zeg ik blij en Tom zucht. “Wat is er?”¯ “Ik… ik wilde sorry zeggen. Ik werd gewoon gek van al die fans daar, ik moet even rust! Hier kennen de mensen me niet en ik heb wat nieuwe vrienden, eigenlijk vriendinnen, maar ze zijn super aardig en…”¯ Tom laat me niet uitpraten. “Ja, ja. Je hebt nieuwe vrienden en je mist ons totaal niet! Voelt je helemaal niet schuldig dat Gustav, Georg en ik al 8 concerten af hebben moeten zeggen en lult nog even veel als toen je nog hier woonde! Sorry, Bill ik heb het druk!”¯, zegt hij en hangt op. Ik kijk verbaast naar de telefoon en dan weer naar voor. 8 concerten moeten afbellen? Hij liegt! Dat zegt hij alleen maar zodat ik me schuldig zou gaan voelen! We hadden het eerste half jaar gaan concerten! Misschien wel langer niet! Ik zucht en laat me op mijn bed ploffen. Ik kijk naar mijn mobiel en weet niet wat ik moet doen. Dan herinner ik me Avril, van de skatebaan. Ik kijk in mijn mobiel en zie haar nummer staan, weer twijfel ik even maar bel haar dan toch op. “Hallo, Avril hier!”¯, zegt ze lachend en ik hoor nog stemmen op de achtergrond. “Hoi, met Bill. Stoor ik?”¯ vraag ik en gelijk is ze serieus. “Nee, wat is er?”¯ “Ik heb net Tom gebeld.”¯, zeg ik. “Oké, wat zei hij?”¯, vraagt ze. Ik vertel wat hij zei en we zitten nog een tijdje aan de telefoon. Ze zegt dat het wel goed komt en ik het even moet laten rusten of juist naar Georg of Gustav moet bellen. Ik ben een beetje wanhopig en weet echt niet wat ik moet doen. Ik lig nog op mijn bed en staar naar het plafond waar wat foto’s van de band hangen. Mijn ogen blijven hangen op een foto van Tom en mij. Meteen beginnen mijn tranen te branden en ik denk terug aan wat Tom zei. Waarom wil hij me niet begrijpen? Hij ziet toch zelf ook wel dat onze aanhang steeds gekkere dingen gaat doen om bij ons te komen? Dat is gewoon niet normaal meer. Ik weet dat het zijn droom is om wereldberoemd te worden, maar zo gaat het toch niet langer. Normaal begreep hij me altijd. En nu… Ik weet het niet meer. Ik hoop dat hij binnenkort afgekoeld is. Dan bel ik ‘m later nog wel een keer.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.