FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Donderdag 28 januari 2004

Bill werd wakker en was vergeten wat er de vorige avond door zijn hoofd had gespookt. Maar dat was buiten het betreffende onderwerp gerekend, die luid vloekend aan de andere kant van de muur klonk.
Bill spitste zijn oren om te kunnen verstaan wat Tom zei, maar dat was onbegonnen werk. De woordenvloed was in zo’n sneltreintempo dat er kop noch staart aan te krijgen was. Daarom stapte hij uit bed en slenterde zijn kamer uit. Door de openstaande deur kon hij Toms kamer inkijken, waar Tom op zijn buik op de grond lag.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij en probeerde zijn trillende onderlip in bedwang te houden door erop te bijten.
'Wat denk je nu zelf?' bromde Tom en hees zich aan het voetenuiteinde omhoog, om in de warboel van dekens te vallen én erin verzeild te raken.
Uit de dekenberg, die zich op Toms borst gedrapeerd had, rees een diepe zucht op.
Bill duwde de schokgolf aan herkenning weg in een hoekje van zijn herinneringen en plofte neer op het bed om zijn broer te hulp te schieten.
Dat bleek niet zo’n moeilijke karwei.
'Bedankt.' zei Tom en haalde een hand door zijn oerwoud dreadlocks, die losjes om zijn hoofd hingen.
'Graag gedaan.' antwoordde Bill en gniffelde zachtjes, terwijl hij enkele dreadlocks achter Toms oor duwde. Tom keek hem niet aan.
'Tom?'
Hij maakte een ‘uhu?’-geluid en stond recht, om kleren bij elkaar te zoeken en zich stuntelend op één been aan te kleden. Bill pulkte aan zijn nagels en zocht de juiste woorden.
Toen Tom weer naast hem zat, flapte Bill ‘Tom, er is iets hè?’ eruit en sloeg zich bijna voor zijn hoofd voor de tactloosheid. Maar het had wel het gewenste effect.
Tom beet op zijn lippiercing en blikte naar de deur. Toen ademde hij diep in.
'Het is… Pim. Ik maak me zorgen om haar.'
Bill had moeite met zich inhouden, maar hij riep nog net niet ‘YES!’ door het hele huis. Het kwam er echter wel op normale toon uit, waardoor Tom hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek.
Blozend wreef Bill zijn handen over elkaar. 'Ik dacht echt dat het met mij te maken had en… Oh Tom, kom hier.'
Het was een van de vele, vertederende tweelingmomenten. Het soort waarvan de tweeling er al veel gekend had.
De oudere broer, met het macho-karakter en degene die de sterkste van de twee was, die werd getroost door zijn jongere broertje, die kwetsbaar en stil was van karakter, diep in elkaars armen, gekalmeerd door elkaars geur en warmte.
Tom hield zijn armen stevig om het tengere figuur van zijn broer en drukte zijn gezicht in diens hals. Bill had kippenvel, merkte Tom op.
'Het komt wel goed, Tom. Dat doet het altijd.' suste hij en wreef zacht over Toms rug.

Bill kwam de badkamer uit, deponeerde zijn handdoeken in de wasmand en huppelde als het ware de trap af. Hij wist nu wat het probleem was, en hij wist dat het niet bij hem lag. Dus al die zorgen waren voor niets geweest.
Nee, niet voor niets. Hij wist nu dat zijn broer met een probleem worstelde, dat hij vast niet aan Pim kon vertellen. Wel aan Andreas, maar of hij er ook een oplossing voor wist.
In de keuken had hij voor het eerst weer écht honger, hij at drie croque monsieurs, die Simone met liefde en plezier maakte voor haar jongste zoon, die weer helemaal vrolijk was.
En als Bill vrolijk was, dan zou het toch niet lang meer duren voor Tom het ook was?
Tom propte zijn lunch, deze keer een broodje tonijn, in zijn rugzak en hees die over zijn rug. Het sleuteltje van zijn fiets rinkelde in zijn hand, de overige sleutels verdwenen zijn broekzak in.
'Ik ben naar school.' zei Tom, kuste zijn moeder even op haar wang en griste een appel uit de schaal. Hij zette zijn tanden erin en ritste toen zijn jas toe.
'Wacht. Hier.' Bill haalde zijn zwarte sjaal uit zijn tas en reikte hem Tom aan. Die nam hem aan, glimlachte even en deed hem toen om zijn nek.
Toen hij de deur sloot, snoof hij aan de sjaal. Hij rook naar Bill.
Waarom interesseerde hem dat überhaupt?
Hij rolde met zijn ogen naar zijn innerlijke zelf. Het was gewoon zijn tweelingbroer, niets meer! En zeker niet minder!
Hij stopte de uiteindes in zijn jas en hield toen zijn hand boven zijn ogen. Een lichte, grauwgrijswitte mist had zich over de straten genesteld. Maar het gerinkel van de bel kondigde Pim aan, al kon hij haar niet zien.
'Kaulitz, ik hoop voor je dat je klaarstaat, ik wil zo snel mogelijk op school zijn, het is koud!'
'Ik ben er, vermoord me niet.' zei hij, forceerde een grijns om Pim gerust te stellen en opende het slot van zijn fiets. Toen gooide hij zijn been over de stang en ging op de trappers staan. Het pad af, de weg op, daar stond Pim.
'Op naar de hel.' zei ze dramatisch en lokte een wedstrijdje uit.
Bill zag de twee wegrijden en gooide toen de band van zijn tas over zijn schouders. Hij moffelde snel een schriftje en een broodzakje erin en deed hem toe.
'Ik ga ook maar eens naar school, de bus komt zo.' zei hij, knuffelde en kuste zijn moeder en grijnsde breed. Hij had zich in tijden niet zo goed gevoeld, en als het goed was, zag hij Nalani zo bij tekenen.

De bus stond er inderdaad al toen Bill bij de halte kwam. Hij stapte snel in, deed even teken naar de chauffeur dat hij kon doorrijden en zocht toen in de krioelende massa leerlingen naar Alex, die een plekje voor hem vrijhield.
Voor het eerst in een tijdje vond hij het niet erg om naast Alex te moeten zitten in de bus. Alles was zo goed als kon in deze situatie goed met Tom.
'Wat maakt jou zo vrolijk?' vroeg Alex en duwde een lok zwart haar in haar elastiekje.
'Oh, niets. Gewoon. Alles is heerlijk normaal.'

Reacties: