FanFic.nl

Skatepark Memories.

5. Het verhaal van Tokio Hotel.

Arme Bill. Is Tom echt zo boos dat hij niet met Bill wil praten? Ik ben diep in gedachten en vang niet op wat mijn ouders tegen me zeggen. Ik wil naar Bill! gewoon om hem te helpen. Ik sta op en loop naar de deur. “Sorry mam, maar ik moet Bill helpen! Ik bel je wel!”�, zeg ik en loop de deur uit. Ik heb geen zin om mijn fiets te pakken en dus ren ik naar het skatepark toe. Maar Bill is er niet. Ik pak mijn mobiel en bel hem op. Ik vraag om zijn adres en na ongeveer een kwartiertje lopen ben ik er. Het is al half 10 en ik weet zeker dat als ik naar huis ga, ik vet in de nesten zit! Ik bel bij zijn huis aan en niet veel later gaat de deur open. “Hoi!”�, zeg ik en Bill laat me binnen. “Hoi.”�, zegt hij zacht en we gaan op de bank zitten. Ik zie veel foto’s van 4 jongens hangen en ook wat grote lijsten met een gouden CD er in. “Tokio… Hotel?”�, fluister ik en kijk vragend naar Bill. Met grote zwarte letters staat het op de witte muur geverfd. “De band.”�, zegt Bill. Ik loop naar de muur en kijk naar de foto’s ik herken Bill erin en nog een jongen waarvan het gezicht er heel erg op dat van Bill lijkt. “Is dit Tom?”�, vraag ik en wijs op de jongen die er een beetje als een hiphopper uitziet. Bill komt naast me staan en knikt. “We zijn een tweeling.”� Ik knik. “En wie zijn dat?”�, vraag ik en wijs naar de andere 2. “Dat zijn Georg… en Gustav.”�, zegt hij en wijst bij elke naam een persoontje aan. Ik knik weer en kijk naar Bill. “Je mist ze, is het niet?”�, zeg ik en even blijft het stil. Als ik weer naar Bill kijk rollen er tranen over zijn wangen. Bill knikt uiteindelijk. “Waarom ga je niet terug Bill?”�, vraag ik, ik vind het moeilijk om te zeggen, maar misschien is het beter zo. “Maar die meisjes daar zijn debiel! Al die fans daar zijn gewoon bijna eng! En mensen die je muziek slecht vinden zijn nog enger want die vallen je aan!”�, zegt hij en ik omhels hem, ik weet niet goed wat ik moet doen en dus luister ik naar hem en probeer hem te troosten. Ik denk aan wat hij net zei, over z’n fans en haters. Is het zo slecht met de wereld? Ik merk het wel vaker, in het nieuws en zo; de mensen gaan hard achteruit. We kunnen op een of andere manier niet meer normaal tegen elkaar doen.


Ik ben zo blij dat Avril er nu is. Er is niemand anders hier in dit huis die me kan troosten. “Oké, genoeg gejankt. Wil je wat drinken?”�, vraag ik uiteindelijk. “Doe maar wat cola joh.”� “Oké.”� Ik loop naar de keuken en schenk twee glazen cola in. Dan loop ik terug naar waar Avril zit. “Astjeblieft.”�, zeg ik en ik geef haar een glas. “Dank je.”�, zegt ze met een dankbare glimlach. Ik voel even een kriebel, één die ik niet kan plaatsen. Nee… Het zal toch niet? Ik druk de gedachte weg en neem een slok van m’n cola.
“Gaat het weer een beetje?”�, vraagt Avril aan me. “Ja hoor, bedankt.”�, antwoord ik en ik glimlach. Ze glimlacht terug. “Oh, ik moest mijn moeder nog bellen, maar dan krijg ik weer een preek en zo.”�, zegt ze en zucht. “Je mag bij mij blijven als je wilt?”�, zeg ik en ze kijkt op. “Echt?”�, zegt en ik knik. “Je ben super! dank je!”� Ze omhelst me. Weer die kriebels… zou het dan toch?... Nee Bill niet aan denken! “Ik ga even bellen!”�, zegt ze en ik knik. Niet veel later komt ze weer binnen. “Ben er weer!”�, zegt ze. “Ik zie het! Wil je de rest van het huis ook zien?”�, zeg ik en ze knikt. We lopen het huis door. We komen aan bij mijn kamer. “En dit… is mijn slaapkamer!.”�, zeg ik en doe de deur open. “Wow, groot!”�, zegt ze en kijkt rond. Haar ogen vallen op het plafond boven mijn bed en loopt er heen. Ze kijkt naar het plafond en ze glimlacht. “Zijn jij en Tom dat? En ook de andere van vroeger?”�, vraagt ze en ik knik. “Ja.”� “Wat super schattig!”�, zegt ze en ik wordt een beetje rood. “Ja kan helemaal niet zien wie wie is, zeg.”�, zegt ze met open mond.
“Nee hè. We wilden later ook niet meer op elkaar lijken, dus… Zo komt het dat we er allebei zo verschillend uit zien.”� “ Oh oké.”�

Reacties: