FanFic.nl

My Second Chance [Twilight's next generation]

01.] Boston High is the place where I belong (At least, that's what I think).

'Rossie!' riep Bonnie toen ze op mijn bed sprong. Ik schrok wakker uit mijn slaap en keek verward om me heen. 'Waar is de brand?'
Bonnie giechelde; een heerlijk geluid, vond ik altijd. 'Rossie, je moet naar school. Is het niet spannend?' Ze klapte in haar kleine handjes.
'Waarom noem je me Rossie?' vroeg ik terwijl ik rechtop ging zitten en naar mijn enthousiaste zusje keek.
'Rosemay is een érg lange naam, vind je niet, zus?' Bonnie glimlachte. 'Nu ben je Rossie voor iedereen.'
Ik grinnikte en woelde door Bonnie's haar. Ik sprong van mijn bed en liep naar mijn badkamer. Bonnie had gelijk: Rosemay was erg lang, en Rossie klonk eigenlijk best... leuk. Ik keek in de spiegel en zuchtte: mijn haar was zoals gewoonlijk onmogelijk. Ik pakte mijn kam en begon de klitten er ruw uit te rukken. Het deed minder pijn dan normaal, maar toen ik klaar was en naar de kam keek, zag ik pas hoeveel haren ik uit mijn hoofd had getrokken. Ik waste mijn gezicht, trok mijn badjas aan en slofte naar beneden om te ontbijten. Terwijl ik niets ziend naar de foto's keek die langs de muren bij de trap hingen, bedacht ik me dat ik nog wat boeken naar mijn moeders zus moest brengen en ook wat boeken moest halen bij haar. Ik maakte wat tosti's voor mezelf en ontbeet stilletjes. Bonnie was waarschijnlijk weer in bed gedoken. Zij hoefde pas over een uur op te staan. Ik keek naar ons sleutelrek. Mijn moeder was waarschijnlijk nog bij haar nachtdienst en mijn vader in zijn galerie.
Ik zag mijn ouders maar weinig, en hoewel ik nog maar vijftien was en niet mag rijden, hadden ze een luxe auto voor me gekocht. Ze konden me nooit brengen en ze vonden de bus te gevaarlijk. Bovendien was ik de beste en jongste autorijder van de stad.
Toen ik klaar was, ruimde ik af en liep ik weer naar boven om mijn tas in te pakken. Ik voelde in de zakken van mijn leren jasje of ik daar mijn telefoon in kon vinden. Hij lag er niet in. Ik fronste, want ik wist zeker dat ik hem daar in had gestopt en er niet meer uit had gehaald. Bonnie... Ik rende de gang op en gooide de deur van haar kamer open. Bonnie zat onschuldig op haar bed met een boek voor haar neus. Een gesloten boek.
'Bonita Little,' zei ik streng. 'Geef me mijn telefoon terug.' Bonnie knikte, rommelde onder haar deken en gooide de telefoon naar me toe. Ik ving hem luchtig op en ging me omkleden. Toen ik klaar was, liep ik naar beneden, pakte de sleutels van het rek en liep naar mijn zwarte Range Rover. Ik stapte in, trapte op het gaspedaal en gleed van de oprit af. Ik besloot maar om de boeken na school af te leveren, want ik was dankzij Bonnie al bijna te laat. Ik keek ongeduldig naar de rode stoplichten toen ik dichter bij de school kwam. Twee auto's stond voor mij; een groene Renault en een witte BMW. Ik staarde naar de BMW in ongeloof. De school waar ik naartoe ging had meestal wel rijke leerlingen, maar de helft had geen auto, omdat er een schoollimousine was. Toen ik naar de Renault keek, schoot het licht op groen en schoten beide auto naar rechts, richting school. Ik reed achter hen aan en parkeerde naast een groene boom. Blijkbaar had ik een beetje te snel gereden; ik had nog een kwartier. Ik moest toch eens de klokken thuis bekijken. Ik zuchtte en haalde mijn rooster uit mijn tas. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de mensen die in de BMW zaten uitstappen. Een tweeling, een jongen en een meisje die druk in discussie waren en nog een jongen en een meisje die ouder dan hen waren. De tweeling zat waarschijnlijk in mijn jaar, dat was te zien aan hun gedrag. Ik tuurde even naar hen en keek toen weer op het rooster. Toen ze bel ging, snelde ik het gebouw in op zoek naar de C-vleugel. Dat was nog niet zo makkelijk. Ik kwam nog maar net op tijd het lokaal binnen. Het eerste uur hadden we een kennismaking. Ik zette mijn tas op de vensterbank en ging er naast zitten. Alle leerlingen waren verspreid over het hele lokaal. Ik keek naar de jonge leraar. 'Goedemorgen, klas.'
De meesten zwegen, maar ongeveer een kwart van de klas, waaronder ik, zeiden gedag terug.
'Mijn naam is Bernard en ik ben jullie mentor. We beginnen met ons voor te stellen.' Hij wees naar een meisje dat verveeld kauwgom bellen blies. 'Ik ben Audrina, ik ben vijftien en ik zit hier op school omdat ik een... economisch genie ben.' Ze glimlachte wat.
Bernard wees naar mij. 'Juist ja,' zei ik. 'Ehm, mijn naam is Rosemay, maar ik wordt vaak Rossie genoemd. Ik ben ook vijftien en ik heb een wiskundeknobbel.'
Bernard grijnsde. 'Rosemay hé? Rosemay Little?'
Ik knikte. 'Kent u mij?'
'Ik ken je vader, hij heeft een schilderij voor me gemaakt,' legde Bernard uit.

De eerste paar uren vlogen voorbij. Ik voelde me heel erg op mijn gemak op school. De lessen waren goed bij te houden en niet veel te makkelijk zoals op mijn oude school. Ik ging lunchen met Audrina, en haar oudere zus Linnie. Ik leunde tegen de muur in de kantine en keek om me heen.
'Zijn ze echt hier?' vroeg Linnie verbaasd. 'Nooit gedacht dat ze zoveel slimme familie hebben.'
Audrina knikte. 'Suzanna's moeder is erg slim en lief, vandaar dat ze waarschijnlijk Philippe hebben geadopteerd.'
'Ik hoorde ze praten over een vliegtuigongeluk,' mompelde Linnie. 'Zou daar iemand van hun bij betrokken zijn?'
'Misschien.' Audrina nam een hap van haar appel.
Ik keek geïnteresseerd op van mijn boek. 'Waar hebben jullie het over?'
'De jongere broer en zus van Suzanna Shawn.' Linnie wees naar de tweeling, die dus echt in mijn klas zat. 'Dawn en Nigel Shawn.'
'Nigel is knap,' constateerde Audrina grinnikend. Ik keek in Nigels richting en fronste. Ja, hij was knap, maar dat was zacht uitgedrukt. Hij was anders dan al die andere "knappe" jongens.
'Ja,' zei ik uiteindelijk. 'Zijn ze aardig?'
'Suzanna en Philippe wel,' zei Linnie. 'Alleen is Philippe veel meer gesloten dan Suzanna.'
'Zullen we met ze gaan praten?' vroeg Audrina. Linnie schudde haar hoofd, maar ik knikte.
'Ik zie je na school, zussie.' Linnie liep naar haar eigen vriendengroep.
Audrina en ik keken elkaar aan en liepen in hun richting.

Reacties: