FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Wtf?

Ik ben terug van weg geweest, al mocht dat wegwezen wat langer duren dan heen- en weer gaan van lokaal naar kluis en terug, te minste bijna dan. Mijn boek heb ik dicht tegen mijn borst gedrukt en leun met mijn rug tegen de muur. De rode deur van C12 zit een paar meter van me vandaan, maar ik heb nog geen zin om die te openen.
“Hee.”� Met grote ogen kijk ik naar rechts, Tom staat naast me, hoe heb ik dat nou niet kunnen opmerken? “Sorry, liet ik je schrikken?”� Twee reebruinen ogen kijken me schuldig aan. “Misschien is het een idee om weer terug ademhalen. Eén, omdat het denk ik wel fijn zal zijn om levend te blijven, en twee, omdat die bolle wangen niet echt een gezicht is.”�
Schaamrood kleurt tot over mijn kaken. “Ikkí»h.”� Allemaal woorden duwen zich een weg uit mijn mond, maar struikelen en slik ze dan maar weer terug in.
“Je bent niet echt zo’n grote spreker hè? Waarschijnlijk heb ik je daarom nooit eerder hier gezien, al komt dat snoetje mij echt bekend voor.”� Tom trekt een bedenkelijk gezicht. “Heb ik je niet tijdens het uitgaan een keer gezien?”�
Mijn lippen pers ik tot een priel streepje.
“Hmm.. zal dan wel niet. Goed, wat doe je hier? Heb je geen les?”�
Oh moeder, dat is waar, les!
“Uh-uh. Sorry.”� Met mijn rug langs de muur en mijn boek nog steeds tegen mijn borst gedrukt, schuifel ik dichter naar het lokaal zonder hem nog een keer aan te kijken, ik denk dat mijn gezicht nu alarmrood van kleur is.
Wat opgelucht pak ik de klink en glip de klas in, hoor Tom nog wat mompelen: “Tot snel?”�

Woensdag. We zijn op de helft. Nog even en dan is het weer weekend. Je kunt het. Gister was misschien niet zo’n goede dag, maar vandaag is dé dag, ik voel het!
“Ugh, Chris, jezelf toespreken in je hoofd zal echt never werken.”� Slaperig kom ik overeind en strek alles in me en aan me eens goed uit. “Maak je gewoon klaar en probeer je volgende ondergang te doorstaan.”� Muh.
Dit keer is er geen Boo te vinden die over en tussen mijn tenen likt - glücklich - maar nu zijn het ijskoude druppels die op mijn grote teen spetteren. Verbaasd kijk ik naar het plafond en zie een lek in de vorm van een schaap, zo lijkt het te minste.
“Ma-haaí¡m!”� roep ik luidkeels en veeg dan ondertussen mijn teen droog met mijn laken.
“Wat is er?”� Mijn moeder staat bij mijn slaapkamerdeurpost, aangekleed en wel, maar met de mascara nog in de hand. “Wat heb je gedaan?”� Geschrokken kijkt ze naar de lek die zijn volgende transformatie aan het begaan is.
“Ik? Dat slappe plafond kan het water niet ophouden.”�
“Juist. Nou, dat wordt dus bellen zodat iemand dat kan fiksen. Maar dat betekend dat je even niet in je kamer kan slapen, want het zal dan ook allemaal opnieuw geverfd moeten worden.”�
Met open mond staar ik haar aan. “En waar slaap ik dan, bij de hond?”�
“Kan. Of je slaapt bij je vader en mij.”� Gelijk wimpel ik dat af met mijn hand. “-Of je belt Eve en vraagt of je daar een paar nachtjes kan slapen.”� Mijn glimlach kruipt zich een weg omhoog. “Bel haar maar.”�

Voor de eerste keer in mijn hele leven ben ik vrolijk door de ochtend gegaan. Eve was wonderbaarlijk al wakker en heeft net een volmondig ‘ja’ gezegd en kwam dan nog met wat onnuttige informatie waar ik niet meer naar geluisterd heb. Ik heb met een grijns cornflakes gegeten en ik zit nu met dezelfde grijns op mijn fiets, geen wind, geen regen en het zonnetjes breekt zelfs door. Zie je nou wel Chris, woensdagen zijn zo slecht nog niets, en het is ook nog eens een dag die in het midden van de week valt.
Mijn eerste les is op de B-verdieping, ik heb terug Duits. Ik vraag me echt af of de roosterplanner expres Duits telkens in de ochtend inroostert, want als dat zo is, dan zal ik hem eens vertellen dat… nee, dat zou ik niet eens durven te zeggen.
Vol in gedachten loop ik het lokaal in en zet me automatisch neer in de linkerrij achterin. Het zonnetje zit jammer genoeg niet aan deze kant, maar het weerhoudt mij er alsnog niet van om uit het raam te staren; ik heb namelijk zicht op de brugerstalling, het zijn altijd al leuke wezentjes geweest, maar wanneer ze haast hebben zijn ze op hun best. Het is me dan ook nog steeds een raadsel waarom ze tassen op hun ruggen dragen ter grote van een koelkast.
“Is deze plaats bezet?”� In de reflectie van het raam zie ik mijn wenkbrauw omhoog schieten en draai me dan op. Een vragende Bill kijkt me aan. Mijn hart.
“Uh.”� Verward kijk ik om hem heen, er is nog genoeg plek? Waarom hier? “Nee?”� murmel ik dan ontzet. Gelijk neemt hij plaats en legt een witte, leren tas op de tafel. Onderzoekend bekijk ik hem. Zijn slanke vingers en zwarte nagels verdwijnen in de tas, opzoek naar de juiste boeken. Zwart, glanzend haar scheidt als een gordijntje mij van zijn ogen, die ik stiekem toch wel wil zien.
Alsof hij mij gehoord heeft kijkt Bill op om me dan recht in de ogen te staren. Goed zo, nu heb je je zin, Chris. Hoe graag ik het ook wil - of toch eigenlijk niet, maar alles in mij zegt dat het moet - kan ik niet wegkijken uit die bruine kijkers. Zijn make-up vervaagd door het focussen en beeld me onbewust in dat ik staar naar zijn broer. Tom.
“Hallo, klas, laten we gelijk beginnen door het hoofdboek te openen op pagina honderdenvijf en je werkboek bij de vragen één tot en met vijftien, hoofdstuk zes.”�
“Sorry,”� mompel ik met de vertrouwde kleur op mijn wangen en kijk snel terug naar mijn tafelblad die nog helemaal leeg is.
“Waarvoor?”� Ik staak het boekenpakken uit mijn tas en kijk dan verbaasd op. “Oh, daarvoor.”� Hij houdt meteen zijn mond.
Een stampend gevoel plaatst zich in mijn onderbuik. Ietwat misselijk open ik mijn boek en probeer terug te herinneren welke bladzijdes we nou moesten hebben.
“Wacht, ik help je wel.”� Geschrokken trek ik mijn hand terug die aan het zoeken was, en laat zijn handen het werk doen. “Hier.”�
“Dankje,”� zeg ik vrij onhoorbaar, koekeloer langs mijn haarlok en zie Bill dan vriendelijk glimlachen.
Wat is er met woensdag gebeurd?

Reacties: