FanFic.nl

Olympisch Bill

Olympisch Bill

Een regenachtige middag. 'Laatste uur' denk ik opgelucht. Sportdag. Niks voor mij. Terwijl ik kijk m'n broer zich uitslooft voor het groepje meisjes dat grinkkend zijn kant op staat te kijken, zit ik hier. Alleen. ''Hee meid, je zit bij 't jongensteam hoor!'' Zuchtend kijk ik naar m'n gympen. Zwart. Geen witte voetballen schoenen, zoals iedereen. ''Zeggen we niks meer? Ik dacht dat meisjes zo van praten hielden..'' Rick z'n vuist komt met veel -als je het mij vraagt té veel- kracht op m'n neus terecht. Alles wordt zwart voor m'n ogen. In de verte hoor ik hoe ze me uitlachen. Een warme traan mengt zich met dikke druppels bloed. ''Laat me'' zeg ik zacht. Te zacht.

''VERDOMME LAAT MN BROERTJE MET RUST JA!'' klinkt t door de zaal. Iedereen stopt waar hij mee bezig was, kijkt even en gaat dan weer verder. ''Hoe bedoel je?'' vraagt Rick schijnheilig. ''HOE IK BEDOEL? Je kan voelen wat ik bedoel!''schreeuwt Tom boos. Hij schopt tegen Rick z'n scheen aan. Beledigd loopt Rick weg. Tom komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'Waarom durf ik dat niet? Waarom hij wel en ik niet? Sukkel.' raast 't door m'n hoofd.

De zoemer gaat. Volleybal, gelukkig niet mn slechtste sport. Natuurlijk heb ik weer het geluk dat ik tegen Rick mag spelen. Met zweet in mn handen loop ik langzaam t veld op. Bang voor wat er gaat gebeuren. ''Kom op broertje, je kan t, doe je best!'' zegt Tom zacht. Dankbaar kijk ik hem aan. Rick is aan bal. De bal komt recht op me af. Ik wil nog bukken, maar t is al te laat. Ik lig op de grond. Ik sta snel op alsof er niks aan de hand is. 'Gewoon doorspelen. Ooit merken ze wel hoe écht bent. Ik ben Bill Kaulitz en ik zal nooit opgeven' spreek ik mezelf streng toe. De minuten kruipen voorbij. Het staat 1-1.

Verbaast krijg ik de bal in mn handen gegooid. Er word gefloten voor de laatste minuut. Het lot ligt in mijn handen. Ik kijk naar het net. Daar moet de bal overheen. Bij voorkeur buiten bereik van de tegenstander, binnen de rood gekleurde lijnen op de grond. Alle ogen zijn op mij gericht. Een dodelijke stilte maakt de spanning groter. Ik ga met mn arm naar de bal toe en mn vuist slaat tegen 't bezweette leer. De bal vliegt over 't net en komt op de grond terecht. Iedereen begint te juichen en Rick lijkt wel vuur te spugen. Die gemene blik is totaal verdwenen.

Ik voel geen grond meer onder mn voeten. Ik, Bill Kaulitz, wordt op de schouders van mijn klasgenoten naar de kleedkamer gedragen. Ik ben voor een moment een held, 'Geniet er maar van Bill, morgen is alles weer als vanouds' zucht ik.

''Dit moment was en í­s mijn Olympisch moment'' vertelt de succesvolle zanger Bill kaulitz op de opening van de sportdag van het Kurfürst-Joachim-Friedrich-Gymnasium. Met een lach op z'n gezicht kijkt Bill de zaal rond terwijl hij een applaus in ontvangst neemt. Zijn blik blijft hangen op iemand die hem vol jaloezie aankijkt. Hij kent die blik ergens van. 'Rick.' flitst het door Bills hoofd. '' Wordt jij ook gepest? Hou vol en blijf proberen. Voor ieder is een weg. Ook voor jou. Je bent heus niet zo slecht als je vertelt wordt. Je bent perfect zoals je bent, en daar mag je trots op zijn. Geef mensen 't goede voorbeeld en begin met jezelf te accepteren. Ik heb zelf ook vreselijke jaren achter de rug. Maar met de gedachte wat ik wilde berijken ben ik door gegaan. En nu, nu sta ik hier. En misschien, sta jij hier net als ik, hier over 20jaar ook.'' Het blijft nog even stil, maar dan ontstaat er een luid applaus. Bill geeft 't sein dat de sportdag is begonnen en loopt met een voldaan gevoel naar Tom die trots staat toe te kijken.

Ik ben Bill Kaulitz en ik zal nooit opgeven.

Reacties: