FanFic.nl

Een Nieuw Begin [CD]

/02/

/02/
Een voor een liepen ze de kleine vergaderruimte in. Hun manager zat al aan de tafel, die zich te midden van de kamer bevond. De zwartharige drummer nam plaats op de lege stoel aan het uiterste hoekje van de tafel. Hij bleef er stilletjes zitten, keek op wanneer hij werd begroet door de iets beter gehumeurde manager. Zijn vingers hadden het automatisme om te drummen op alles wat los en vast zat verloren. Het was onwennig om nog ergens tegenaan te tikken. Hij deed dit dan ook helemaal niet meer, maar hij moest het zich weer aanleren. Hij moest zichzelf motiveren. Hij zou het weer nodig hebben. Het ritme, de maat waarin hij moest tikken.
Hij krabde uit gewenning aan zijn nek. Zijn haren kriebelden onder zijn stevige vingers. Hij had ze ter ere van zijn overleden vriend, bandgenoot en familielid, want zo zag hij alle vier de koppen die de band maakte tot wat het was, naar het zwart laten verven. Een symbolisch gebaar. Zo had hij een herinnering altijd bij zich, vergat hij nooit de persoon die ooit een rol in zijn leven had gespeeld.
Naast hem had een jongen met lange, zachte, bruine haren plaats genomen, zijn handen in elkaar gevouwen en zijn blik strak vooruit gericht. Hij was altijd de oudste van het hele stel geweest. De oudste, en juist daarom voelde hij zich verantwoordelijk voor de rest. Hij had zichzelf altijd gezien als degene die verantwoord moest zijn, al was hij niet altijd even serieus, hij had altijd het gevoel gehad ervoor te zorgen dat de rest niets overkwam. Hij had gefaald. Al lag dat niet in zijn handen, het leek wel zo. Hij trok het zich aan. En daarom had hij besloten voortaan altijd op te letten op zijn vrienden. Hij zou niet nog eens dezelfde fout maken. Hij zou het opmerken, er vroegtijdig bij zijn als iemand iets mankeerde.
De laatste jongen ging zitten naast zijn manager. Als je al het veranderde aan zijn uiterlijk wegdacht kon je het laatste bandlid zien. Het bandlid dat nu geen deel meer uitmaakte van het leven dat ze leidden. Soms, als je heel goed keek, leek het alsof hij nog aanwezig was. Op sommige momenten was zijn broer helemaal identiek. Alsof ze beiden in levende wijze daar stonden. Maar dat bezorgde des te meer het besef dat hij ontbrak. Ze werden ermee geconfronteerd. Hijzelf werd ermee geconfronteerd. Daarom ontweek hij het liefst alle spiegels. Hij hoefde zijn eigen aanblik niet te zien, want soms was het teveel. De gelijkheden, dezelfde omtrekken van zijn gezicht, sommige karaktertrekken. De eigenwijsheid, de koppigheid die ze allebei hadden.
Hij had het eens gedaan. Hij had zijn make-up gepakt. Zijn kostbare, heilige make-up. Dat wat Bill kenmerkte tot wie hij was. Hij had het opgedaan, geprobeerd het precies zo te doen als dat zijn broertje altijd had gedaan. Hij schrok toen hij zichzelf aandachtig bekeken had. Hij leek zijn broertje te zien. Precies hoe hij vroeger aan zijn zijde stond. Het leek alsof hij voor dat ene momentje er weer was. Alsof hij nooit weg was geweest. En vanaf toen besloot hij zichzelf nooit meer in de ogen te kijken wanneer hij voor de spiegel zou staan. Herinneringen hoefde hij niet. Haat was alles wat het zou bezorgen. Haat omdat hij wel leefde en zijn broertje niet.
Na twee jaar rouwen, twee jaar rusten en twee jaar verwerken waren ze als een gebroken geheel bij elkaar, op gesprek met hun manager over wat de toekomst hen zou moeten brengen. Wat voor weg de band nu zou inslaan. Ermee stoppen konden ze niet. Al zou iedereen uiteindelijk toegeven dat het niet verder kon zonder de essentie van de band. De belangrijkste persoon. Hun zanger. Hun vriend. Maar ze wisten dat hij het hen kwalijk zou nemen als ze niet verder gingen. Ze wisten dat hij teleurgesteld zou zijn omdat ze niet hadden doorgezet. En daarom gingen ze wel verder. Ze zouden blijven proberen.
De tafel was bedekt met allerlei spullen. Papieren, mappen, pennen. Ze lagen allemaal verstrooid op het tafeltje. Sommigen lagen wel op een goed geordend stapeltje. Dat waren de belangrijkste documenten. Hun manager schudde een paar papieren op, kuchte even kort en keek de jongens een voor een aan. Hij had alles al gepland. Het voorstel, het vervolg, alles wat nog zou gebeuren.
‘Tom. Georg. Gustav.’
Hij noemde iedereen apart, ontving kleine knikjes dat hem aangaf dat hij hun aandacht op zich gevestigd had.
‘Het is nu al twee jaar voorbij. Ik heb begrepen dat jullie verder willen. Het heeft ons allemaal veel aangedaan.’ Tom snoof even diep, sloot kort zijn ogen en blies de overtollige lucht weer uit. Langzaam opende hij zijn ogen weer.
‘Het lijkt me een goed idee om een auditie te houden. Jullie hebben natuurlijk zelf de keuze te kiezen wie jullie het beste lijkt en het beste ligt.’ Georg had zijn handen inmiddels uit elkaar gevouwen en nam, als oudste, het woord. Dit vond hij belangrijk. Heel belangrijk.
‘Een auditie?’
‘Ja. Ik denk dat dat de beste manier is om een aanvulling te vinden,’ antwoordde de manager bereid om alles tot in de puntjes uit te leggen. Hij wist dat het heel moeilijk was voor de drie jongens. Het was ook moeilijk voor hem. Hij had Bill al een hele lange tijd gekend. Ze hadden samen het succes bereikt. En door al die jaren heen kenden ze elkaar goed genoeg om te zeggen dat ze zich allemaal als een grote familie voelden.
‘Vervanging bedoel je...’
Georg mompelde het zacht, fluisterend, maar ieder ander in de ruimte had zijn woorden duidelijk kunnen horen. En allen wisten dat het in feite wel waar was. Het was een vervanging. Helaas een vervanging dat onmogelijk een vervanging kon zijn. Bill was niet iemand die zo vervangen kon worden. Ze hadden allemaal een band met hem. Hij had zijn uitgesproken mening, zijn lachwekkende kuren, zijn bijzondere wijze om zich te kleden. Hij kon je humeur veranderen door zijn aanstekende glimlach. Hij wist alles uit iedereen te krijgen. Hij was een steun. Hij was uniek. En niet iedereen kon uniek zijn.

Reacties: