FanFic.nl

Stand Alones

Eyes Catch

Ik loop vrolijk fluitend het zaaltje binnen waar over enkele minuten een signeersessie is. Vijftien gelukkige fans hebben deze signeersessie gewonnen en mochten zelfs iemand meenemen. Eigenlijk zijn ze met heel veel geluk gewoon uitgeloot, maar zij zijn die dertig mensen die vanavond onze handtekeningen hebben. Voor mij iets normaals, handtekeningen uitdelen. Voor hen iets speciaals. Je krijgt niet elke dag de handtekeningen van je idolen, staat niet elke dag tegenover ze. Ik zucht diep als ik naar één van de vier stoeltjes loop en ga zitten.
'Hoelang nog voor ze komen?' vraagt mijn broertje naast me en ik haal mijn schouders op.
'Geen idee, hoe laat is het nu dan?' zeg ik vragend.
'Iets voor half één,' zegt Georg, 'dan moeten ze zo komen.'
Alsof iemand ze geroepen heeft gaat de deur open en lopen er dertig meisjes naar binnen, sommige lichtelijk trillend, andere naar hun voeten kijkend.
Ik zet mijn handtekeningen op de verschillende voorwerpen, wat voor een groot deel bestaat uit agenda's en T-shirts. Heel soms gewoon een blaadje, verder niks.
Zo nu en dan glimlach ik naar de fans. Als het laatste meisje haar T-shirt bij Georg neerlegt en hij uiteindelijk bij mij beland neem ik het meisje in me op.
Blond, blauwe ogen, welke bijna perfect zijn, mooi figuur en ze is lang. Na enkele seconde schud ik duf mijn hoofd, alsof ik mezelf wakker probeer te maken.
'Hi,' glimlach ik dan maar en het meisje loopt weg, naar haar vriendin toe die al stond te wachten.
'En, hoe was het, Andrea? Tom van zo dichtbij zien?' hoor ik haar vriendin enthousiast aan haar vragen.
'Oh, Daniëlle, het was zo mooi. Nou ja, ik denk dat je je net zo voelde als toen je tegen over Bill stond, of niet?' antwoordt het meisje wat dus Andrea heet.
'Ja, het voelde zo... Perfect? Is dat het juiste woord? En echt bedankt dat ik met je mee kon!'
Daarna lopen ze, arm in arm, weg, het zaaltje uit. Mijn ogen volgen de twee meisjes. Als ze de deur doorlopen zucht ik even heel diep.
'Wat is er, Tom?' vraagt Bill en ik kijk hem met een veel betekende blik aan.
Bill staat op, pakt me bij mijn arm en sleurt me mee, net zoals we vroeger op school altijd deden als we iets aan elkaar wilden vertellen wat niet meteen iedereen mocht weten.
'Een meisje?' vraagt Bill enthousiast, nog voordat ik mijn mond heb kunnen openen.
Ik zeg het je: Bill kent me heel goed. Hij weet precies wat ik bedoel als ik hem op een bepaalde manier aankijk. Ik knik langzaam.
'Tommi is verliefd!' roept Bill en ik geef hem een mep.
'Niet zo hard, please, Bill. Niet iedereen hoeft het nu al te weten,' smeek ik.
'Sorry, grapje!' roept hij richting de jongens en ik zie Gustav zijn wenkbrauwen omhoog schieten.
'En, op wie? Hoe ziet ze eruit?' vraagt Bill me de vragen van het lijf.
'Ze heet Andrea. Blond, blauwe ogen, lang...' mompel ik afwezig. Mijn gedachten dwalen af naar Andrea. Nog nooit heb ik twee blauwe ogen gezien die zo mooi waren en al helemaal niet bij een fan. Laat staan dat ik er bij een fan op let, maar op de een of andere manier trok ze mijn aandacht...
Ik ga tegen de muur aanstaan en laat me niet veel later op de grond zakken. Bill ploft naast me neer en trekt zijn knieën op. Ik staar enkel en alleen voor me uit, denkend aan Andrea.
'Je denkt aan Andrea, of niet?' vraagt Bill voorzichtig. Ik knik bijna onmerkbaar.
'Ja, ik kan haar niet uit mijn hoofd zetten, ze doet iets met me, terwijl ik haar alleen maar even zag... Dit voelt zo apart, dit voelt ook zo anders dan de andere keren dat ik verliefd was, dit voelt veel en veel echter...' fluister ik.
'Weetje, we laten jullie wel even alleen. Als er iets is, sms maar, dan gaan wij rondjes lopen,' roept Gustav.
'Dank je, Gus,' glimlach ik en niet veel later lopen hij en Georg weg, door de zelfde deur als waar Andrea net doorheen liep.
Ik zucht diep en trek mijn knieën op om vervolgens mijn hoofd erop te leggen.
Bill slaat zijn armen om me heen.
'Hoe wil je haar ooit terug kunnen vinden? Als je dat van plan was, in elk geval,' zegt Bill vragend. Ik haal enkel en alleen mijn schouders op.
'Ik weet het niet. Ik weet het echt niet, Bill. Ik hoop gewoon dat ze ergens staat te praten, desnoods staat te roken of weet ik veel wat, of gewoon in een hoekje zit met haar vriendin... Ik bedoel, ik zou zo blij zijn als ik haar zou vinden,' fluister ik, meer tegen mezelf dan tegen mijn broertje.
Bill slaat zijn armen om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.
'Bill?' fluister ik.
'Ja?'
'Wil je straks helpen met zoeken?' vraag ik. Ik voel Bill knikken en zucht diep.
'Love is a bitch. Liefde is verwarrend...' mompel ik suf.
'Arme Tommi toch.' grijnst Bill. Tegelijk staan we ineens op, alsof we hebben afgesproken om op te staan op 'drie'.
'Kom, wij gaan ook rondjes lopen,' grijns ik. Bill knikt en we lopen weg.
Ik loop de deur uit, naar buiten en haal een pakje sigaretten uit mijn tas.
'Jij ook?' vraag ik aan mijn broertje terwijl ik hem het pakje met de sigaretten voorhoud. Hij knikt en haalt er één uit. Daarna pakt hij zijn aansteker uit zijn broekzak en steekt hem aan.
Ik pak meteen daarna zijn aansteker uit zijn hand om mijn eigen sigaret aan te maken. Ik neem een hijs en knijp mijn ogen dicht tegen de rook.
'Wie zei dat je die mag lenen?' grijnst Bill.
'Ik,' antwoord ik en ik steek mijn tong uit.
'Pfff, zonder mijn toestemming?'
'Ja, moet ik daar toestemming voor vragen? Als je hem wilt, pak hem maar af,' zeg ik en ik ren weg als een klein kind. Bill rent me achterna en probeert de aansteker uit mijn handen te trekken. Na enkele minuten geef ik me over.
'Oké. Jij wint,' grijns ik terwijl ik moeite doe om mijn lach in te houden en geef hem de aansteker.
Ik neem nog een laatste hijs van mijn sigaret en gooi hem dan op de grond. Vervolgens trap ik hem uit met mijn voet. Bill volgt mijn voorbeeld.
'Zullen we richting tourbus lopen?' vraagt Bill na een tijdje en ik knik.
We lopen richting de tourbus. Als we er zijn, maak ik meteen de deur open en laat me op de bank vallen.
Na tien minuten komen Georg en Gustav ook de tourbus ingelopen en ploffen lui op de bank neer. Ik staar moe uit het raam en zucht diep.
'Ik ga Andrea zoeken, denk ik... Bill, wilde jij nog helpen?' zeg ik en Bill knikt.
'Andrea?' vraagt Gustav en ik knik.
'Tommi is verliefd,' grijnst Bill. Georg en Gustav glimlachen.
'Succes, Tom!' roepen ze in koor. Meteen daarna lopen Bill en ik de tourbus uit.
'Andrea?' roep ik vragend. Geen antwoord.
Ik ren een zijstraatje in. Bill rent me achterna.
'Andrea?' roep ik weer, nu een stuk harder. En net zoals net, krijg ik geen antwoord.
Ik zucht diep, bang dat ik haar niet vind...
'ANDREA?' klinkt er uit de mond van mijn broertje.
Ik hoor vaag gemompel maar heb geen idee waar het vandaan komt.
'Andrea?' zeg ik, nu zachter dan de vorige keren. Al weet ik dat ze dit waarschijnlijk niet kan horen.
'ANDREA?' zeg ik voor de vierde keer, nu bijna gillend.
'Ja?' krijg ik als antwoord. Het klinkt alsof ze heeft gehuild, wat misschien wel waar is...
'Waar... Waar ben je?' mompel ik, op het geluid wat net uit haar mond kwam aflopend, niet goed wetend waar ze precies kan zijn.
'Loop de straat uit...' klinkt er zacht uit haar mond. Ik doe wat ze zegt en ik en Bill staan even later in een ander klein straatje. In een hoekje zitten twee meisjes; een blond, lang meisje, en een kleiner meisje met kort zwart haar. Andrea en Daniëlle.
Andrea ligt met haar hoofd tegen de schouder van Daniëlle aan, tranen stromen over haar wangen.
Ik loop voorzichtig naar haar toe. Ze kijkt me aan, alsof ze niet kan geloven dat ik hier echt sta, voor haar.
'Tom? Droom ik?' fluistert ze.
'Nee, je droomt niet. Dromen zijn niet verwarrend, in dromen is liefde niet een bitch die je in verwarring brengt. Weet je wat dromen zijn? Meisjes zoals jij, dat zijn de mooiste dromen die een jongen hebben kan, want toen ik in jouw ogen keek was het alsof ik even van de wereld verdwenen was... Ik bedoel, ik, gitarist van Tokio Hotel, verliefd op een dood gewoon meisje, meteen toen ik je zag. Terwijl ik normaal niet op fans val, eerder op mensen die ook beroemd zijn of die ik al ken,' fluister ik, haar recht in haar prachtige blauwe ogen aankijkend.
Ze staat op en loopt naar mij toe. Als ze dichtbij genoeg is sla ik mijn armen om haar heen en leg mijn hoofd op haar schouder.
'Ich liebe dich,' fluister ik, 'en dat meen ik uit de grond van mijn hart...'




Dit verhaal heb ik bedacht met Stephanie en Bodine. Die van Bodine vind je hier; http://www.fanfic.nl/chapters/14328/eyes-catch/
Die van Stephanie vind je hier
http://www.fanfic.nl/chapters/14377/hcth/

Reacties: