FanFic.nl

Bite [Vamps]

Family [23]

Ik slenter door de straat, met mijn armen in een stoffen jas, rits goed toe, sjaal weggemoffeld, kraag omhoog gezet, handen in de zakken van mijn donkerblauwe jeansbroek, die mijn versleten All-stars gedeeltelijk bedekken. De platte zolen pletten de sneeuw.
Heel het dorp baadt in een oase van sneeuw, alweer. Ik haat de sneeuw. Het heeft al veel te vaak gesneeuwd de afgelopen tijd. De zon moet weer komen, de lente en al zijn vrolijkheid brengen, zodat de vooruitblik naar zomer steeds minder ver de toekomst in is.
Mijn tas tikt met een constante beweging tegen de zijkant van mijn rechterheup, de band schuift zachtjes heen en weer over mijn schouder.
Ik kom in de straat waar ik zijn moet, het huis van mijn moeder staat vrij centraal en is omringd door de grootste tuin van de buurt. Het dak van ouderwetse, donkerbruine dakpannen is volledig bedekt met een witte laag poedersneeuw, aan de dakgoot hangen ijspegels en voor de ramen zijn de bloembakken weggehaald. Maar dat was al langer zo.
Het gras knerpt onder mijn voetstappen als ik de gazon bewandel. Door het raam zie ik de haard al knapperen, maar mijn moedertje zie ik nergens.
Het hek piept als ik hem open zwaai, Meteen word ik vergezeld door onze twee honden, Jack en Will - Heel toevallig niet geïnspireerd op de favoriete film van mijn zusje. Ik krab hen achter de oren en open dan de achterdeur. De beestjes schieten weer naar binnen, naar de baken van warmte die zij net als ik hun thuis mogen noemen.
'Mam, ben je beneden?' roep ik door de keuken en leg mijn tas op de tafel. In de kamer hiernaast hoor ik stemmen, dus trippel ik naar de deur en steek mijn hoofd om de stijl heen. Bijna mijn voltallige familie zit daar, op de smalle banken gepropt. Mijn neefjes en nichtjes zitten voor de haard met een kom warme chocomelk in hun handen geklemd, de tafel is bezaaid met wijnglazen en -flessen en glazen schalen met hapjes.
'Mitch.' zegt mijn moeder als ze mij ziet, met een glimlach op haar gezicht. Ze trekt me tegen zich aan, drukt twee klapzoenen op mijn wang en trekt de zwarte pet van mijn hoofd. Die belandt op de eettafel aan de andere kant van de ruimte. 'Zeg trouwens maar eens gedag tegen de anderen.'

'Mitch, je haar wordt weer echt te lang. In mijn tijd bij het leger zou dat niet door de beugel kunnen.' zegt een oom, slaat met zijn vuist tegen mijn schouder en lacht, om daarna een forse slok van zijn wijn te nemen en zich bijna te verslikken. Ik sta op en laat ze achter me, zigzaggend tussen benen en knieën kom ik bij de deur naar de eerste verdieping.
'Mitch, kan je het andere servies van zolder gaan halen?' Ik knik kort, wring me de hal in en sluit meteen de deur achter me. Daardoor sluit ik de drukte buiten, en dat is maar goed ook, ik word er gek van.
Mijn familie is geweldig, daar niet van, maar ik heb weer één van die dagen waarop ik niet veel verdragen kan.
Ik hol de trap op, open op de overloop de deur naar de tweede trap en loop die ook op. Ik kom op de tweede verdieping, waar ik sinds enkele maanden niet meer geweest ben. En mijn moeder blijkbaar ook niet. Stof hoopt zich op, de ramen zijn troebel en bijna ondoorkijkbaar, het is hier ijskoud.
Ik wil naar de zolder gaan, de trap bevindt zich achter de deur vlak naast me, maar ik doe het niet. Ik word naar de deur tegenover me gelokt, mijn voetstappen tekenen zich af in de stofhoop. Mijn hand omsluit het koele, gouden handvat waardoor stof zich aan mijn huid hecht. De deur gaat geruisloos open.
Julia's slaapkamer.
Ik probeer te glimlachen, maar al dat me lukt, is een enkele mondhoek ietsje naar boven. De posters van Johnny Depp, Keira Knightley en Orlando Bloom hangen er nog steeds, maar ze hebben stof gevangen in de tijd dat ze ze niet onderhield. Net als de donkerpaarse sprei op haar bed, het bedkader van wit eikenhout met sierlijke versieringen, de radio met het assortiment jazz-CD's, het schilderij van de saxofoon op haar bureau, de klerenkast in de hoek met de lappen stof over de deuren gedrapeerd.
Ik slik, pijn kronkelt als stof door mijn keel.
Ik mis Julia. Ik mis haar enorm. Mijn vier jaar jongere zusje, ze zou nu twintig moeten zijn. Maar het is niet eens zeker of ze nog leeft. Ze zou, net als ik onlangs mijn vierentwintigste verjaardag vierde, ook haar verjaardag moeten kunnen vieren met familie en vrienden. Maar niemand weet waar ze is.
Ze is nu al zolang weg, en de zoektochten zijn gestaakt. Iedereen heeft de hoop opgegeven haar ooit nog te vinden, iedereen behalve ik. Ik weet gewoon dat ze nog leeft, en dat ze ergens heel gelukkig is. Als het niet goed met haar zou gaan, zouden we dat allang weten. Zou ik dat allang weten.
En ik weet niets.
Het maakt me gek. Ze is geen dag uit mijn gedachten te bannen. Ik doe mezelf wat aan door het niet proberen te vergeten, maar dat kan ik toch niet. Mijn moeder lukt het prima, al huilt ze vaker dan ze mij wilt doen geloven. En mijn familie... Tja... Die proberen ons te helpen en steunen, maar zij hebben Julia nooit gemogen.
Ze kenden haar niet zoals ik haar kende. Ze was de rebel niet die ze leek. Ze was rustig en begaafd, en bovenal getalenteerd én gepassioneerd voor één ding: muziek. Jazz-muziek.
Kon ik de tijd maar terugdraaien. Oh, kon ik dat maar! Dan was ze hier bij mij, dan zouden we samen lachen en borden naar beneden dragen, terwijl we een manier zoeken om aan al het geleuter te ontsnappen.
Een diepe zucht verlaat mijn lippen op hetzelfde moment als twee watervallen aan tranen zich een weg banen over het ongehavende oppervlak van mijn wangen.

Reacties: