FanFic.nl

Just a Secret.

1

“Wat doe je hier?”� roept Emily. “Eten, zitten misschien?”� antwoord ik fel. “Maar, als je zo graag wilt dat ik weg ga, dan ga ik met liefde en plezier,”� zeg ik kwaad. Ik loop naar de jongens toe en ga langs Jamie zitten. “Hé Abs, kom je er toch maar bij?”� vraagt Jamie. Jamie... de leukste jongen van de school. Hij lijkt een beetje op Nick Jonas. Hij heeft ook krullen, bruine ogen en best wel een grote neus. Ik begin te lachen. “Ja, Emily was weer eens bitchy bezig,”� antwoord ik terwijl ik haar kant op kijk. “Pff, laat dat kind toch.”� Ik merk dat ik naar Jamie aan het staren ben. “Wat is er?”� “Niks hoor, ik dacht dat ik iets zag zitten maar dat was een moedervlek,”� soepel... “Eh Abs, kan ik je even apart spreken?”� vraagt hij verlegen. Is dit hét moment? Gaat hij me nu vragen? Dat schiet er door mijn hoofd. “Ja natuurlijk,”� antwoord ik waarna ik met hem meeloop naar de kluisjes.
“Wat ik je dus wou vragen...”� begint hij, ik luister aandachtig terwijl ik naar zijn lippen staar, zijn lippen... zijn volmaakte lippen. “Ik vind je al een tijdje leuk...”� Ja! Natuurlijk nu gaat hij me verkering vragen. Dat kan ik er lekker bij Emily inwrijven. “… dus wil je verkering met me?”� Ja, dit was het dus, ik lag plat. “Ja, natuurlijk,”� stamel ik. “Oké, dan eh... hebben we nu iets,”� zegt hij verlegen. “Ja, zoiets,”� zeg ik met een glimlach.

“Open jullie boeken op pagina 56,”� begint miss Slone. Er word een propje naar mijn hoofd gegooid. Emily vast weer. Niks van aantrekken. Of wacht... een beter idee. 'Geen Jamie voor jou meer, hij is van mij' noteer ik, maak zachtjes een propje en gooi het sneaky naar achteren. “Romeo en Juliet. Het bekendste stuk van Shakespeare,”� zegt miss Slone.
De bel gaat. Ik loop naar de aula waar Jamie al op me staat te wachten. Ik ren naar hem toe. “Hoi,”� zeg ik blij. “Waarom ben je zo blij?”� vraagt Jamie. 'Omdat ik met jou ben,' giechel ik. Ach die stomme giechel, dadelijk denkt hij nog dat ik een of andere debiel ben die alleen maar giechelt, dí¡t zou gíªnant zijn. Hij begint mee te lachen. Gelukkig!
Even later zit ik in de bus, langs hém. Jamie, de populairste jongen op school en mijn vriendje. Ik voel zijn hand op de mijne en begin te blozen. Jezus. Waarom bloos ik in Godsnaam zo veel? En waarom geef ik God en Jezus altijd de schuld? En waarom vraag ik me altijd af waarom ik dingen doe? Ik word wakkergeschud door zijn gelach. “Waarom keek je zo moeilijk?”� schatert hij. Ik voel dat ik rood word. “Ik was aan het denken.”� “Waaraan?”� Wat een nieuwsgierigheid schiet er door mijn hoofd en ik proest het uit. Het is nog net dat ik hem niet onder heb getuft. Ik kijk rond door de bus en zie dat Emily me arrogant aankijkt, haar grootste hobby. Dom kind. “Aarde aan Abi,”� zegt Jamie en zwaait voor mijn ogen. Ik schrik me wild. “Waar dacht je aan?”� vraagt hij nieuwsgierig. “Aan eh...”� als ik zou zeggen 'jou' zou dat ook weer zo lullig zijn want ik keek moeilijk. Blijkbaar. “… geen idee eigenlijk,”� zeg ik maar. Ik hoop dat het niet al te ongeloofwaardig overkomt. “Apart,”� zegt hij. Ik kijk in zijn ogen. Ze zijn zo mooi. Een beetje karamel, met gouden stipjes erin.
De bus stopt. Ik sta op, loop naar de uitgang en wacht buiten op Jamie. Maar Jamie is na vijf minuten -zo voelt het tenminste- nog niet uit de bus. “Ah, daar ben je,”� roep ik. Jamie loopt naar me toe en omhelst me. Hij pakt me zo stevig vast dat ik amper lucht krijg en ik krijg het ook een beetje warm. “Eh, Jamie?”� begin ik aarzelend. “Ja?”� vraagt hij. “Ik krijg amper lucht.”� “Oh.”� Hij laat me los. “Sorry,”� zeg ik. “Zullen we naar het park gaan?”� stelt Jamie voor. “Is goed.”� Jamie pakt mijn hand en trekt me mee. Hij begint te rennen. Jezus waarom rent die jongen zo snel? Ik kan het niet bijhouden en word helemaal meegesleurd. Hij gaat voor het meertje zitten. Ik ga langs hem zitten. “Vindt Emily mij leuk?”� vraagt Jamie aarzelend. “Waarom wil je dat weten?”� Dit is het meest ongemakkelijke moment dat ik ooit met Jamie heb gehad, denk ik. “Nieuwsgierigheid,”� antwoord hij. “Ja,”� zeg ik. Ik voel me klein. Het lijkt wel of hij Emily leuk vindt. “Oké.”� “Waarom wou je dit écht weten?”� vraag ik geïrriteerd. “Omdat ze me net me omdraaide en me probeerde me te zoenen,”� zegt hij naar de grond kijkend. “Heb je haar gezoend?”� stamel ik. “Nee, wat denk je wel niet van mij?”� zegt hij quasi beledigd. “Ik wil gewoon zekerheid.”� Emily probeert alles van me af te pakken. Ze is een jaloerse snol. Ondertussen allemaal roddels over me verspreiden. Opeens trekt Jamie me op zijn schoot, ik schrik me wild. Jamie begint te lachen, ik doe met hem mee. Ik snap niet dat dit echt mogelijk is. Op de grond zitten en dan ook nog op iemand zijn schoot. Apart. Hij brengt zijn gezicht naar de mijne en onze lippen raken elkaar. Het is buitengewoon ge-wel-dig. Na een minuut trek ik me terug. Ik kijk hem aan en ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Pas na drie minuten kom ik erachter dat het schemert. “Ik denk dat ik moet gaan,”� zeg ik. “Zal ik met je meelopen?”� vraagt hij. “Als je dat wilt,”� antwoord ik. “Natuurlijk wil ik dat,”� zegt hij en knipoogt.
Eenmaal voor mijn huis geef ik hem een kus doe de deur open en zwaai naar hem. Ik doe de deur dicht en loop naar de woonkamer. Daar zitten mijn ouders. “Heb je een vriendje?”� vraagt mijn moeder. “Ja,”� zeg ik met een glimlach. “Gefeliciteerd!”� roept ze en omhelst me uitbundig. “Maham,”� protesteer ik. Mijn moeder laat me los en ik begin te lachen. “Mag ik Hayley even bellen?”� vraag ik. Hayley mijn beste en enige vriendin op school. “Natuurlijk, ga haar het goede nieuws maar vertellen.”� Ik pak de telefoon en loop naar boven. Eenmaal op mijn kamer toets ik het telefoonnummer van Hayley in. “Met de familie Jefferson,”� zegt de huishoudster. “Met Abigail, is Hayley daar?”� “Ja, even geduld.”� Ik hoor wat gestommel en Hayley pakt de telefoon. “Hayley,”� zegt ze. “Abs hier, Jamie is van mij!”� “Echt?!”� schreeuwt ze uit. “Nee, hij heeft met Emily. Duh, tuurlijk heeft hij met mij.”� “Vet!”� Roept ze. “Maar, kan ik morgenavond bij je langskomen? We zijn altijd maar bij mij,”� “Eh...”� begint ze. Nu weet ik dat ze gaat liegen, dan begint ze altijd met 'eh'. “Eerlijk graag,”� zeg ik geïrriteerd. “Oké, maar dan moet ik je wel iets vertellen voordat we naar mij gaan.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.