FanFic.nl

Calleigh & Ramay

14

Ik grinnikte. 'Kom op Ramay, spoken bestaan niehiet! Laten we nou maar gewoon gaan.

'Nee,' zei ik fel. Mijn stem was niet zo zacht als anders, hij was kwaad, koeltjes. 'Ik ga nog liever terug naar Jasward, dan dí¡í¡rheen.' Ze keek me stomverbaasd aan en ik keek terug zoals ik me voelde: aangevallen en kwaad.

Wacht. Wacht wacht wacht wacht wacht wacht wacht. WACHT.
'Dan moet je 't zelf weten,'mompelde ik. Ik draaide me weer om, maar keek recht in ee naantal speren.
Oké.. dacht ik, en draaide me om. Ook daar speren.
'Úmí¡ra,'*zei ik hard op.
'Inderdaad.' Een man, die ik wel herkende maar Ramay waarschijnlijk niet, stond voor ons. Ik keek naar zijn vinger. Een ring. Jahoor.
Thranduil.
*niet goed.

'Wie zijn dit?' siste ik naar Calleigh. 'Úmí¡ra,' zei ze. 'Dat snap ik ook wel,' siste ik weer. 'Thranduil.' Shit. Shitshitshit!

'Zozo... Onze kleine boogsnijder, en een elfin uit Jasward, Ramay als ik me niet vergis,' zei Thranduil, terwijl hij nochalant naar de ring rond zijn vinger keek.
'Onze kleine boogsnijder heet 1. Calleigh, en is 2. niet klein meer.' gromde ik, en ik stond op. Ik was nog geen 2 centimeter kleiner dan Thranduil. Ik wist nog hoe ik samen met zijn zoon in de zandba kgespeeld had. Met een suikerzoete glimlach keek ik hem aan.
Ineens hoorde ik een stem in mijn hoofd.
Kom, neem me... Kom... Mijn blik werd naar zijn ring gezogen.

'Kijk niet naar die ring,' siste ik tegen Calleigh. 'Ramay... jouw vader is je aan het zoeken,' zei Thranduil. 'Hou je kop,' grauwde ik. Had ik beter niet kunnen zeggen, want de speren werden op mij gericht. Ik bleef Thranduil fel aanstaren tot hij zijn ogen neersloeg.

Reacties: