FanFic.nl

Verhuisd (TC)

3. Een nieuw huis

Bill pov.
“Hoe lang nog?”�vraag ik aan David.
“Nog ongeveer 2 uur rijden geloof ik.”�
Ik zucht diep.
“Waarom wou mama per se zover weg wonen?”�vraag ik wanhopig aan Tom.
Toen we eindelijk beroemd waren in Duitsland met “Durch den monsun”�, hadden we er nog niet aan gedacht dat we ineens niet meer gewoon naar onze school konden. Maar na onze eerste schooldag van het nieuwe jaar bleek dat een aantal fans wist waar we op school zaten, en kwamen ze om handtekeningen vragen. Eerst waren het er nog zo’n 5 per dag, maar na een half jaar was dat uitgegroeid tot een ontelbaar grote menigte. Het was niet meer te handhaven. Dus toen heeft de directeur onze moeder opgebeld voor een gesprek. Toen ze thuiskwam viel ze gelijk met de deur in huis. “Jullie zijn te bekend, we moeten verhuizen.”�
Wij waren gelijk in protest gegaan, onze vrienden woonden hier, we hebben een band en we zijn in de rest van Duitsland ook bekend. “Daarom gaan we naar het buitenland verhuizen. Naar Nederland. We vertrekken vrijdag. De band kan blijven bestaan, ik heb overlegd met David.”�
Hoeveel we ook protesteerden, het had geen zin. Het bleek dat we vrijdag en zaterdagochtend nog wat interviews hadden, vandaar dat David ons nu, zaterdag, brengt. Simone is gisteren al gegaan.
Tom antwoordt op mijn vraag “We waren te bekend, de school kreeg zelfs problemen.”�
“Ja dus, dat weet ik ook wel.”�zeg ik chagrijnig.
“waarom vraag je het dan?”� reageert Tom geïrriteerd.
“Het is… nou… ik bedoel, we hadden ook een privéleraar kunnen krijgen ofzo. Dan zouden we waarschijnlijk meer tijd overhebben voor muziek en dan hoefden we geen nieuwe taal te leren en…”�
“Nieuwe taal leren?”� onderbreekt Tom mij met een vleugje paniek in zijn stem.
“Ja duh, daar gaan ze heus geen Duits praten voor ons.”� Zeg ik, nu ook wat paniekerig.
Andere talen is niet ons ding. Engels lukt me nog wel, maar dan ook met zwaar accent. Voor Tom geldt hetzelfde.
Er valt een stilte die de rest van de rit duurt.

Simone pov
“Mamaaaa!!”� wordt er geroepen en ik word omver geknuffeld door Bill. Intussen zie ik mijn andere zoon en David de koffers uit de auto slepen.
“Hé, Bill! Kom eens helpen!”� roept Tom naar zijn tweelingbroer. Langzaam laat Bill mij los en sjokt naar de auto om de rest van de bagage op te halen.

“Sorry, dat we je niet konden helpen met verhuizen gister, mam.”� Zegt Tom terwijl ook hij me nu knuffelt. We zitten binnen aan tafel. David is gelijk weer doorgereden. Een of andere afspraak, zei hij.
“En heb je al nieuwe mensen ontmoet?”�vraagt Bill mij, terwijl hij een slokje neemt van zijn thee.
“Ja, toevallig wel ja. Ik heb gisteren thee gedronken bij het overbuurmeisje. Ze zit in dezelfde klas als jullie!”�
Bill, die dit antwoord waarschijnlijk niet had verwacht, vraagt mij “Kun je al Nederlands dan?”�
“Nee, dat meisje kon prima Duits gelukkig. Jullie zullen nog wat aan haar hebben met het verkennen van deze buurt en de taal leren.”�
Tom en Bill kijken opgelucht. Ze zijn blij dat ze voorlopig nog Duits kunnen praten.
Nadat we talloze dozen hebben uitgepakt, is het al laat en besluiten Bill en Tom om naar bed te gaan. Ikzelf ben ook wel moe, eigenlijk. Morgen weer een lange dag dozen uitpakken. Ik ga ook maar slapen.

Reacties: