FanFic.nl

My Worst Nightmare

All I want [11]

~ Bills PoV~
Ruby is al een week weg. Ik voel me alleen. Wat doe je in godsnaam als je alleen bent?
Nu ze weg is, heeft het ook geen nut meer om hier nog te blijven. Tom heeft al een vlucht naar Duitsland geboekt, en morgen vertrekken we.
Eigenlijk wil ik nog blijven, haar op zoeken, bij haar zijn, met haar zijn. Ze heeft mijn kleren nog, dus dat zou dan ook nog eens de perfecte dekmantel voor een bezoekje zijn. Zal ik die dan maar gaan halen?
Nee, doe niet zo idioot, ze wilt me niet meer zien.
Ja, en mijn kleren dan?
Ik heb kleren genoeg!
Maar ik wil deze terug, en ik wil Ruby zien!
Ik vertel Tom wel even dat ik mijn kleren ga ophalen, dat ik dan verder kan inpakken én dat we dan morgen naar huis kunnen.
Met moeite sta ik recht, laat het zachte bed achter me en loop naar de deur. Die open ik, stap op de gang en doe enkele passen opzij. Toms slaapkamerdeur staat op een kier.
Ik zie hem in de spiegel, en hij ziet mij. ‘Ja, broertje?’ vraagt hij, met de nadruk op ‘broertje’.
‘Ik ga mijn kleren halen.’ zeg ik en wil weer terug naar mijn kamer gaan als hij rechtstaat en me net op tijd de weg versperd.
‘Waarom?’ vraagt hij en een typische Tomgrijns speelt met zijn lippen.
‘We gaan morgen naar huis.’ zeg ik schouderophalend.
‘Wat? Dat vind je oké? Je gaat niet boos worden? Je gaat niet eisen nog te blijven? Je wilt niet meer bij Rudy zijn?’
‘Ruby! En nee, ik wil naar huis.’
‘Is het nu al uit?’ gniffelt hij en pulkt aan een dreadlock.
‘Het is nooit aan geweest, Tom!’
Hij trekt een van zijn wenkbrauwen op en kijkt me duidelijk verbaasd aan. Ik bijt op mijn piercing om niet in zijn gezicht te schreeuwen, al zou ik er best toe in staat kunnen zijn. Blijkbaar merkt hij dat, want hij stapt opzij en houdt de deur voor me open.
‘Bill, als ik jou was, dit is misschien je laatste kans, wees nu eindelijk eerlijk over je gevoelens voor haar. En niet tegen mij. Nee, ik weet dat allang. Tegen hí¡í¡r!’
Ik zucht, duik mijn kamer in en sla de deur overdreven hard toe, dat eigenlijk nergens voor nodig was. Waarom heeft die kerel altijd gelijk op momenten dat het niet mag? Ik weet heus wel dat ik verliefd op haar ben. Stapel, smoor, hoteldebotel, tot over mijn oren.
Maar dí¡t verandert niets aan hoe zij zich voelt bij mij.
Ik schiet mijn sneakers aan en trek een trui met kap over mijn hoofd.

Als ik in de straat van Ruby ben, begin ik twijfels te krijgen.
Wat nu als ze me niet wilt zien? Dan ben ik hier voor niets.
Jawel. Ik heb wel mijn kleren nodig. Stom dat ik haar mijn op één na favoriete shirt heb gegeven. Als het nu eentje was die ik niet zo fantastisch geweldig vind, dan had ze die best mogen houden. Waarom geef ik dan juist die?
Misschien omdat je haar zo speciaal vind, Bil.
Ik duw die stomme shirtgedachte weg en loop verder. Ik stop voor een grote landhuis. Voorzichtig open ik het hek, maar het alarm gaat niet af. Misschien staat het af. Of misschien is het niet hoorbaar tot hier. Ik loop het pad op.
Als ik aanbel, maakt een vrouw met lang, bruin haar de deur open.
‘Goedemiddag. Wie bent u?’ vraagt ze. Haar gezicht is een mengelmoes van afgrijzen en schaamte.
‘Bill Kaulitz. Is Ruby thuis?’ vraag ik en trek me niets van haar aan.
‘Nee, ze is er op dit moment niet. Zal ik zeggen dat u er voor haar was?’
‘Ja, graag. Wilt u dan zeggen dat ik mijn kleren terug wil?’
Ze knikt en sluit de deur. Zuchtend draai ik me om. Schraap ik al mijn moed bij elkaar, is ze er niet eens.
Op dat moment loopt een meisje met een paars zomerjurkje voorbij, verdwijnt achter de hoek aan de linkerkant van me. Twee seconden later piept haar hoofd om diezelfde hoek. Ze schrikt als ze mij hier ziet staan. Ruby!
‘Wat doe jij hier?’ vraagt ze bitter.
‘Ik kom mijn kleren halen.’ Mijn stem klinkt onvast, al het bloed dat in mijn lichaam zit, pompt nu omhoog naar mijn wangen.
Ze knikt en loopt naar me toe. Dan opent ze de deur en gaat ze tegen de deurstijl staan, zodat ik voor haar naar binnen kan. Achter me wordt de deur weer gesloten.

Ik sta in haar kamer, met mijn rug tegen de muur en mijn voeten een beetje schuifelend over het tapijt. Ze loopt naar haar kast, en ik durf niet van mijn plekje te gaan. Wie weet vindt ze dat niet leuk en verpest ik dan wel de allerlaatste, superkleine kans.
‘Hier.’ zegt ze, komt weer tevoorschijn en gooit mijn kleren naar me toe. Aangezien ik zo’n geweldige hand-oog-coödinatie heb, valt alles op de grond. Nog erger blozend dan net buk ik me om ze op te rapen. Als ik weer rechtsta, staat Ruby naast me.
‘Ik wou zeggen dat we weer terug gaan.’ stotter ik en staar naar de grond. Ze doet niets, buiten rustig ademhalen. Dan draait ze zich om en gaat de kamer uit.
‘Hé, wacht nou even.’ roep ik haar nu achterna, me maar half beseffend hoe wisselvallig ik wel niet ben. De ene moment schaam ik me dood en ben ik amper hoorbaar, het andere moment begin ik spontaan met luide stem te roepen.
Ik pak haar bij haar pols en trek haar naar me toe. Ze kijkt me niet aan, de grond is blijkbaar interessanter dan mij.
‘Kijk me aan, alsjeblieft.’ smeek ik en leg mijn vingers op haar wang.
‘Ik kan het niet, ik wil het zeggen maar…’ fluistert ze en duwt mijn vingers weg. Ze trekt haar pols uit mijn hand en loopt naar de trap.
‘Dag Bill’ zegt ze.
Ik loop naar haar toe en kijk haar nog even aan. Dan stap ik haar voorbij, de trap af, bij de voordeur kijk ik even over mijn schouder achterom. Maar ze kijkt de andere kant op.
Ik hou van je, Ruby, schreeuw ik inwendig. Kon ze dit maar horen.
Ik loop de oprit af, draai me voor de laatste keer om naar het huis. De voordeur is inmiddels al gesloten.
Het is over. Ruby heeft een punt gezet achter iets dat er nooit echt is mogen zijn.
Ik moet maar door met mijn leven, net zoals zij dat heeft gedaan.

Reacties: