Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Forever Slytherin » Hoofdstuk 5: De uitnodiging
Forever Slytherin
Hoofdstuk 5: De uitnodiging
De volgende dag, vlak na de lunch, begon de les Oude Runen. Lucy had Hermelien bij de lunch al aan de tafel van Griffoendor zien zitten. Ze zat vlak naast Potter en had vrolijk naar haar gezwaaid. Lucy had teruggezwaaid, met een glimlach, geen grijns, zoals Hermelien. Tegelijkertijd had ze zich afgevraagd waarom het haar nooit was opgevallen dat Hermelien en Potter vrienden waren. Nu ze erover nadacht, er had een bos bruin haar in die coupé gezeten op de heenreis. En er had ook altijd een bos bruin haar naast Potter gelopen als Draco hem weer eens uitmaakte voor “Sint Potter”ť.
Lucy ging niet aan de tafel van Griffoendor zitten. Sommigen van andere afdelingen deden dat wel, maar daar was Lucy te trots voor. Met rechte rug zat ze aan de tafel van Zwadderich, alleen. Ze sloeg haar boek open en las nogmaals het hoofdstuk globaal door. Ze wilde goed voorbereid zijn voor de les, om vooral geen modderfiguur te slaan naast haar nieuwe studiemaatje. Als ze Draco mocht geloven was het een erg slim meisje.
Over Draco gesproken, hij zat even verderop, samen met Korzel, Kwast en Patty. Allevier negeerden ze haar volkomen. Zelfs vanaf een afstandje hoorde Lucy Patty’s kirrende gelach op alles wat Draco zei. Lucy rolde met haar ogen. Ze had er geen moment spijt van dat ze de vriendschap had verbroken. Hoewel alleen zitten geen pretje was, bij hen zitten was ook nooit écht leuk geweest. Ze hoopte dat ze ooit nog eens een vriend zou krijgen. Eéntje maar, waarmee ze kon praten...
Op dat moment ging de bel. Snel stopte Lucy haar boek in haar tas en nam een laatste hap van haar bord. Ze had nauwelijks iets gegeten, en ze hoopte dat ze het uit zou houden tot het avondeten. Ze haaste zich de Grote Zaal uit naar de 5e verdieping, waar haar lokaal was. Ze zocht een plaatje, want Hermelien was er nog niet. Ze haalde haar boek tevoorschijn en een rol perkament voor aantekeningen.
Op dat moment plofte Hermelien naast haar neer.
‘Hey Lucy,’ begroette ze haar. ‘Hoe is het?’
‘Oh goed,’ mompelde Lucy.
‘Hé, waarom kwam je niet bij me zitten tijdens de lunch? Je zat daar zo alleen bij Zwadderich.’ Hermelien wilde een gesprek aanknopen, maar daar had Lucy moeite mee. Ze kende haar nog niet zó lang. Als antwoord op Hermeliens vraag haalde ze alleen haar schouders op.
‘Kom gewoon bij ons zitten,’ moedigde Hermelien haar aan. ‘Wat kan het jou schelen dat je een Zwadderaar bent?’
Maar dat kon Lucy nou net een hele hoop schelen. Ze was er trots op een Zwadderaar te zijn, en wilde dat niet zomaar overboord gooien. Maar anderszijds raakte Hermelien precies haar gevoelens. Ze ging niet aan de Griffoendortafel zitten omdat ze het gevoel had daar niet te horen. Maar hier zat ze met een Griffoendor te praten, wat kon het haar eigenlijk schelen?
‘Jouw vrienden vinden me vast niet aardig,’ probeerde Lucy nog, maar Hermelien wuifde dat snel weg.
‘Onzin,’ riep ze. ‘Harry en Ron vinden je vast hardstikke aardig. Je móet ze leren kennen. Vooral Ron, hij is zó grappig en irritant. En Harry is zo’n goeie vriend, ik kan altijd op hem bouwen.’
Lucy vond het grappig dat Hermelien Potter bij zijn voornaam aansprak. Maar die Ron kende ze niet goed.
‘Wie is Ron?’ vroeg ze.
‘Oh, die ken je vast wel,’ begon Hermelien. ‘Dat is die jongen met dat vuurrode haar en die lange neus. En als je nog meer mensen kent met rood haar, kan dat heel goed familie van hem zijn. Zijn zusje zit nu in het vijfde jaar, ook met rood haar.’
Lucy herinnerde zich de persoon die haar toverstok tegen Draco’s keel had gedrukt in de trein, zij had rood haar gehad.
Hermelien moest haar uitgebreide beschrijving over Ron afbreken toen de lerares binnenkwam. De les begon, en daarin was geen tijd om te praten.
De les duurde anderhalf uur, en toen hij afgelopen was voelde Lucy zich beurs. Anderhalf uur lang theorie, dictaties, vragen beantwoorden, en het huiswerk was ook niet misselijk. Naast het gebruikelijke leeswerk, moest er een samenvatting worden geschreven en een werkstuk worden gemaakt dat in twee weken af moest zijn. Ze wilde haar spullen al inpakken en weglopen, maar Hermelien hield haar tegen.
‘Zullen we dat huiswerk samen doen?’ vroeg ze. ‘Dan gaat het vast beter.’
‘Ja, dat is goed,’ zei Lucy met een klein glimlachje. Ze vond Hermelien daadwerkelijk aardig en verfrissend vrolijk, hoewel ze het moeilijk vond dat aan Hermelien te laten merken. Die glimlach was al heel wat voor haar.
‘En kom je vanavond bij het eten bij ons zitten?’ vroeg Hermelien vriendelijk. Die vraag had Lucy verwacht, maar ze wist niet wat ze zou doen. Razendsnel woog ze de verschillende mogelijkheden af. Hoewel ze trouw wilde blijven aan Zwadderich, wilde ze dolgraag een gezellig diner meemaken, en ze had het gevoel dat ze dat zou kunnen meemaken aan de tafel van Griffoendor bij Hermelien.
‘Is goed, ik kom bij jou,’ zei Lucy snel. Daar, ze had het gezegd. Nu kon ze er niet meer onderuit.
‘Leuk,’ zei Hermelien vrolijk. ‘Ik heb nu Verweer tegen de Zwarte Kunsten, en jij?’
‘Uh,’ Lucy moest snel op haar rooster kijken, ‘Verzorging van Fabeldieren. Ik moet maar gaan, straks ben ik te laat.’
‘Je hebt gelijk,’ zei Hermelien, en ze keek op haar horloge. ‘Dan zie ik je vanavond in de Grote Zaal? Geen zorgen, ik stel je wel voor. Het komt goed.’
Dat waren de woorden die Lucy zich op haar gemak deden voelen. Ze knikte met een glimlach.
‘Ik zie je vanavond.’
Reacties:
Jij schrijft echt superfijn!
Wil je me laten weten als je een nieuw hoofdstuk hebt?
Ik heb een klein foutje gevonden,
er staat ´´ Ze zocht een plaatje, want Hermelien was er nog niet´´ in plaats van plaatsje :p
de rest is fantastisch,
schrijf snel verder!!!!!!!!!!!!!
Super tof!
Benieuw hoe het zal gaan bij het diner.