FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 20, He knows

Kiro stapt twijfelend naar binnen en stroopt zijn jas uit. Voorzichtig knielt hij naast me neer en trekt me tegen zich aan. Wat me alleen maar meer pijn doet. Zijn warme stevige armen houden me nu vast, maar niet zoals ze ooit deden. Hij wil me troosten, maar hij zal me toch weer achter laten. Regen overstemt mijn gesnik. Met een voet duwt Kiro de deur dicht. Langzaam trekt hij me overeind en parkeert me op de bank. Zelf gaat hij op de andere bank zitten. Ik trek mijn knieën op en sla mijn handen er om heen. Mijn hoofd laat ik er op rusten. ‘’Ik had je het zelf moeten vertellen.’’ Zegt Kiro bijna onhoorbaar. ‘’Ricky..’’ Wanhopig kijkt hij me aan. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet horen. Ik verstop mijn hoofd in mijn knieën. Ik probeer mijn snikken te verbergen. ‘’Ik had dit eerder moeten zeggen, maar ik durfde het niet. Bang om jou zo te zien.’’ Zegt Kiro zwaar ongemakkelijk. ‘’Ik ben je heus nog niet vergeten als je dat soms denkt..’’ Zijn woorden slaan in als een bliksemstraal. Waarom doet hij dit dan? Hij gaat op zijn hurken voor me zitten. Voorzichtig heft hij mijn kin op. Twinkelende oogjes kijken me aan. Ik kan de tranen er achter zien. Ik sla mijn ogen neer. Niet in staat om daar naar te kijken. Ik wil Kiro niet verdrietig zien. Hij drukt zijn lippen een paar tellen op de mijne. Dan staat hij op. Hij strijkt nog een keer door mijn haar, dan verdwijnt hij naar de deur. Ik kijk hem na. Zijn hoofd gebogen, mijn lippen tintelend, haast brandend. Ik klem mijn kop chocolademelk tussen mijn handen. En zo, blijf ik weer alleen achter.
Als de bel weer gaat, durf ik amper de deur open te doen. Straks staat Kiro voor de deur met die ene Ricky. Nou hij en ik gaan dus zo geen vrienden worden. Dat weet ik nu al. Tot mijn grote verassing staat Strify voor de deur. Ik duik in zijn armen. Ik kijk omhoog en wil mijn mond opendoen. Maar hij zegt dat hij het al weet en duwt me de kamer in. ‘’Kiro heeft me gebeld.’’ Ik staar hem ongelovig aan. ‘’Waarom dat nou weer?’’ Stamel ik. ‘’Die jongen moest ook even zijn ei kwijt. En..Hij wilde dat er iemand naar jou toe ging.’’ Antwoord Strify. ‘’O..’’ Is het enige wat ik weet uit te brengen. Strify slaat een arm om me heen. Ik kruip tegen hem aan, met de grote behoefte om te knuffelen. Ik staar naar de vlammetjes van de kaarsen. Die op de een of andere manier me nu een ander gevoel geven. Maar ook nog steeds het gevoel van eenzaamheid. Tranen biggelen over mijn wangen. Strify wrijft troostend over mijn rug. ‘’Anne.. het spijt hem..’’ Brengt Strify voorzichtig uit. ‘’Dat kan wel wezen… Maar daar heb ik weinig aan.’’ Mompel ik. ‘’Weetik.. maar ik vind dat je er een punt achter moet zetten. Dat je weer lol moet kunnen maken. Ik mis de oude Anne…’’ Zegt hij zacht. Ik weet dat hij hartstikke gelijk heeft, maar het is zo moeilijk. Het is zo moeilijk om alle Kiro dingen weg te stoppen. Weg te proppen in het donkere hokje in mijn hoofd. Telkens ontsnappen ze weer. En als ik er bijna ben.. komt iemand het deurtje weer open zetten. En hop.. daar zijn we weer bij af. Ik wil niet weer opnieuw beginnen. Het kost te veel moeite, te veel pijn. Het kost te veel kostbare tijd. Tijd waarin ik leuke dingen zou horen te doen. Ik wurm me uit Strify’s armen en ren de trap op. Ik storm mijn kamer in. Ik staar naar de foto op mijn nachtkasje. Ik ga op mijn bed zitten en pak voorzichtig het lijstje. Dan smijt ik hem met alle kracht die ik heb, vol tegen de muur. In duizenden stukjes. Strify die inmiddels in de deuropening staat, kijkt geschrokken naar de scherven op de grond. Hijgend kijk ik er ook naar. Het voelt stiekem wel als een soort opluchting. Warme chocomel herinneringen bij Kiro thuis zijn weer in het hokje gepropt. Strify gaat naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik laat me achterover vallen en trek daarbij Strify mee. Zijn vingers haken zich vast in de mijne. Een vreemd gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Een ander gevoel dan Kiro veroorzaakte, andere vingers tussen de mijne. Strify kijkt opzij en ziet me tobben met mijn gevoelens. Zijn vingers houden mij nog steviger vast. Hij kijkt me aan met een blik die ik niet thuis kan brengen. Ineens hangt hij half boven me. Een glinstering flitst door zijn ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.