FanFic.nl

WORDKILLER

Hoofdstuk 12

Dat ik een redelijk succesvolle schrijfster ben, logeer bij mijn vrienden en dat ik een beetje de oorzaak ben van een moordtrend in de stad wil nog niet zeggen dat ik, en mijn vrienden, niet naar school moeten. Daarom slof ik nu samen met Amy een van de computerlokalen binnen met een nog maar halfwakkere brein. Mijn tas drop ik naast die van Amy tegen de radiator en nadat we de juiste boeken gevonden hebben zetten we ons naast elkaar achter een pc. Aangezien wij, de twee computergenieën van de klas, de oefeningen al lang afhebben open ik het internet terwijl Amy de oortjes van haar mp3-speler uit haar jas haalt en in het groene rondje van de computer steekt. www.zomganime.com wordt geopend en met elk een kant van de oortjes kijken we samen naar wat anime terwijl de rest van de klas saaie oefeningetjes moet maken.

Bill
Terwijl ik zeer geconcentreerd de wiskunde les zit te volgen slaat Tom ineens op mijn been. “Wat bezielt jou nu weer?”�
“Stop met trillen!”� Ik kijk naar mijn been en merk dan dat hij inderdaad trilt, en ik heb al even door waarom.
“Sorry, maar ik moet naar toilet.”�
“Kan ik de heren Kaulitz van dienst zijn?”� Ik schrik op van de leerkracht die plots voor onze bank staat.
“Euhm, zou ik naar het toilet mogen?”� Vraag ik met mijn meest onschuldige lach. Ze kijkt moeilijk maar geeft dan toch toe en knikt.
“Tom, jij gaat mee.”� Hij knikt en we staan recht om het lokaal te verlaten.
“Dit is zo belachelijk.”� Zeg ik meteen als de deur achter ons dichtvalt.
“Ik weet het, maar dit is het veiligste.”�
“Had ik niet gewoon thuis mogen blijven?”�
“Begin daar nu niet weer over.”� Zucht Tom terwijl we ongeveer in het midden van de gang zijn. Tja, Peter heeft geregeld dat ik niet meer alleen op school rondlopen mag, en dus moet er nu iemand met mij mee naar het toilet. “Ik wacht buiten wel.”� Zegt Tom terwijl ik knik en met mijn schouder de deur van het toilet openduw. Een geur van poetsproducten komt me tegemoet en ik houd mijn adem in terwijl ik de deur van de toiletcabine open. Het toilet hier wordt enkel in noodgevallen gebruikt, voor tijdens de lessen dus, en daarom ruikt het er altijd alsof het net gepoetst is. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond wanneer ik mijn blaas leeg. Een geluid op de gang laat me even opkijken, maar als daarna een deur weer in het slot valt is alles weer rustig. Het geluid van een toilet die doorgespoeld wordt overheerst het geluid van mijn rits, maar raakt niet boven de klap van de deur uit die hij veroorzaakt wanneer hij weer dichtvalt. Mijn handpalm voelt koud aan nadat ik met de ijskoude ijzeren knop een straal water uit de kraan wist te toveren, en na het koude water is dat gevoel niet veranderd. Ik schud mijn handen droog terwijl ik naar de deur stap. Wanneer een eerste tik van mijn laarzen op de groene tegels weerklinkt merk ik pas hoe doodstil het hier is. Met mijn elleboog duw ik de klink omlaag, trek de deur op een kier en duw hem daarna verder open met mijn voet. Achter me hoor ik de deur weer dichtvallen en ik kijk om me heen. Tom is nergens meer te zien. Oke, dit is eng.
“Tom?”� Mijn stem klinkt echoënd door de gang, maar ik krijg geen antwoord. Ik herhaal de naam van mijn broer, maar dit geeft hetzelfde resultaat. Dan valt mijn oog op het licht dat brandt in de gang naar twee van de computerlokalen. De gang is smal en het licht gaat enkel aan als iemand door de gang loopt. Tuurlijk, daar zit hij! Op mijn tenen, zodat mijn laarzen geen geluid maken, ga ik op de gang af. Een grijns siert mijn gezicht terwijl ik mijn hoofd naar binnen steek. “Haha, nu heb … ik je niet.”� De teleurstelling is duidelijk in mijn stem te horen als ik zie dat ook deze gang leeg is. “Tom, waar zit je?”� Opnieuw krijg ik geen antwoord en ik merk dat mijn hart sneller begint te slaan van angst. Misschien is Tom al terug naar de klas. “Tom, ik ga terug naar de klas, dit is niet grappig meer.”� Zeg ik terwijl ik achteruit, met mijn blik gericht naar de plaats waar ik Tom voor het laatst zag, weer naar het lokaal ga.
“Maar ik vind het wel grappig.”� Klinkt er ineens achter me. Ik slik, langzaam en bang, maar dan ook echt bang, draai ik me om. Dat was niet Tom’s stem, en ook niet die van mijn leerkracht of die van iemand anders die ik ken.

[reacties??]

Reacties: