FanFic.nl

21st Century Breakdown

[1.4] She's a Rebel

Terwijl ze al half in slaap viel hoorde ze iets wat haar aandacht trok. Eén klein woordje had haar meteen wakker geschud.
‘Europa,’ Celine wist wat Europa was, ook al probeerden haar ouders angstvallig om die informatie voor het hele district geheim te houden. Gelukkig was er dan nog de ‘streng beveiligde’ bibliotheek, waar kasten vol verboden boeken stonden. Wat was het toch handig om een beetje te kunnen inbreken. Celine had gelezen dat Europa een werelddeel was, aan de andere kant van de oceaan die aan First Heaven grensde. De muur scheidde de stad van het strand en het water, maar toch was hij duidelijk aanwezig door de zoute lucht en vele vogels die je daar vond. En als je dichtbij genoeg was kon je de zee horen ruisen. Hoe het nu in Europa was wist niemand in First Heaven. Het enige wat Celine wist was dat Europa, voor de burgeroorlog, een rijk continent was, met name het westen. In het oosten heerste mindere welvaart doordat Rusland daar na de tweede wereldoorlog de baas was geweest. Ook wist ze dat het continent Azië er ten oosten van lag, en dat die twee continenten niet door water werden gescheiden, zoals de meeste anderen. Aandachtig, maar toch zo onopvallend mogelijk, luisterde ze naar wat haar vader te zeggen had.
‘Ja, hij komt over twee maanden, op achttien november. Als het goed is blijft hij vijf dagen.’ Hoorde ze dat nou goed? Kennelijk kwam er een man uit Europa, wat vreemd was, aangezien bijna niemand in het district wist dat er achter de zee iets lag. Maar waarom zou haar vader hem laten komen? Wat schoot hij daarmee op? Celine wist het niet, maar daar zou ze binnenkort wel achterkomen. Haar ouders waren inmiddels toch weer van onderwerp veranderd, want uit wat ze nu opving kon ze concluderen dat het over naderende oogstfeest. Celine had geen zin om nog langer in de kamer rond te hangen, dus stond ze op en verliet hem met de mededeling: ‘Ik ga naar bed, want ik moet er morgen weer vroeg uit.’

Voor mensen die uit de warme woonkamer kwamen, was het onbehaaglijk koud in de hal. Toen Celine met het dichtdoen van de deur het laatste stroompje warme lucht wegvaagde rilde ze even. Langzaam liep ze door de hal naar de trap, waardoor haar schoenen zachte, tikkende geluiden maakten op de vloer. Ze knielde neer op de koude tegels, en gleed met haar hand over de plek waar ze het eten net had neergelegd. Gelukkig, het lag er nog steeds. Snel haalde ze alles eronder vandaan. Voor ze het oppakte keek ze nog een paar keer om zich heen, de hal was nogsteeds verlaten. Ze stond op met de spullen in haar armen, en liep via de trap naar boven.

Op de eerste verdieping was het redelijk donker. De grote kroonluchters aan het plafond waren uit, alleen de kleine lampjes die vastzaten aan de muur zorgden voor een beetje licht. Celine liep naar de deur van de kamer die ze met haar zussen deelde. Er kwam enorm veel kabaal uit, dus het was geen goed idee om daar te gaan eten. Zeker niet, omdat haar zussen in tegenstelling tot haar wel prima konden leven met de regels van hun ouders, en ze geen enkele moeite hadden met klikken. Ze sjokte terug naar het begin van de hal, zodat ze met de trap nog een verdieping hoger kon gaan.

Toen ze op de tweede verdieping was liep ze meteen door naar het einde van de gang. Daar, deels verscholen achter twee planten, zat een deur. Ze opende hem en stapte het kamertje erachter in. Het was een donkere, rommelige ruimte. Even stond ze stil, maar toen haar ogen gewend waren aan het donker begon ze weer te lopen. Met haar hand vlak voor zich taste ze de omgeving af, tot haar vingers de aluminium ladder raakten. Ze legde een deel van het eten op de grond neer, en het andere deel hield ze met één hand tegen zich aangeklemd. Haar andere hand sloot ze om het metaal. Voorzichtig zette ze haar voet op de eerste sport, en daarna de tweede. Langzaam klom ze naar boven. Vlak voor ze op de echte zolder was moest ze stoppen voor een luik. Ze duwde het met haar hoofd open, wat moeizaam ging, maar ze kon haar handen niet gebruiken. Toen het luik ietsje open was wrong ze haar smalle lijf erdoor. Hier was het iets lichter, door het licht van de maan dat door het kleine dakraam viel. Al gauw had ze een tafeltje gevonden, waar ze het eten op legde, om de volgende lading te halen. Met haar voet zocht ze de open ruimte af, tot ze de stevige ladder weer had gevonden. Langzaam daalde ze hem af naar beneden.

De koude lucht van de nacht speelde een spelletje met haar rode haren. Ze genoot van het aanblik van de sterrenhemel boven haar, die vergezeld werd door de volle maan. Heerlijk, dit was wat haar in leven hield. Hier deed ze het nog voor. De nacht, de vredige, rustige nacht, die haar telkens in zijn armen sloot, haar verwelkomde en opving. De stikdonkere nacht die nooit over haar klaagde, altijd weer terug kwam als hij ging. In tegenstelling tot de dag had de nacht Celine nog nooit iets aangedaan. Altijd weer voelde hij als een veilig baken. Celine viel niet op in zijn uitgestrekte pracht. Ze kon doen wat ze wou, en alleen de sterren, de maan en de nacht zelf konden haar zien. Heerlijk vond ze dat.

Behalve de weinige privacy op haar kamer, was de nacht de andere reden dat Celine graag op het dak picknickte. Hier kon ze rustig eten, en denken. Nog nooit had iemand haar betrapt als ze daar boven zat, wat niet heel bijzonder was. Ze zat altijd aan de achterkant van hun huis, en ging nooit het dak op voor het donker was. In ieder geval niet hier, want zodra ze ’s morgens het huis uit kon was ze weg. Ze staarde naar de donkere contouren van het bos, dat aan hun huis grensde. Het was klein, en te dicht bij de mensen, vond Celine, dus ze was er praktisch nooit te vinden. Omdat haar maag weer luid tekeer ging, besloot ze dat ze nu eindelijk eens moest gaan eten. Ze draaide haar kleine schoudertas, die ze altijd meenam van de zolder, op schoot, en haalde er een groene appel uit. Toen ze de tas weer had dichtgedaan, en aan een uitsteeksel van het dak had gehangen, begon ze aan haar maaltijd.

Ze gooide haar benen door het openstaande raam weer naar binnen. Langzaam zakte ze door het gat heen, waardoor ze al snel weer op de houten vloer van de zolder stond. De planken kraakten onder haar voeten terwijl ze liep. Voorzichtig schoof ze het raam weer dicht. De tas, met de laatste restjes voedsel verstopte ze weer onder een stapel dekens, alleen haar waterflesje haalde ze eruit, zodat ze hem morgen bij kon vullen. Nog één keer checkte ze of ze alles goed had afgesloten, en geen sporen had achtergelaten, voor ze haar voeten weer op de sporten van de ladder zette. Even gleden haar ogen over de volle maan, die ze nog net kon zien. Maar toen ze een sport naar beneden stapte schoof het plafond van de tweede verdieping ervoor. Toen ze nog een paar treden lager was sloot ze het houten luik, die de toegang naar de zolder versperde. Daarna klom ze een stuk sneller, waardoor ze binnen een minuut het kamertje alweer uit trippelde, en de deur achter zich sloot.

Reacties: