FanFic.nl

Last Dance

<12>

Het was nacht en Nona schrok wakker door een nachtmerrie, die ze na twee seconden alweer vergat. De kriebels en hartkloppingen bleven echter, waardoor ze niet weer durfde te gaan slapen. Dus stapte ze uit bed en liep de gang op, om die uit te lopen en door de deur naar het terras naar buiten te gaan. De wind streelde haar armen en hals. Misschien was het niet slim om zo naar buiten te gaan, maar dat nam ze er maar bij. Het was een geluk dat al het sneeuw van het terras was geveegd.
Zuchtend leunde ze tegen de reling en staarde naar de snelweg die enkele verdiepingen lager lag en waarop vele auto’s reden, haar gewoon voorbij raasden zonder haar op te merken. De koplampen verlichtten kleine stukjes asfalt, de lantaarnpalen schenen hun felgele licht op de berm en de rand van de weg. Hier en daar had één van de lampjes het begeven.
Bladerloze bomen stonden achter de vangrails, maar hadden zelf al vaker die functie op zich genomen. Twee bomen lagen op de grond, hadden een auto niet overleefd.
Nona probeerde niet te veel af te dwalen met haar gedachten, maar echt lukken deed dat niet. Ze dacht terug aan dingen waaraan ze liever niet dacht, en het kostte haar veel moeite om niet in huilen uit te barsten; daar, op het terras van een hotel ergens aan de rand van Berlijn, leunend over de leuning en met vochtige ogen.

Nona trippelde de trap af. Het was haar verjaardag, en al een heel jaar had ze haar ouders moeten missen. Maar ze hadden het beloofd, en de woorden stonden in haar hoofd gekerfd. ‘Ons meisje wordt niet elke dag acht jaar, daar zijn we zeker bij. Beloofd.’ Die woorden hadden haar vroeg doen opstaan.
Maar toen ze de woonkamer in liep, was er niemand te bekennen. Zelfs Asjana, het Turkse meisje dat permanent bij hen inwoonde om voor Nona te zorgen en niet op kamer te moeten, sliep nog.
Heel de dag zat ze op de vensterbank, starend uit het raam en wachtend op de champagnekleurige BMW van haar ouders. Verkleumd en rillend haalde Asjana haar uiteindelijk van de vensterbank, om tien uur in de avond. De honger en de koude drong nog niet tot haar door, wel rolden er voor het eerst die dag tranen over haar wang.
De eerste belofte van haar ouders die ze braken.

Nona vocht nog steeds tegen de tranen. Ze wou niet huilen.
Het was allemaal heel logisch. Carrière maken en houden was in deze tijden normaal, het was broodnodig. Natuurlijk deed het pijn, maar zo was het nu eenmaal.
Sinds die vreselijke verjaardag had ze nooit meer naar iets echt uitgekeken. Want als ze iets verlangde, dan werd ze toch teleurgesteld. Dromen werden altijd kapot geprikt als witte ballonnen. De witte ballonnen tegen de grijze lucht, voor sommigen, maar voor Nona niet meer.
Dromen deed ze allang niet meer. Het had allemaal plaats gemaakt voor nachtmerries of lege nachten.
Of zoals die dag, nachten dat ze gewoon niet meer sliep.
Ze strekte haar rug en draaide zich om, zakte een beetje onderuit tot ze met haar onderrug het koude ijzer raakte. Ze keek over het dak, zag in de verte al de eerste sporen zonlicht.
Dan was het toch niet zo laat als ze had verwacht.

Nona en haar ouders waren op het strand, om de enige vrije dag van die twee toch ietwat in te vullen met een familiale aangelegenheid.
Nona was al veertien.
Ze lag op een badhanddoek en keek naar de zon, die op haar huid en op de zee brandde. De zoute lucht was ze ondertussen al gewoon. Haar haren zaten in een staart en kleefden tegen haar rug omdat het nog nat was van de duik van enkele minuten geleden.
Haar ogen gleden naar haar ouders, die iets verderop over het strand walsten. Een steek ging door haar heen. Maar al te goed herinnerde ze zich de eerste keer dat ze haar ouders zag dansen, toen ze net waren afgewezen voor een dansgezelschap. Er hing een soort magie om hen heen, en glunderend keken ze elkaar aan. Van de teleurstelling was allang geen spoor meer. En op dat moment besloot Nona dat ze dat ook wou. Dansen.
Van die magie was niets meer te zien. Ze dansten op het strand om te oefenen, want hun werk was nooit echt voorbij. Zelfs een vrije dag besteedden ze daaraan.
Zo wou Nona niet worden. Ze beloofde zichzelf dat ze altijd zou dansen om het leuk te vinden, niet omdat het moest.

De tranen had ze niet langer kunnen tegenhouden. Ze had haar eigen belofte gebroken. Ze danste niet meer voor het plezier. De school had het verergerd. Ze deed het voor de punten, om in de belangstelling te staan en om een goede start van haar carrière te kunnen hebben.
Snikkend zakte ze neer op de grond.
Dansen gaf haar niet meer het goede gevoel dat ze ooit had, het deed haar bijna pijn.
Voetstappen deden haar opkijken. Bill schuifelde het terras op en schrok toen hij Nona daar op de grond aantrof. En nog erger schrok hij toen hij de tranen zag. Hij had haar nog nooit zo gezien. Ze was vrij hard tegen hem, eigenlijk tegen iedereen.
Voorzichtig liep hij op haar af, terwijl ze verwoed de tranen van haar wangen veegde.
‘Voor mij moet je je niet groot houden.’ fluisterde Bill en zette zich naast haar op de grond. Ze keek even opzij, de tranen hadden rode sporen rond haar ogen achtergelaten. Bill sloeg zijn armen om haar heen en zuchtte.
‘Gaat het?’
‘Waarom zou het niet gaan?’ vroeg ze bot en duwde zijn armen weg, toen trok ze zich overeind aan de leuning en beende weg.
‘Mij kan je niet voorliegen!’ riep Bill haar nog na en liet toen zijn hoofd op de stang achter zich vallen. Waarom was ze zo hard voor hem? Waarom? Waarom was ze niet gewoon de zachte, kwetsbare Nona die hier net heel eventjes was? Waarom niet?

Reacties: