FanFic.nl

The dawn of my new life

-1-

“Baf”� daar gaat weer een deur dicht. Net als elke avond. En ook net als elke avond zit ik weer op mijn kamer met een koude washand tegen mijn oog. Maar deze keer was het erger dan elke andere avond. Deze keer ging het over een jongen. Normaal is het een of ander lullig smoesje om me verrot te slaan, maar deze keer was het serieus. En dat voel ik. Vooral in mijn oog. Ik haal voorzichtig het washandje eraf. Gelukkig, geen bloed. Hoeft mijn moeder vannacht ook niet naar mijn kamer te komen. Ik heb alleen geen idee hoe ik dat blauwe oog morgen kan verbergen, maar dat zie ik dan wel. Eerst nog even een briefje in de badkamer leggen zodat mijn moeder ook kan gaan slapen. In bed begin ik te dromen over een normaal leven, zonder een vader die zijn oudste dochter haat, en een moeder die daar niks aan kan doen.
Als ik op hem afloop draait hij zich om. Hij glimlacht naar me, en ik zeg:“Jij. Ik. Bioscoop. Vanavond, 7 uur.”� Ik draai me om en loop weg. Hij roept mijn naam, maar met een hele zware en harde stem. En nog een keer, en nog harder. Ik schrik wakker, en kijk in het rode hoofd van mijn vader. Maandag ochtend. Pappies lievelingsochtend. Niet dus. Snel uit bed en aankleden. Gelukkig kan ik Rachelle, mijn zusje, nog even zien. Zij heeft gelukkig geen last van mijn vaders ochtendhumeur.
Als ik 5 minuten sta te wachten op de bult, komt Thalissia, mijn beste vriendin, aanfietsen. “Sorry dat ik zo laat- í í h, je oog!!!”� Thalissia wist alles van mij, dus ook dat mijn vader me mishandelt, dus ik had al verwacht wat ze daarna zou zeggen. “Je moet echt een keer naar de politie gaan, en als jij het niet doet, doe ik het wel voor je.”� “Thalissia, dat gaat niet. Ik heb het zelf toch al geprobeerd, maar de politie wil me niet geloven omdat mijn vader zelf een ex-smeris is. En dat weet jij ook, dus ga er maar niet over verder, oké? En je bent niet laat, ik ben vroeg.”� Thalissia zegt niks meer, maar ik zie in haar ogen hoe graag ze mijn vader nu meteen aan wil geven. “Waar ging het deze keer over?”� vraagt ze na een lange stilte. “Uhm, nergens over…”� Ik probeer het zo nonchalant mogelijk te zeggen, maar ze heeft me door. “Waar ging het over?”� “Niet boos worden, oké?”� “Nee, nee. Zeg het maar.”� “Oké, nou kijk. Het floepte er gewoon uit, zonder er bij na te denken. Ik zei dus tegen mijn vader dat ik woensdag met Chris naar de bioscoop zou gaan, en daar werd hij natuurlijk boos om, en ik had het nooit moeten zeggen, maar het ging vanzelf, en nu mag ik niet, en, en.”� Nu zat ik ook nog op de fiets te janken, lekker dan. Maar Thalissia stopt in een parkeervak langs de weg en omhelst me. De tranen beginnen nu lekker te lopen, en al mijn mascara is uitgelopen voor zo’n extra dramatisch effect. Ik haal nog een paar keer diep adem en we gaan weer richting school.

Reacties: