FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Zondag 31 januari 2004

Tom zat op zijn kamer gitaar te spelen en te piekeren.
Bill was al enkele dagen zijn vrolijke zelf. Tom ook, uiterlijke schijn. Maar van het moment dat hij alleen was, trok er een schaduw over zijn gezicht en leek het alsof hij nooit meer zou kunnen lachen. Hij had Bill blij gemaakt met een leugen. Hoe laag kon hij nog vallen?
Er werd op de deur geklopt. Tom zette een glimlach op en riep toen ‘binnen’, zijn gitaar legde hij naast hem op de sprei van zijn bed.
‘Stop nou niet met spelen, het was mooi.’ zei Bill toen hij binnenkwam. De deur klikte weer dicht, zigzaggend tussen de rommel liep hij naar het bed toe.
‘Het is nog niet af.’ mompelde Tom en probeerde de blos op zijn wangen te verbergen. Hij was een ramp in complimentjes krijgen. Vooral als ze van Bill kwamen.
‘Wil je het nog eens spelen? Alsjeblieft?’ vroeg - smeekte - hij en ging naast Tom op bed zitten. Tom pakte zijn gitaar weer maar stokte in zijn beweging toen Bill zijn hand op Toms linkerarm legde. Het was wel alsof al de warmte uit zijn lichaam trok.
Tom schudde snel de hand van zijn arm en plaatste zijn vingers op de snaren. Het duurde even voor hij de juiste noten voor het begin weer vond, daarna ging het allemaal soepel. Maar veel van het liedje had hij nog niet, waardoor hij al snel weer stopte met spelen.
‘Ik krijg het maar niet goed. Ik heb het ooit -’
‘Gedroomd? Ik ook.’ maakte Bill de zin af.
Tom knikte. Het verwonderde hem niet dat Bill en hij dezelfde droom hadden gehad. Dat kwam vaker voor.
‘Wacht hier. Niet weglopen.’ riep Bill plots, struikelde halsoverkop de kamer uit en liep met bonzende voetstappen de overloop door. Zijn slaapkamerdeur botste tegen de muur, Tom hoorde vanalles en nog wat door de kamer naast hem vliegen.
Niet veel later leunde Bill hijgend tegen de deurstijl met een schoenendoos in zijn armen.
‘Dit is niet het moment om nieuwe schoenen te showen, Bill.’ gniffelde Tom en klopte op het plekje naast hem. Want hoewel hij zich vreemd voelde als Bill hem aanraakte, vond hij het toch ook fijn.
‘Ik moet je iets laten zien.’ hijgde hij toen hij weer zat. Hij maakte de elastiek los en tilde het deksel op. Papieren; beschreven, kleine en grote, witte en gekleurde, met tekeningetjes en krabbels. En uit die zee van woorden en papier haalde hij een geruit blad, met muzieknoten gekrabbeld in de benedenrechterhoek.
‘En dat is?’ vroeg Tom en pakte het blad aan. Bovenaan stond ‘Ich bin nich’ ich’.
‘Een songtekst, die ik geschreven heb na die droom. Zou ik het eens mogen zingen terwijl jij speelt?’
Tom knikte, gaf het blad terug en schoof wat naar achteren, tot hij de muur tegen zijn rug voelde. De hals van zijn gitaar duwde in zijn maag, ongemakkelijk sloeg hij de band om zijn schouder.
‘Klaar?’
‘Klaar.’

‘Meine Augen schauen mich
müde an,
finden keinen Trost.
Ich kann mich nicht mehr
mit ansehn.
Bin mich los.
Alles war immer war.
Kann ich nicht mehr in mir finden.
Alles weg.
Wie im Wahn,
seh’ Ich mich immer
mehr verschwinden.

Ich bin nich’ ich wenn du nich’
bei mir bist.
Bin ich allein.
Und das was jetzt noch von mir
übrig ist,
will ich nich’ sein.
Draußen hängt
der Himmel schief.
Und an der Wand
dein Abschiedsbrief.
Ich bin nich’ ich wenn du nich’
bei mir bist.
Bin ich allein.

Ich weiß nicht mehr
wer ich bin.
Und was noch wichtig ist.
Das ist alles irgendwo
wo du bist.
Ohne dich durch die nacht.
Ich kann nichts mehr
in mir finden
Was hast du mit mir gemacht?
Ich seh mich immer
mehr verschwinden.

Ich bin nich´ ich wenn du nich´
bei mir bist.
Bin ich allein.
Und das was jetzt noch von mir
übrig ist,
will ich nich’ sein
Draußen hängt
der Himmel schief.
Und an der Wand
dein Abschiedsbrief.
Ich bin nich’ ich wenn du nich’
bei mir bist.
Will ich nich´ mehr sein.

Ich lös mich langsam auf.
Halt mich nich’ mehr aus.
Ich krieg dich einfach
nich’mehr aus mir raus.
Egal wo du bist.
Komm und rette mich.

Ich bin nich’ ich wenn du nich’
bei mir bist
Bin ich allein.
Und das was jetzt noch von mir
übrig ist,
will ich nich’ sein.
Draußen hängt
der Himmel schief.
Und an der Wand
dein Abschiedsbrief.
Ich bin nich´ ich wenn du nich´
bei mir bist.
Will ich nich´ mehr sein.
Will ich nich’ mehr sein.
Will ich nich’ mehr sein!’

Tom was halverwege gestopt omdat hij verder niet meer kon, maar daar had Bill amper iets van gemerkt. En toen Bill stopte met zingen, schoot Tom overeind.
‘Dat is het. Oh, broertje, je bent geniaal!’
Door de kamer ijsberend sloeg Tom enkele snaren aan, probeerde wat uit en liet toen muziek uit zijn gitaar komen. Bill keek glunderend naar zijn broer. Muziek was geen passie voor hen apart, maar het was iets dat ze deelden, één van de vele dingen die ze gemeen hadden.
‘Jaja, dit is het. Zal ik het eens op elektrische gitaar proberen?’ stelde Tom voor en ging meteen aan de slag met een versterker, terwijl Bill naar de tekst op het blad keek en probeerde te bedenken waar nog een verbetering kon.
Tom had niet door dat muziek maken met zijn broer zorgde dat hij niet aan zijn broer dacht, en muziek maken alleen juist ervoor zorgde dat hij niet anders kon dan aan hem denken. Muziek vulde zijn hoofd, hij probeerde te bedenken hoe hij dit het beste kon onthouden, hij had nooit notenleer gehad en het zou dus een ramp worden om het op te schrijven.
Misschien moest hij het dan maar opnemen. Ja, dat was wel een slim plan.
‘Bill, kan je de laptop halen?’ vroeg hij en plugde de rode Fender in.
Bill verdween en Tom keek naar de plek op het bed waar hij net nog gezeten had, de deken had zich naar hem gevormd. Hij zuchtte diep en wreef over zijn gezicht.
Ik heb gewoon bewondering voor mijn broertje, meer niet!
Meer niet!
Alsjeblieft?

Reacties: