FanFic.nl

Bite [Vamps]

The truth [24]

Mijn handen klemmen zich steviger om het stuur, ik blaas geërgerd een pluk haar uit mijn gezicht.
Waar zit Julia? Ik heb al tijden niet meer van haar gehoord. Niet meer sinds...
Ik schud mijn hoofd en ban alles even uit mijn hoofd. Nee, ik zit er niet voor iets tussen, en die sterveling nog minder! Dat wijf moet eens gaan beseffen waar ze staat!
Op de straten wemelt het van de mensen. Oudejaar vandaag, vanaf morgen officieel een nieuw jaar. Ik snap niet dat stervelingen zich daar over verheugen, maar zij hebben nog nooit de onsterfelijkheid geproefd, dus ik weet dat ze dom en nietig zijn en dat ze niets weten. Helemaal niets.
Ik parkeer mijn auto op twee straten van het appartement waar Julia woont en open de auto. Meteen stroomt ijzig koud wind naar binnen, die mijn haar uit mijn gezicht waait. Het portier klapt achter me dicht.
Twee straten lopen duurde nog nooit zo lang. Maar na een tijdje sta ik toch voor de deur, met mijn vuist duw ik de knop in. Geen antwoord. Nog steeds geen antwoord.
Geen antwoord, godverdomme!
Ik druk meerdere malen op haar deurbel, tik zenuwachtig met mijn voet tegen de bakstenen muur voor me en probeer niet te grommen, maar ik weet niet of ik het nog lang kan binnenhouden.
Nog steeds geen antwoord!
Ik loop om het gebouw heen, stop bij het garagecomplex en kijk omhoog. Dit heb ik al vaker gedaan, dus dit moet geen probleem worden. Alleen, nu is het wel op klaarlichte dag en toen was het donker.
Wat maakt het me ook uit. Wie het ziet, eet ik op.
Ik zet mijn voet op het handvat van de garage, dat gevaarlijk heen en weer wiebelt, en plaats mijn handen om de rand van het dak. Het kost me geen enkele moeite om me omhoog te heisen. Over het asfaltgelijkende dak loop ik naar het raam van Julia's slaapkamer. Ze zit niet daar, maar dat is ook niet nodig. Ze zou me sowieso niet binnen laten.
Ik bal mijn vuist, breng hem naar achter en dan met een zwaai weer naar voren. Het glas breekt, valt in scherven op de grond en trilt nog wat na. Nog meer glas breekt als ik blijf slaan, tot het gat groot genoeg is voor mij om erdoor te passen. Het glas breekt nog meer als ik erop ga staan.
Ik verlaat de slaapkamer en kijk door haar appartement. Ze is er niet. De keuken is al minstens vijf dagen niet meer gebruikt geweest, de badkamer is stoffig, haar bed voelt koud aan.
Ze zal eens wat meemaken als ik haar vind! Dan zal ze voelen wie hier de baas is. Dan is er geen ontkomen meer aan, ik sluit haar op in mijn eigen huis en ze komt er voor minstens twintig jaar niet meer uit!
Ik rijd weer door het dorp, deze keer met een andere bestemming. Want als Julia niet thuis is, en niet bij ons thuis, dan kan ik me maar één plek bedenken waar ze wel zou kunnen zijn, en dat is bij die sterveling thuis.
Enkele dagen geleden schaduwde ik de broer van die sterveling - eveneens een zielige sterveling. Daardoor weet ik nu zijn adres.
Oh, de domme stervelingen, ze kunnen niet op tegen ons, het superieure ras der wezens. Maar ooit zullen ze boeten, ooit gaan ze er allemaal aan!
Ik laat mijn auto gewoon lopen deze keer. Ik stap uit, loop naar de deur en neem niet eens de moeite aan te bellen. Mijn voet komt tegen de ouderwetse, loodijzeren klopper. Het hout kraakt, de deur breekt doormidden, de scharnieren breken, en de deur verdwijnt uit zijn post. Ik stap over de drempel en de deurrestanten.
'Julia.' roep ik, het galmt door de hal.
Niets. Ik sla de eerste de beste vaas van zijn tafeltje.
'Julia.' roep ik opnieuw.
Weer geen antwoord.
Ik voel woede borrelen waar ik het nog nooit eerder voelde, een ongewone razernij maakt zich van mij meester. Het wordt rood voor mijn ogen, en daarna weer gewoon, en als ik me niet vergis, zijn mijn ogen nu net rood geworden. Niet door bloedtekort. Nee, door withete woede!
Niet alleen de vaas in de hal moet er aan geloven. Elke kamer van het huis doorzoek ik, wat me in de weg staat, moet kapot. Alles dat in de weg staat, gí¡í¡t ook kapot. Ik ruim niets op, alles staat overhoop en een vreselijke chaos overheerst het huis als ik klaar ben.
Als laatste ben ik in de woonkamer, en allang heb ik opgegeven Julia hier te vinden, maar dat maakt me er niet minder boos om. Ik duw de banken omver, gooi de televisie tegen de grond en laat alle fotokaders tegen de muur kapot springen. Pas als een regen van glasscherven over me neerdaalt, kalmeer ik een beetje en laat ik mijn logisch verstand weer overnemen.
Huyen is weg en Julia is weg, en de stervelingen zijn óók weg. Dat kan maar één ding betekenen. Een complot tegen mij. Die verrader van een broer van me heeft ze ergens verstopt.
Maar waar?
Waar zou hij ze ooit kunnen verstoppen? Ergens waar ik het niet weet? Iets dat nooit in me op zou komen? Iets dat zo logisch is dat ik er niet aan denk? Maar waar dan?
Ik zucht, mijn tanden knarsen.
Hij heeft geen familie, buiten Stefano en mij, dus dat kan niet.
Julia kent haar familie niet, dus dat kan ook niet.
En bij die stervelingen gaan ze nooit mogen onderduiken, het zijn per slot van rekening vampiers.
Misschien bij vrienden.
Julia heeft al geen vrienden. Dat heb ik haar zo verboden. Elk contact met een sterveling.
Even voel ik een flakkering woede, als ik besef hoe erg ze met me gesold heeft. Maar dat zal haar hoe dan ook binnenkort berouwen.
Rationeel blijven denken, Demitri!
Vrienden.
Ik ijsbeer door de ravage die ooit een woonkamer was terwijl mijn vingers over mijn kin gaan.
Vrienden.
Huyen heeft geen...
...vrienden.
Natuurlijk!
De enige vriend die hij had op de middelbare school was een... vriendin!
Natuurlijk!
Nancy.

Reacties: