FanFic.nl

(Twilight verhaal) Naamloos

Hoofdstuk 1 - Deel 2

De laatse keer was ik ingestort, ik kon het niet meer aan. Jacob vond me na 3uur en bracht me nog net op tijd thuis om Charlie niet argwanend te maken. Hij was de hele nacht bij me gebleven. Jake wist dat ik die nacht nooit alleen zo doorgeraken. Ik was hem zoveel verschuldigd en nu... Nu vertrok ik en liet ik hem achter. Natuurlijk zouden we veel bellen, maar wat als Jake nu de persoonlijke zon in je leven was? Zou ik het wel overleven zonder die zon? Ik zou het moeten uitzoeken. Ik kon toch ook leven zonder Edward?
Toen ik deze bedenking maakte, wist ik dat het moeilijk zou worden. Ik leefde dan wel nog maar een groot, essentieel deel van mij miste. Ik was niet zonder hem en dat wist ik maar al te goed. Stop er mee Bella! Schreeuwde ik in mezelf. Ik moest stoppen met mezelf te kwellen en beginnen uit te kijken naar mijn trip van morgen. Het was een uur rijden naar het vliegveld van Port Angeles. Vandaar moest ik nog 6uur op een vliegtuig zitten naar Dartmouth. Vanaf daar zou ik een huurauto halen en naar een klein, rustig dorpje rijden. Zo'n 2 km van mijn gehuurt appartement lag de universiteit. Ik had geluk dat ik zo'n rustig dorpje vond. Ik had geen zin om weer in een grote stad te wonen. Als er een ding was dat Forks me goed had gedaan, dan was het dat ik hield van de rust en stilte die er hing.
Jacob zou me naar Port Angeles brengen, daar zou ik dan afscheid nemen. De eerst volgende keer dat ik hem terug zag, zou Kerstmis zijn. Dan zou ik naar Charlie komen om het te vieren. Ondertussen was ik aangekomen bij mijn oude Chevy, die nog altijd dezelfde roestkleur had. Ik zou de auto missen, ik had geen zin om in een europeese hypermoderne auto te gaan rijden. Ik wilde mijn Pick-up. Ik zuchtte en struikelde verstrooid over mijn voeten. Ik kon me nog net vasthouden aan mijn Pick-up. Ik viel tegenwoordig zo vaak dat ik permanente schaafwonden op mijn handen had. Ik was vaak afwezig door de pijn en het verdriet, en dit deed mijn evenwicht geen goed. Ik startte de Pick-up en het harde geluid overstemde mijn gedachten. Nu moest ik me concentreren op de weg en kon ik aan niets anders denken. Het was een heel eind naar huis, ik zou dus even kunnen relaxen voor ik aan het inpakken moest beginnen. Ik zag er tegen op. Ik wist dat ik op dingen ging stoten waar ik niet aan herinnerd wilde worden. Maar het zou toch moeten. Anders zou ik nooit weg komen uit Forks. Dat was de hoofdzaak nu. Als ik hier niet weg ging, zou ik hier wegkwijnen onder alle pijnlijke herinneringen. Iedere dag kwam ik er wel een stuk of duizend tegen. Kortom alles deed me denken aan Edward en zijn familie. Ik schudde me wakker uit de herinneringen en het verbaasde me dat ik al in de vertrouwde lange weg was. Ik zag al snel het vertrouwde witte huis waar een politieauto voorstond. Ik parkeerde voor het huis.
'Bella?' Charlie stelde nog altijd dezelfde irritante vraag die ik altijd dom vond. Natuurlijk was ik het. Wie zou anders gewoon door de deur naar binnen komen zonder eerst te bellen. 'Hoi papa.' zei ik zeer afwezig. Voor ik de trap kon oplopen, hield Charlie me al tegen. 'Wacht even Bella. Ik wil even met je praten. Kom even zitten.' Ik liep op mijn hoede naar de zetel. 'Bella, ben je zeker dat je wilt gaan? Ik bedoel. Ik wil je niet tegen houden maar je gaat helemaal alleen naar de andere kant van het land!' Ik zag de gekwelde blik op zijn gezicht, die hij probeerde te verbergen. Net als ik kon bij niet goed over zijn gevoelens praten. Ik wist dat er iets op zijn lever lag. Hij was al een paar dagen afwezig. Maar zoals altijd zou het er wel uit komen, ik moest gewoon geduldig zijn. 'Char-, Papa, je weet dat ik wil gaan. Ik maak snel genoeg nieuwe vrienden enzo.' Die enzo moest staan voor vriendjes. Ik wist dat hij wou dat ik verder ging, op zoek naar andere jongens. Maar hoe kan ik hem nu vergeten. Ondanks de haat die ik voelde omdat hij me verlaten had en zolang aan het lijntje had gehouden. Ik hield nog altijd van hem. 'BELLA! Luister je wel.' Ik had duidelijk iets gemist. 'Wat zei je?'
'Laat maar Bella, het dringt toch niet toch je door. ' Charlie zuchtte en concentreerde zich maar weer op de tv. Ik ging naar boven, zo snel en onopvallend mogelijk. Om geen nieuw gesprek met Charlie te moeten voeren.

Reacties: