FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Broertjes

Het meisje ziet mijn verbaasde gezicht en vraagt wat er aan de hand is.
‘Ik ken jou.’
‘Grappig, ik ken jou namelijk niet.’
‘Nee, ik meen het. Ik heb je eerder gezien.’
‘Waar dan?’
‘In mijn droom.’
‘Welke droom? Droomde je over mij? Wat heb je gedroomd?’ Haar stem heeft een angstige ondertoon en ook haar ogen zijn hun zelfvertrouwen kwijt.
‘Je gelooft wel dat de dromen waar zijn.’
‘Niet helemaal, maar ik zal toch niet zonder reden in jouw droom hebben gezeten?’
‘Ik weet het niet.’
‘Vertel nu maar wat je gedroomd hebt.’
‘Het stelde niets voor, echt niet. Ik liep met Bill door het park, toen hoorden we een groepje meisjes onze muziek luisteren. Jij zat bij dat groepje.’ Stilletjes staart Jamila voor zich uit.
‘Ik kan er geen betekenis uithalen.’ Spreekt ze.
Vlak na de lunch trekken we erop uit om nieuw fruit te verzamelen. Ik voel me vreselijk klunzig naast Jamila, die in de bomen klimt of het niets is. Ik kan het fruit dat ze naar beneden gooit amper opvangen. Al snel geef ik de hoop op. Ik ga door mijn knieën en raap het fruit van de grond. Het gaat een paar tellen goed, tot er een appel op mijn hoofd belandt.
‘Au, dat deed je expres!’ Roep ik naar boven. Ik kan Jamila’s gezicht niet zien, maar ik hoor haar lachen.
‘Ik dacht dat je er wel tegen kon.’ Ze doet of ze verbaasd is.
‘Ik zeg niet dat ik er niet tegen kan, ik zeg alleen dat je het expres deed.’
‘Wie weet.’ Ik weet zeker dat als ik omhoog zou kijken, ik een hele grote grijns zou zien. Maar ik ga braaf door met appels rapen. Jamila komt de boom uit, gaat zitten en leunt met haar rug tegen de stam. Ze houdt haar handen op, in de hoop dat ik haar iets te eten geef. Als ze dat wil, mag ze het gewoon vragen, maar dat doet ze niet. In plaats daarvan staat ze op, loopt naar de mand en pakt er zelf één.
‘Je bent ook wel erg zwak van begrip, hè.’ Grijnst ze.
‘Nee, ik probeer je alleen een beetje op te voeden. Ik neem het je niet kwalijk hoor, jij kan er ook niets aan doen. Ik zou mijn manieren ook vergeten als ik jaren lang zonder mensen om me heen geleefd had.’
‘Dat zou je niet eens kunnen.’
‘Wat niet?’
‘In je eentje leven.’
‘Waarom zou ik dat niet kunnen? Wat weet jij daar nu van?’
‘Je kunt amper overleven zonder je broertje.’
‘Hij is alles wat ik nodig heb. Meer heb ik niet nodig. Als ik met jou kan overleven, zonder hem, kan ik ook zonder jullie beiden overleven.’
‘Als je maar niet denkt dat je er al bent. Je bent pas net begonnen. Zodra je redelijk hebt leren overleven staat de winter voor de deur. Dan wordt alles een stuk moeilijker.’
‘Als jij het kan, kan ik het ook.’
‘Je ziet het verkeerd, jongen. Ik heb altijd al een beetje voor mezelf moeten zorgen. Het enige verschil hier is dat deze wereld nog niet zo ontwikkeld is als de andere. Hier komt het echt op jezelf aan, geen elektronica om je te helpen. Jij bent beroemd geweest, de wereld stond voor je open. Je hebt zelf niet veel hoeven doen. Ik zou bijna willen zeggen dat je een moeders kindje bent, maar je bent meer een broertjes kindje. Ik krijg bijna medelijden met dat joch.’
‘Waag het niet om ook maar één lelijk woord over Bill te zeggen.’ Je kunt me veel maken, maar dat gaat me toch echt te ver.
‘Het zegt niets over hem, hoor. Maar jij hangt zo aan hem. Dat arme kind. Hoe oud is ‘ie? Je wilt hem niet op jonge leeftijd al het gesticht inwerken.’
‘Twintig.’
‘Na twintig jaar ben je nog steeds zo aan hem gehecht?’
‘We zijn samen opgegroeid. We zijn nooit gescheiden geweest. Als je twintig jaar lang alles samen doet, is het niet heel makkelijk om er ineens alleen voor te staan.’
‘Ik verwijt je niets, jij kunt er ook niets aan doen. Aan je verwendheid dan. Je had je broertje iets meer vrijheid kunnen gunnen.’
‘Weet je hoe het voelt om van iemand te houden?’
‘Ik woon al sinds mijn veertiende in deze schaars bewoonde wereld.’
‘Dat is geen antwoord.’
‘Nee.’
‘Dat merk ik, ja. Als je het zou weten, zou je begrijpen dat ik graag bij mijn broertje ben.’
‘Ben je homo?’
‘Je snapt er echt helemaal niets van, hè? Verliefdheid is niet de enige liefde die bestaat.’
‘Het was gewoon een vraag.’
‘Sorry. Ik raak een beetje gefrustreerd hier.’
‘Waarom?’ Ik krijg eindelijk het idee dat ze me serieus neemt. Haar donkere ogen staan niet langer vrolijk, maar bezorgt en meelevend. Ze staren me vol verwachting aan. Haar mond vormt geen glimlach. Zelfs haar lichaam lijkt niet zo ontspannen als ik gewend ben. De appel, waar een paar happen uit zijn genomen, rust op haar dijbeen. Ze wekt nu echt de indruk dat ze nieuwsgierig is naar wat er in mijn hoofd omgaat, naar hoe ik me voel. Misschien is het omdat ze blij is dat ze eindelijk gezelschap heeft, maar stiekem hoop ik dat ze toch wel om me geeft. De kans is groot dat ik de rest van mijn leven met dit meisje moet doorbrengen, dan kun je het maar beter goed met elkaar vinden.
‘Het is, om het zacht te zeggen, even wennen. Een andere wereld, alleen. En om even door te gaan over Bill, we hadden ruzie toen ik gisteren de deur uitging. Je ziet het altijd in films, dat je ruzie hebt en dat er dan iets gebeurt. Dat je spijt krijgt en wanneer alles weer goed komt maak je nooit meer ruzie. Het probleem hier is alleen dat dit nooit meer goed komt. Niet als ik jou moet geloven.’
‘Je hield echt van hem, hè?’
‘Nee. Nee, ik hield niet van hem. Ik hou van hem. Ik zal altijd van hem houden, of we ons nou in dezelfde wereld bevinden of niet.’

Reacties: