Hoofdcategorieėn
Home » Overige » The dawn of my new life » -2-
The dawn of my new life
-2-
“Kijk dan!! Hij staat gewoon naar je te staren, dat moet wel wat beteken!!”¯ Het is pauze en Thalissia blijft maar doorzeuren over Chris. Ik moet toegeven, hij is een enorm lekker ding. Met die leuke donkerblonde krullen die lijken te dansen als hij loopt, en die diepblauwe ogen waarin je bijna kunt verdrinken als je er lang genoeg in kijkt. En dat zeg ik uit eigen ervaring, bij beeldende vorming moest je een portret tekenen van degene die tegenover je zat, en dat was heel toevallig Chris... En bij zijn six-pack val je bijna flauw!! Die had ik gezien bij gym, zwijmel zwijmel. En dan niet te vergeten dat ie gewoon zoo grappig is en aardig en gewoon helemaal geweldig. Maar het is Thalissia’s ex, dus daar mag ik niks mee doen. Toch? Chris en Thalissia waren op de basisschool samen, maar dat vind ik ook meetellen. Thalissia vind van niet, en ze blijft maar doorzeuren dat ik op hem af moet gaan. “Ga je woensdag nog naar de film met hem?”¯ “Ik weet het niet, ligt ook een beetje aan mijn oog. Ik heb wel een goede foundation, maar of die ook dit monster kan wegtoveren, ik weet het niet,”¯ zeg ik terwijl ik naar mijn oog wijs. Tringeling, dat is de schoolbel. Straks mentorles, dus eigenlijk een uurtje vrij. Mevrouw de Rooij heeft er geen idee van dat mijn vader me slaat. En behalve Thalissia, weet niemand anders het van de school. Maar ik heb ook niet echt de behoefte om het aan iedereen te vertellen. Niet dat ik toen wist dat dat enorm zou veranderen…
Samen met Thalissia loop ik over de gang naar het lokaal. “Weet je al wat je woensdag aan gaat trekken?? Of moet ik je helpen?”¯ vraagt Thalissia. “Ik kan mezelf nog wel aankleden hoor, en ik denk dat ik dat zwarte shirtje aandoe.”¯ “Dat staat je leuk.”¯ We lopen het lokaal in, en mevrouw de Rooij staat met haar rug naar de klas. Thalissia en ik gaan aan onze tafel zitten op de tweede rij, en mevrouw de Rooij draait zich om. Ik weet dat ze mijn oog ziet, maar ze zegt er niks over. In plaats daarvan zegt ze “Vandaag wil ik graag een paar van jullie apart spreken. En ik wil graag beginnen met Damian.”¯ “Dat is wel slim van haar, maar ik weet zeker dat jij de volgende bent…”¯ fluistert Thalissia in mijn oor. Terwijl ik nog bezig ben met het verzinnen van een geloofwaardig verhaal, komt mevrouw de Rooij weer binnen. “Melanie, zou jij ook even mee kunnen komen?”¯ Ik loop sloffend naar voren en hoor een zachte “Good luck”¯ van Damian. Ik loop achter mevrouw de Rooij aan, en we gaan een klein kamertje binnen. Het is zo’n kamertje waar jij en je ouders in worden gezet voordat jullie bij de rector mogen komen. Er staan 4 stoelen om de tafel, en mevrouw de Rooij gaat zitten. Ik volg haar voorbeeld en ga ook zitten. Ik bereid me mentaal voor op de stortvloed van vragen, maar er komt niets. Ik had nooit verwacht dat er iets erger bestond dan die pijnlijke vragen, maar alleen stilte is echt vreselijk. Ik wil net iets zeggen als mevrouw de Rooij heel zacht vraagt “Melanie, wil je beloven dat alles wat je vertelt in dit kamertje de waarheid is?”¯ Ik probeer iets te zeggen, maar mijn stem is weggevlogen, samen met mijn liegvermogen, dus knik ik met mijn hoofd. “Oke, ik weet dat dit heel moeilijk voor je moet zijn, maar ik wil het wel weten. Wie heeft je dit aangedaan? En niet alleen dit, maar alle blauwe plekken die niet door het stoten komen?”¯ Hoe kan ze het zo snel doorhebben? Ik heb nog nooit één woord over mijn vader of mijn blauwe plekken gezegd tijdens haar les. Hoe kan het dan dat ze het weet? Thalissia heeft je verraden!! Zegt een klein stemmetje in mijn hoofd. Nee, dat zou ze nooit doen, ze heeft het op haar hondje gezworen!! Ja, maar dat beest is al 3 maanden dood, sukkel!! Zou Thalissia me echt zo verraden?? Mevrouw de Rooij kijkt me vragend aan, en ik probeer mijn stem weer te vangen. Het lukt niet, hij blijft maar verder weg vliegen. Dan staat mevrouw de Rooij op en loopt naar me toe. Wat gaat dat mens nou weer doen?? Dan slaat ze haar arm om mijn schouder en fluistert “Het komt wel goed, echt waar. Ik kan er voor zorgen dat het stopt. Maar dan moet ik wel weten wie jou dit aandoet. Is het iemand van school?”¯ Omdat mijn stem nu helemaal uit het zicht is, schud ik mijn hoofd. “Iemand van thuis?”¯ Knik. “Is het je vader? Je kan het me gewoon vertellen, alles komt goed, echt waar.”¯ De tranen stromen over mijn gezicht, en ik kan alleen nog maar knikken. Mevrouw de Rooij omhelst me en het laatste wat ik hoor is “Het komt wel goed, echt waar”¯ voordat de duisternis me meeneemt.
Reacties:
Melanie!
*knuffelt*
Oh god, mevrouw de Rooij doe er wat aan, en snel!
Ga je snel verder?
Xxx,
me likes! =D
snel verder!
Hoop echt dat Melanie heel gauw wordt geholpen, arm kind