FanFic.nl

21st Century Breakdown

[2.1] Little girl

‘Celine!’ Haar naam, die door de kamer werd geschreeuwd door haar oudste zus, Angelique, wekte haar. Slaapdronken keek ze om zich heen, nadat ze haar ogen moeizaam had geopend. Angelique stond in de kamer, gekleed in een luchtig, wit jurkje met korte mouwtjes. Haar handen had ze op haar heupen geplaatst, en ze keek haar jongere zusje berispend aan. ‘Kom op, opstaan. Ik wil nog eten voor we weg moeten.’ Ze sprak de woorden kalm uit, voor iemand die zo’n woedende indruk maakte. Eigenlijk viel dat te verwachten, Angelique was zo ongeveer het tegenovergestelde van Celine. Een schoolvoorbeeld van een keurig christelijk meisje, én de perfecte dochter en schoondochter. Schoondochter ja, over drie en een halve week zou ze trouwen met het neefje van de dominee, Aaron Wayson. Celine gruwelde al van het idee, dat scharminkel als familie, echt niet! Helaas was het haar nog niet gelukt om de bruiloft te stoppen, maar wat er nog niet was kon nog komen.
In ieder geval was Angelique het soort meisje dat haar stem niet snel verhief, en al helemaal niet voor zulke dingen.
Lichtelijk geïrriteerd zette Celine haar voeten op de houten vloer. Ze stond op en liep naar één van de twee kledingkasten aan de wand. Bij het openen van de deur was het alsof je twee verschillende werelden voor je zag. De ene kant was in één woord te beschrijven als keurig. Alle kleren, wat eigenlijk alleen maar jurken waren, met hier en daar een jasje of een bloes, hingen netjes geordend naast elkaar. Ook de kledingstukken zelf waren in prima conditie. Zelfs als je ze van heel dichtbij zou bekijken kon je geen enkel scheutje, vlekje of vuiltje bespeuren. De andere kant was echter één grote puinzooi. De kleren lagen deels op een bult, en de dingen die wel hingen, hingen aan de houten stang waar je normaal kledinghaakjes kon vinden. Moet er nog verteld worden welke kant aan Celine toebehoorde?
Snel zocht ze een paar willekeurige kledingstukken bij elkaar, en smeet ze met een boog op haar bed. Terwijl ze dat deed hoorde ze de deur krakend dicht gaan. Mooi zo, dacht ze, Angelique is weg. Celine sloot de deur van de kast weer, en slofte naar haar bed. Daar kleedde ze zich snel om, zodat ze naar beneden kon. Eigenlijk had ze best honger.

Gekleed in een rafelig en gescheurd, donkerblauw jurkje, met daaronder een korte, zwarte legging, liep Celine de statige eetzaal in. Het hele gezin zat al aan tafel. Rustig als altijd, alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Maar Celine wist dat ze blij waren dat ze eindelijk konden eten, haar broers en zussen in ieder geval wel. Nonchalant plofte ze neer op de stoel tussen Angelique en Alice, de oudste van de tweeling. Ze vouwde haar armen op de, op een bloemetjeskleed na, lege tafel, en legde haar hoofd er vermoeid op. In haar ogenhoeken zag ze dat haar vader haar een boze blik toe wierp. In haar hoofd woog ze haar keuzes af, doen alsof ze meebad, of ze blijven liggen? Haar rommelende maag gaf het antwoord, het spelletje meespelen. Ze ging overeind zitten, en zag hoe iedereen zijn ogen sloot, en hun handen vouwden. Naar het ellendelange gebed van haar vader luisterde ze niet, want haar gedachten waren alweer ver weg, in haar eigen fantasiewereld.

De zonnestralen gleden over hun hoofden, terwijl een groep van zes kinderen over de oprit van het landhuis liep. Allemaal hadden ze een witte, canvas schoudertas om, met daarin verschillende boeken. Ze waren op weg naar school. In First Heaven was naar school gaan verplicht voor iedereen die jonger was dan drieëntwintig jaar. En Angelique, van zevenentwintig, ging nogsteeds, omdat het haar droom was om les te geven. Op dit moment liep ze stage op de school waar ze vanaf haar vijfde naartoe ging, de enige school in het blessed deel. Zij liep dan ook voorop. Vlak achter haar liepen Eheam en de jongste van het stel, Johannes, gevolgd door de tweelingzusjes Alice en Leya. Helemaal achteraan, of eigenlijk een stuk verderop liep Celine. Alleen, afgezonderd van de rest. En eigenlijk vond ze dat prima.
Het gezelschap bereikte de huizen, en liep door hun schaduwen verder. Even overwoog Celine om op het dak te klimmen, en zo de stad uit te gaan, maar ze besloot om het maar niet te doen. Niet hier, in ieder geval. Onderweg bedacht ze wel iets om onder de lange, en extreem saaie kerkdienst, waar elke schooldag mee begon, te ontlopen.

Was ik toch maar het dak op gegaan, dacht Celine toen ze achter haar familie aan het plein voor de kerk op liep. Er was al een groot aantal leerlingen, die netje in lange rijen stonden, wachtend op de leraren die zouden controleren of iedereen er was. Met een zucht voegde Celine zich bij haar broers en zussen, die in een groepje stilstonden. Angelique stond weer iets te vertellen, en het verbaasde Celine dat ze luisterde.
‘Oké, we gaan straks in een rij staan zoals altijd, op volgorde van leeftijd. Johannes vooraan, en Eheam zal de rij sluiten. Geen grapjes, ik wil geen arm zien bewegen, ook niet van jou Celine.’
Zuchtend liep ze met de rest mee, die snel naar de rij trippelde. Ze ging naast Alice staan, die onmiddellijk ophield met praten tegen haar zusje. Aan de andere kant, bij haar linker arm, stond Eheam. Kennelijk waren ze redelijk laat voor hun doen, want al naar een paar minuten begon de kerkklok met slaan. Acht luide bonzen schalden over het plein, en lieten de trommelvliezen van iedereen binnen een straal van vijfhonderd meter trillen. De schooldag was begonnen.
Celine zag hoe de leraren verderop naar verschillende delen van de rij wezen, en nog iets bespraken. Toen splitsten ze zich, om in hun deel van de rij te gaan controleren. Tot haar afschuw zag Celine wie hen zou komen controleren. Ze kon een zacht ‘godverdomme,’ niet inhouden, wat haar een stomp van haar broer opleverde. Weer verstijfde ze, om te wachten tot dat vreselijke mens bij haar was.
Dat duurde niet lang.
‘Goodness…’ de stem van mevrouw Peterson klonk verachtend toen ze het uitsprak. Even keek Celine om zich heen, naar haar broers en zussen die aan weerskanten van haar stonden.
‘Welke bedoelt u? Er zijn hier zes.’ Het gezicht van mevrouw Peterson werd meteen rood van woede. Nors stapte ze weer verder, om de rest van haar rij af te werken. Daar kwam ze nog makkelijk vanaf.
Ineens leek de zon minder stralen van zijn felle licht af te geven. Een beetje maar, de meeste mensen merkten het niet op, maar zij wel. Haar ogen geleden door de lucht. Ze kneep ze tot spleetjes toen ze bij de lichtbron kwam, hier lang naar kijken kon niet goed voor je zijn. Ja, daar zag ze wat. Langzaam schoof er een donker object voor de zon. Meteen trok ze alle registers in haar hoofd open. Wat was dat? Ze wist zeker dat ze het moest weten, ooit had ze er iets over gelezen. Terwijl steeds meer mensen doorkregen wat er aan de hand was, waardoor er rumoer ontstond, kwam ze op het antwoord. Een zonsverduistering. Er was een zonsverduistering aan de gang.
Waarschijnlijk zou het niet lang duren voor er algehele paniek ontstond. Bijna niemand in het district wist wat er aan de hand was. Logisch, zij konden het niet weten. Wat Celine wist was verboden informatie. Soms vond ze het zo handig dat ze rond haar elfde al erg handig was met paperclips en sloten.
De maan had inmiddels al minstens de helft van het zonlicht geblokkeerd, en er was niemand meer die niet doorhad dat er iets vreemds aan de hand was. Zoals ze al had voorspeld was de paniek gigantisch. Hele groepen mensen renden als kippen zonder koppen over het plein. Een enorme grijns bekleedde Celines gezicht. Misbruik maken van paniek, waarom ook niet? Rustig liep ze van het plein af, terug naar het landhuis.

Reacties:

1 2

MCRx30STM zei op 19 maart 2010 - 18:57:
niiice stuk
en ik heb dit nummer net nog geluisterd ^^
nog steeds leuk verhaal

xNadezhda zei op 19 maart 2010 - 17:50:
Mheeee.

Een enorme grijns bekleedde Celines gezicht. Misbruik maken van paniek, waarom ook niet?

Hier ging ik plat. x'D

-enikbeninslechtereactiebui-

En toen sprong Boulevard of Broken Dreams op!
Weeeet je. Ik vind dit verhaal geniaal. =D
Jí­j bent geniaal, en Celine, en zonsverduisteringen, en hierbij ging ik ook strijk:

Soms vond ze het zo handig dat ze rond haar elfde al erg handig was met paperclips en sloten.

-en ik begin weer eens melig te worden, yay-

Ik houd van jou <3