FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 21, He's so right.

Een ondeugende flits. Voor dat ik het weet, heeft hij zijn lippen op de mijne gepland. Ik verstijf. Maar krijg geen tijd om na te denken. Strify propt zijn tong naar binnen. Zijn tong is heel anders. Steviger, minder zacht en teder. Een groot gevoel van schuld overspoeld me. Tranen kan ik niet bedwingen. Maar Strify heeft er geen aandacht voor. Zijn tong glijd door mijn mond, soepel, speels en een tikkeltje pittig. Mijn gedachten worden overhoop gegooid. Niet in staat om na te denken. Mijn tong hangt er een beetje slapjes bij. Maar Strify geeft niet op. Verschillende gevoelens overspoelen me. Angst, verdriet, wanhoop, schuld. Maar ook een gevoel van passie, enkele vlindertjes komen tot leven, verlangen. Ook al zijn de laatste dik in de minderheid. Zijn warme adem blaast in mijn nek. Andere adem, andere geur. Mijn gedachten op hol brengend, maar tegelijk geruststellend. Zijn tong beweegt zich sneller. Zachtjes leg ik een hand op zijn borst en geef een beetje weerstand. Ik krijg hem namelijk toch nooit van me af. Abrupt verdwijnt de tong uit mijn mond en gaat hij weer naast me liggen. Hij zegt niks, ik zeg niks. Waarom dat hij dat opeens? Waarom niet eens voorzichtig, waarom zo plots. Zo anders dan.. Ik wil die naam even niet denken. Toch doe ik dat wel. Ik moet die naam aan leren kunnen. Ik moet er toch elke dag mee leven. Ik wil niet dat er tussen Kiro en mij een kloof groeit. Ik heb net gewoon met iemand anders gezoend dan met Kiro. Nauja.. gezoend.. Hij zoende mij. Ik voel me schuldig tegenover hem. Wat nergens op slaat. Hij doet immers het zelfde. Ik probeer die gedachten in het hokje te stoppen. Wat ik niet voor elkaar krijg. Wat een huilebalk ben ik toch. Ik draai mijn hoofd in de richting van Strify. Die blijkt dus al de hele tijd naar mij te kijken. Hij veegt een traan van mijn wang. Zijn blik laat niks los. Dan staat hij op en loopt naar mijn stereo toren. Hij vist tussen mijn verzameling CD’s de laaste van The Gazette er tussen vandaan en zet hem op en gaat weer naast me liggen. Maar er komt natuurlijk geen geluid uit. ‘’Stroom doet het niet.’’ Mompel ik. ‘’Vandaar dat het overal zo donker is.’’ Antwoordt Strify. Een glinster flitst door zijn ogen. Dan springt hij op en vraagt waar mijn mp3 is. ‘’In die laa daar.’’ Hij vist hem er uit en slaat hem aan op mijn boxen. Meteen klinkt er Get it on uit de speakers. ‘’Beetje fan von ons?’’ Lacht Strify. ‘’Stiekem wel.’’ Antwoord ik. ‘’ Get it on, bang a gong, Get it on bang a gong! When your dirty sweet en..’’ Zingt Strify meteen mee. Het is een nummer dat nog al..Geil gezongen is. Ondeugende glinstertjes dansen in zijn ogen. Strify danst de kamer door. Ik spring overeind en waag ook maar een dansje. Als hij bijna uitgezongen is, struikeld hij over een knuffel die over de grond zwerft. Hij kan zich nog net op tijd in de richting van mijn bed laten vallen, waardoor hij dus half op me valt. Nu klinkt er Matt Pokora en Timbaland met She's Dangerous uit de boxjes. ‘’She’s dangerous…’’ Fluistert Strify in mijn oor. Ik giechel. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Muziek heeft altijd al impact op me gehad. Al loop ik op school met een liedje op als dit, voel ik me alsof ik alles aan kan. Dankzij Strify’s slimme actie om muziek op te zetten, denk ik even nergens meer aan. Strify laat zijn tong naar binnen glijden (dit keer hoeftie niet te proppen). Onze tongen ontmoeten elkaar. Ik moet eerlijk zeggen.. Op de pittige kant kan Strify dit veeel beter. Pittig speelt hij met mijn tong. Langzaam maar zeker gaat het er iets pittiger aan toe. Totdat ik de zoen beïding. Licht hijgend kijkt hij me aan. Voor zo ver dat mogelijk is in het donker. Het liedje is afgelopen. ‘’Strify ik…’’ Maar mijn mond word direct gesnoerd met een vinger. ‘’Nee Anne, je kan niet eeuwig blijven, eeuwig blijven hopen. Kiro gaat ook door met zijn leven. Dat zou jij ook moeten doen. 3 maanden van je leven vergooien is lang genoeg geweest. Het is tijd dat de oude Anne terug komt. Dat je weer gaat feestbeesten. Niet meer gaat zitten kniezen. Misschien loop ik nu te hard van stapel. Maar ik doe het voor jouw eigen bestwil Anne.. Niet om je te pesten.’’ Zegt Strify streng maar emotievol. ‘’Heb ik gelijk of niet?’’ Vraagt hij me terwijl hij zijn vinger weg haalt. ‘’Ja maar…’’ Ik wordt met mijn neus iets te hard in de waarheid gedrukt. Een traan biggelt over mijn wang. ‘’Niks te maren Anne, anders blijf je zo door gaan.’’ Ik kan dit niet zo maar pikken. Ik duw hem van me af. ‘’Jij hebt geen flauw benul hoe moeilijk dit is Strify! Je weet niet hoe het is om gewoon keihard te worden gedumpt door je beste maatje en je grootste liefde. Waar van jij denkt dat alles perfect is! Wat het ook was… Je moet iets doen met je herinneringen. Die kun je niet zo maar uit je hoofd pompen. Je moet ze leren op te sluiten in een hokje. Maar telkens als ik ze heb opgesloten, allemaal een voor een. Gebeurt er weer zo iets als dit! Ik kan er ook niks aan doen! Kiro betekende, nee betekend alles voor me. Ik was zo gelukkig met hem. Zo gelukkig als ik me nog nooit voelde. Ik had eindelijk ontdekt wat ik al die jaren heb gemist! En dan komt hij ermee dat hij denkt dat hij op mannen valt.. wat ook blijkbaar waar is.. We spreken elkaar amper meer. Bang voor gevolgen. Ik wil niet bij hem vandaan groeien. Ik wil gewoon weer omgaan met elkaar als vroeger. Het is gewoon zo moeilijk Strify!’’ Mijn stem slaat halverwege over. De laatste zin moet ik er met moeite half snikkend uit persen. ‘’En jij bent geen Kiro, dat is iets waar ik voorlopig moeite mee zal houden. Jij bent heel anders. Kiro, vol liefde en tederheid. Gevoeliger. Jij, vol passie en gedrevenheid. Dingen die ik zo mocht aan hem, zijn bij jouw ver te zoeken.’’ Zeg ik zacht. Waarna ik echt in snikken uitbarst. Strify gaat voorzichtig achter me zitten en trekt me tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn brede borstkas. Die geruststellend op en neer gaat. ‘’Ja, ik heb zo iets nooit mee gemaakt… Maar ik wil jou niet meer zo zien stoeien met het verleden Anne. Ik vind dat je rust verdient. Ik wil je graag helpen.. Misschien ben ik heel anders, misschien doe ik het anders dan dat hij zou hebben gedaan. Maar iemand zo exact als hij zul je toch nooit vinden. Misschien wil je dit wel niet horen. Misschien is dit de harde waarheid maar het is wel zo. We proberen je allemaal te helpen, maar eigenlijk weten we het allemaal niet meer. We willen weer uitgaan, feestjes bouwen, shoppen.. Zoals vroeger. Zonder elke avond, elke dag, weer het verdriet in jouw ogen te hoeven lezen Anne… Dat is ook voor ons moeilijk. Voor vrienden is het moeilijk om elkaar pijn te zien leiden. Je moet hier doorheen…Wil je je altijd zo voelen?’’ Zegt hij zacht. ‘’Nee…’’ Zeg ik zacht. Ik weet dat hij zo hard gelijk heeft. Ik wil dit ook niet meer. Maar ik denk dat hij heel streng voor me zal zijn. Veel harder dan Kiro, zo anders. Wil ik dit dan wel? Vind ik Strify echt leuk dan? Ik weet het niet.. Net alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘’Tenzij… jij natuurlijk niet voelt wat ik voor jouw voel. Zegt Strify. Stiekem had ik het altijd al wel geweten dat hij op mij aasde. Die keer in de trein bijvoorbeeld. Nu weet ik pas wat hij met die blik bedoelde. Strify zit ingewikkelder in elkaar. Zijn gevoelens zijn minder makkelijk te achterhalen dan die van Kiro. ‘’Ik weet het niet..’’ Antwoord ik. ‘’Misschien wel.. maar..’’ Ik wordt weer afgekapt. ‘’Bij Kiro was het anders.’’ Maakt hij de zin voor me af. ‘’Liefde is net als het patroon op vingers.’’ Zegt hij. Terwijl hij mijn hand beetpakt. ‘’Geen een is hetzelfde. Maar is het er? Is de vraag.’’ Het blijft even stil. Ik kijk Strify aan. ‘’Een beetje.. Denk ik.’’ Zeg ik twijfelend. ‘’Ik zie je denk meer als en vriend dan als vriendje. Maar het is er wel.’’ Zeg ik hard op denkend. ‘’Give it a try?’’ Vraagt Strify. ‘’Okay…’’ Zeg ik verlegen. Hij drukt een kus op mijn haren. Enkele vlindertjes laten hun vleugeltjes wapperen. Eventjes maar. Ik weet het zeker. Het is er wel. Maar zo veel minder. We luisteren een poosje naar het getik van de regen. En wij zitten veilig binnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.