FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 12.1

De bel gingen Shin stopte Hikaru nog even stevig in. "Jij komt vandaag die bank niet af," zei de blondine streng terwijl hij naar de deur liep. Hikaru bromde iets onverstaanbaars en Shin schudde grinnikend zijn hoofd. Hij opende de voordeur en zijn binnenste maakte een sprongetje toen hij Strify zag. "Hey, Strife. Kom binnen," glimlachte Shin vrolijk en hij draaide zich weer naar Hikaru, die het vanaf de bank allemaal had aangekeken. Achter zich hoorde Shin de deur met een zachte klik sluiten. "Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Strify geschokt toen hij Hikaru zag. Strify was bang dat ze hem wat aan hadden gedaan nadat hij weg was gelopen uit de club. In dat geval zou schuld een emotie zijn die Strify zou voelen, omdat hij Hikaru had gezegd weg te gaan.

"Wil hij niet vertellen, maar het komt erop neer dat hij gisteravond een flinke tijd buiten heeft doorgebracht.. zonder shirt. Wat natuurlijk ontzettend dom was," zei Shin op een wijsneuzerige toon. Hikaru zuchtte diep en hij trok de dekens waar hij onder lag op tot aan zijn neus. "Maar ik denk dat ik wel weet wat er is gebeurd," ging Shin verder terwijl hij met Hikaru's lege theekopje naar de keuken liep. Strify keek naar Hikaru en hij zag paniek door de donkere ogen schieten. Ook Strify slikte even. Wat als Shin erachter kwam dat hij iets verzweeg? "Oh, ja, joh?" mompelde Strify met trillende stem en hij legde zijn haar op een zenuwachtige manier achter zijn oor. "Ja, het is zó duidelijk," zei Shin toen hij terug kwam uit de keuken, en hij zette het nieuw gevulde kopje voor Hikaru neer. "Maar ik weet niet of Strify het mag weten.." zei Shin toen hij Hikaru's paniekerige uitdrukking zag, die de blondine aanzag voor een vragende blik.

"Nou.. Ja.. Als Strify het al niet wist, komt hij het ooit toch wel te weten, denk ik zo.. een beetje.. toch?" stamelde Hikaru en hij keek Strify even aan. Beiden jongens wisten dat als het al ging over het dansen in de club, Strify het toch al wist. En ze wisten ook dat Strify een probleem zou hebben als het over de nacht ervoor ging. "Nou.." begon Shin langzaam. Voor Hikaru en Strify was het net alsof ze in de finale van Idols stonden, het verlossende woord kon ze niet snel genoeg gezegd worden. "Waarschijnlijk heeft 'ie zijn vriendje ergens buiten ontmoet en zijn ze 'bezig' geweest. Als je begrijpt wat ik bedoel." Hikaru zuchtte opgelucht. Shin keek hem even raar aan. "Wat dacht jij dan dat ik ging zeggen?" vroeg hij verbaasd. Hikaru haalde nonchalant zijn schouders op, Shin mocht het niet weten. "Nou, ja. Ehm.. Strify, ik had nog iets voor je," mompelde Shin, ineens zag hij er verlegen uit. Zijn stemming was van het ene op het andere moment volledig omgeslagen.

Shin doorzocht zijn tas en haalde er uiteindelijk een klein, wit papiertje uit. "Ehm.. Dit is een opdracht voor school. Ik heb de afgewerkte versie ingeleverd, maar deze heb ik ook nog. Ik moest een stukje schrijven over mijn tegenslagen en overwinningen in de liefde en ik wil dat je het leest," zei Shin blozend en hij overhandigde het papiertje aan Strify. "Als je iets niet begrijpt moet je het even zeggen." Strify glimlachte naar Shin en begon gelijk met lezen. Hij wilde weten waarom Shin wilde dat hij het las, en hij wilde leren over Shin's liefdesleven.

Af en toe heb je het gevoel dat je iets vergeet, maar wat als je dat gevoel altijd hebt? Vergeet je dan heel veel, of mist er iets. Bij mij miste er iets. En toen ik het eindelijk had gevonden, was het mijn blijdschap die alles bijna gelijk weer verpestte.
Mijn leven miste iets groots, iets dat van me zou houden, en me zou geven wat hij kon. Mijn leven miste een jongen, blonde en bruine lokken, blauwe ogen en een lichaam waar iedereen van zou dromen. Ook ik. Het was eindelijk binnen mijn bereik, ik had alles moeten nemen, maar ik kon het niet geloven en hield het op afstand. Ik stootte de goddelijke jongen, die me ongeveer smeekte van hem te houden, af.
Een fout.
Maar is elke fout er om te leren? Ik denk van wel. Want door af te stoten, heb ik geleerd meer te nemen. Doordat ik dat heb geleerd, heb ik nu meer dan ik ooit had durven dromen.
Ik weet dat als ik mijn hand uitstrek, dat hij hem zal pakken.
Als ik mijn armen spreidt, zullen ze om zijn lichaam sluiten.
En als ik me alleen voel, weet ik dat hij een paar straten verder stilletjes van me zit te houden.
Nu ben ik me bewust van het feit dat mijn verhaal weinig filosofische onderbouwing heeft, maar dat is nu juist de filosofie van de liefde. Die is er niet. Je kunt vragen stellen en beantwoorden, maar morgen zullen de antwoorden niet meer kloppen. Liefde verandert me je mee, liefde speelt met de tijd en de ruimte. Liefde kan verzonnen zijn, of van één kant komen. Maar uiteindelijk draait alles erom.
En als je de persoon hebt gevonden die je dat kan laten inzien en gelijk weer kan laten vergeten, heb je ware liefde gevonden.
Blijft ware liefde voor altijd? Op een bepaalde manier wel ja. Er zal vanaf nu altijd een deel van mij van Strify houden. Of dat altijd even sterk zal zijn weet ik niet. Ooit zal er een dag zijn dat ik het wel weet, en dan is mijn leven voorbij. Letterlijk, of figuurlijk.
Nu moet ik gewoon genieten. Nemen wat ik kan hebben. Proeven van het goddelijke. Voelen aan mijn uitkomende, stoutste dromen.
Liefhebben van wie ik houd..
Strify keek met grote ogen, en zijn mond een beetje opengezakt, Shin aan. Het was prachtig, en het ging over hem. Het was waarschijnlijk het liefste wat iemand ooit voor hem had geschreven, ooit over hem had gedacht. "Shin.. ik-" begon Strify stamelend. Shin legde zijn vinger op Strify's zachte lippen. Langzaam boog hij naar voren en verwisselde zijn vinger voor zijn lippen. Strify sloeg gelijk zijn armen om de blondine's nek en hij drukte zich tegen Shin aan. Veel tijd werd er niet verspild aan het voorspel, en Shin speelde gelijk al met Strify's tong.

Hij nam wat hij kon hebben.

Hij proefde het goddelijke.

En hij voelde aan zijn uitkomende, stoutste droom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.