FanFic.nl

Jolene [Five-shot]

Expositie

De zon maakte van het strand een bakoven, dat was de reden dat slechts enkelen zich er bevonden. Een groepje meisjes lag op hun buik en bakte in de zon als broodjes in een oven, terwijl zweet gemengd met zonnebrandcrème over hun getinte rug gleed. Drie jongens van hooguit tien spetterden in het azuurblauwe water en gooiden met een enorme, met lucht gevulde strandbal. In de schaduw van enkele palmbomen lagen twee jongens, al was het moeilijk ze nog jongens te noemen.
Rechts, genietend van het uitzicht op de meisjes iets verderop, lag Tom. Een grote zonnebril stond op zijn neus, en reflecteerde samen met zijn lippiercing het zonlicht. Zijn cornrows prikten in zijn nek. Hij droeg een donkerblauwe zwembroek, die tot op zijn knieën kwam. Op zijn borst verdampten de laatste beetjes zeewater.
Naast hem lag zijn tweelingbroer, evenbeeld, wederhelft, welke naam men er ook aan gaf, het kwam op hetzelfde neer: Het andere deel van de eeneiige tweeling. Maar echt veel leken ze niet op elkaar. Bill had een zwarte hanenkam, die door de duik van net volledig plat lag. Hij had een zonnebril op, een piercing in zijn wenkbrauw kwam er nog net bovenuit. Hij glimlachte, had zijn armen onder zijn hoofd gelegd en genoot van de zon. Ook hij had een donkerblauwe zwembroek aan, even lang, maar nog nat van de zee.
‘Het is warm.’ zuchtte Tom en ging met zijn hand langs zijn voorhoofd. Zweetdruppels hechtten zich vast aan zijn vingers.
‘Weet ik, geweldig toch?’ antwoordde de andere, terwijl hij blindelings naar zijn schoudertas tastte. Tom ging rechtop zitten en griste de tas net voor Bill hem vast had, weg. Hij haalde er zijn shirt en een blikje frisdrank uit. Toen legde hij de stoffen tas op zijn broers buik.
‘Voor jou wel. Ik ga even de stad in, jij vindt het wel op je eentje naar ons hotel?’ Bill knikte. Tom stond recht, trok het shirt aan en stapte met zijn voeten in zijn afgetrapte, lage Alls-stars.
‘Tot vanavond.’

Hij sjokte door de straten. Het voelde goed om nog eens, zonder bodyguards, op straat te kunnen wandelen. Hij was in Hawaï, waar hij zo goed als niet herkend kon worden. De band was hier een enkele keer op de radio geweest, maar de inlandse bevolking had er niet op gereageerd. Dus was het plan om de Tokio Hotel-hype ook daar heen te brengen, al snel van de baan.
Hij schudde zijn hoofd, de wind scheidde zijn bundel cornrows in aparte zwarte vlechtjes, die elk onafhankelijk achter hem aanzweefden.
Hij zag op het einde van de straat waardoor hij slenterde een dijk met bankjes. Hij besloot daarheen te gaan en even te gaan zitten, van daaruit kon hij zien of Bill nog op het strand lag of niet. Want alleen door een winkelstraat wandelen, zelfs met geld, was helemaal niet leuk. Al was de vrijheid wel verslavend heerlijk.
Hij holde het trapje op en liep naar het eerste bankje in de rij dat volledig verlaten was. Met een plof zakte hij neer op het hout en duwde zijn rug tegen de leuning. Pas nu merkte hij hoe hard hij zweette, en hoe warm hij het werkelijk had. Had hij dat blikje frisdrank nog maar, maar die had hij al bijna meteen weer weggegooid na het geopend te hebben, het was lauwwarm. En nu was hij te lui om weer op te staan.
Boven het asfalt was de warmte zichtbaar, als vage golven in de lucht. Ook boven de zee was dat te zien, maar in mindere maten. De zon straalde te erg.
Tom duwde zijn zonnebril wat hoger op zijn neus. Op dat moment tikte iemand opzijn schouder. Hij keek achterom. En daar stond ze, de antagonist van zijn verdere leven: Jolene. Dat wist hij toen nog niet. Hij wist toen nog niets. Behalve dat ze een soort pure schoonheid uitstraalde, het soort schoonheid waarvan ze zich zelf niet bewust was, maar al de andere mensen die haar ooit hadden gezien, wel.
Hazelnootbruine irissen, begrensd door een koolzwart, ragfijn randje. Fijne wimpers, geen mascara. Wenkbrauwen die al de aandacht naar haar ogen geleidden. Wipneusje, piercing door de rechterneusvleugel. Volle lippen. Schoonheidsvlekje op haar linkerslaap. Zonbruine huid. Wapperende, bruinblonde haren.
Ze brabbelde iets in een plaatselijk dialect, waardoor Tom het niet verstond. In gebrekkig Engels vroeg hij of ze Engels kon, waarop ze knikte.
‘Kan ik hier zitten?’ vroeg ze. Tom glimlachte en klopte op het plekje naast hem. Ze ging zitten.
Tijd verstreek, en Tom kwam erachter dat ze Jolene heette. Al meteen vond hij dat een prachtige naam. Alles was prachtig aan haar, van de bewegingen die ze maakte, tot haar stem, tot de kleren die ze droeg - een bruine zwemshort met roze Hawaïbloemetjes, een roze bikinitopje en daarboven een wit shirt.
‘Doe je vanavond iets?’ Het was niet echt een vraag. Meer een uitnodiging. Tom schudde - maar al te graag - zijn hoofd. Ze leunde een beetje tegen hem aan. Tom vond dat ze heerlijk rook. Een typische geur die alleen meisjes om zich heen konden hebben, zweet, verdampt zeewater, een vleugje parfum en de geur die hoorde bij Hawaï.
‘Kom je dan met mij mee?’ Ze gniffelde zachtjes terwijl ze over zijn arm streelde. Kippenvel verspreidde zich over zijn huid.
‘Graag.’ slikte hij moeizaam en raakte haar voor het eerst die avond bewust aan, op haar heup. Ze keek hem zijdelings aan, toen stond ze recht en klemde haar vingers om zijn pols. Hij besefte amper wat er gebeurde tot hij struikelend achter haar aan liep. Het maakte hem niet uit waar ze heen gingen, hij vertrouwde haar om een enge reden blindelings.
Ze liet hem niet los, sleepte hem door steegjes en buurten en straten, over een plein met een fontein en langs een oude en scheve kerk.
Ze kwam weer tot stilstand voor een gebouw van vanillekleurige bakstenen, een neonreclamebord was tegen de gevel bevestigd. Binnen klonk het getik van glazen en het gebons van de muziek veroorzaakte een luchttrilling, die Tom opnieuw en opnieuw in het gezicht sloeg.
‘Gaan we hier naar binnen?’ vroeg hij, nu toch een tikkeltje angstig. Ze ging op haar tippen staan en drukte kort en amper voelbaar haar lippen op die van hem.
‘Maak je geen zorgen.’ fluisterde ze tegen zijn lippen en liep toen naar binnen.

Reacties: