Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 4
Like a dream.
Hoofdstuk 4
“Je gelooft toch niet echt dat hij er nog zal zijn?”¯ vroeg Jacob nuchter, toen Gitte haar paars kleedje had omgewisseld voor het kleedje met de polka dots.
Met z'n vieren liepen ze naar de achterste ruimte in het gebouw, waar Gitte daarnet al eerder was geweest. Anneleen had een little black dress aan, met zwarte enkellaarsjes en zilveren juwelen. Jacob had een zwarte smoking aan, met een wit t-shirt. Hij weigerde een das te dragen, ook al had Tatjana hem erom verwenst en vervloekt.
Ze wist wel dat het niet slecht bedoeld was, maar zijn veronderstelling irriteerde haar.
“Waarom zou hij er niet zijn?”¯ vroeg ze. Misschien niet voor haar, maat de afterparty was tenslotte voor alle artiesten.
Anneleen duwde de deur open, waar er luide dansmuziek werd gedraaid. Gitte liet haar blik snel door de zaal gaan. Die was niet al te groot, maar wel overzichtelijk en het was dus al snel duidelijk dat hij er niet was. Ze negeerde Jacobs triomfantelijke blik en riep: “Komaan, laat ons dansen!”¯
Alsof het zo moest zijn, werd nu 'Single Ladies' van Beyoncé gedraaid.
“Op alle single ladies!”¯ riep Anneleen, terwijl ze haar beste beentje voorzette.
“Volgens de laatste nieuwe roddels heb je anders al iemand op het oog.”¯ lachte Jacob.
“Oh ja, wie dan?”¯ spotte Anneleen, maar ze kleurde rood.
“Vertel op, Anneleen. Het kan toch niet zo erg zijn? Is hij getrouwd?”¯ voegde Gitte er lachend aan toe.
“Heeft hij een kind?”¯ vroeg Jacob lachend.
“Stinkt hij?”¯ gokte ook Natalie, met een opgetrokken neus. Natalie kon absoluut niet tegen vieze lichaamsgeurtjes en stank in het algemeen.
“Hij is lief, en gevoelig. Hij heeft gevoel voor humor en hij is down to earth...”¯ begon Anneleen, maar ze brak zichzelf af. “Maar wil niet iedereen zo iemand?”¯
Gitte wou net antwoorden, toen ze achter haar iets hoorde. Ze draaide zich vliegensvlug om en voor haar stond Nick.
“Ha! Zie je nu wel.”¯ fluisterde ze in Jacobs oor. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze wist dat hij gepikeerd keek.
“Jullie dachten blijkbaar niet echt dat ik terug zou komen.”¯ zei Nick, die hun verbaasde gezichten las.
“Oh, Gitte, was ervan overtuigd, hoor.”¯ lachte Natalie en ze keek haar plagerig aan.
“Dan kent Gitte me het best van jullie vier. Dit is trouwens Joe, mijn broer.”¯ zei hij en hij wees op de jongen naast hem.
“Hallo, ik ben Gitte.”¯' stelde ze zich voor. Ze wees op haar vrienden en zei: “Anneleen, Natalie en Jacob.”¯
Ze lachten allemaal wat verlegen naar elkaar.
“Is Kevin er niet?”¯ vroeg Anneleen nieuwsgierig en ze keek om zich heen, alsof hij elk moment kon arriveren.
“Die wou liever de stad wat verkennen met Daniella.”¯ antwoordde Joe. Anneleen knikte begrijpend.
“Wie is Daniella nu weer?”¯ vroeg Natalie in Gitte's oor.
“Kevins vriendin. Luister jij nooit naar me als ik over hen praat?”¯ antwoordde ze.
“Nope.”¯ zei Natalie en ze keek verveeld naar haar nagels. “Gaan we hier nog een feestje bouwen of hoe zit het?”¯
'Bonkers' schalde door de geluidsboxen en Gitte bewoog zich. Natalie had gelijk. Dit was een feestje.
Al snel stonden ze alle zes te dansen. Gitte lachte zich een breuk om Joe's pasjes. Die jongen was gemaakt om mensen te entertainen.
Toen even later opnieuw Beyoncé's hitsingle werd gedraaid, danste Joe op de tippen van zijn tenen, zoals Gitte het hem had zien doen in een filmpje op het internet. Het leek echt gigantisch hard op het originele, en tegelijk was het ontzettend grappig. Ze zag hem nog steeds voor zich in dat smalle, zwarte pakje.
“Zo, wie van jullie zijn nog 'single ladies'?”¯ vroeg Joe lachend, en hij schoof zijn bles van voor zijn ogen vandaan.
“Dat zijn we allemaal, jammer genoeg.”¯ zei Anneleen, en ze keek verlegen naar de grond.
“Tja, als je de juiste jongen niet tegenkomt, heeft het weinig zin om iets te overhaasten, hé.”¯ antwoordde Gitte. Dat was wat ze altijd zei, als mensen haar geschokt vroegen waarom ze nog geen relatie had. Mensen keken haar dan altijd met uitpuilende ogen aan, alsof het voor haar toch makkelijk was om een vriendje te krijgen, omdat ze toevallig een bekende kop had. En dan nog niet eens zo'n bekende kop. Er waren al weleens jongens op haar afgestapt, maar meestal was dat om stoer te doen tegenover al hun stoere vriendjes.
Dan vroegen ze haar naam twee keer na mekaar en hingen ze daarna al rond een andere vriendin. En dit was tenslotte België, ze kon nog gewoon uitgaan zonder een zak over haar hoofd te trekken. Gelukkig maar.
Een nieuw, minder bekend nummer schalde door de boxen.
“Ik ga even naar het toilet. Komt er niemand mee?”¯ smeekte Gitte. Ze haatte het om alleen naar de wc te moeten gaan, zeker op ene plek die ze niet kende.
Al in het midden van haar zin voegde Natalie zich bij haar en samen liepen ze naar de vrouwentoiletten.
“Je mag best blij zijn dat ik zo snel met je mee kwam, weet je.”¯ merkte Natalie op.
“Waarom dan?”¯ vroeg Gitte. “Was er soms een oud, vies mannetje binnengeslopen langs de security heen, en had die het op mij gemunt?”¯
“Lach maar.”¯ wierp Natalie tegen. “Het was nog erger dan dat. Als ik een seconde later had geantwoord, lieve Gitte, was Nick met je mee gelopen.”¯
Gitte proestte het uit, terwijl ze een hokje binnenging.
Natalie vervolgde luider: “Je moet niet zo lachen, ik meen het. Hij stond op het punt om je te vergezellen en wie weet wat er dan allemaal was gebeurd... Zie je de krantenkoppen al voor je? 'Tieneridool Gitte Martens hoekt samen met Nick Jonas in de toiletten van de TMF-awards'. Of wat dacht je anders van deze: 'Gini, new couple in town!' Snap je? Gi-ni? Gitte-Nick?”¯
Ze leek oprecht trots dat ze dat verzonnen had.
“Overdrijf eens niet zo, dramaqueen!”¯ zei Gitte geïrriteerd. “Volgens mij heb ik je al teveel wijn gegeven.”¯
Ze spoelde door en vroeg: “Wanneer moeten we van je ouders eigenlijk buiten staan?”¯
Natalie wierp een snelle blik op haar horloge en zei: “Binnen een uurtje.”¯
Ze waste haar handen, keek even in de spiegel, probeerde meer volume in haar haar te leggen met haar handen en liep uiteindelijk naar de deur.
“Kom dan, Git.”¯ zeurde ze. Ze verlieten de toiletten.
“Wedden dat hij nu een praatje met je wil slaan?”¯
Gitte besloot de plagende woorden van haar beste vriendin te negeren. Totale negatie was voor Natalie het ergste. Ze leek inderdaad niet al te blij toen Gitte niet antwoordde.
Plots zag ze Nick de hoek om lopen. Hij leek opgelucht toen hij hen zag.
“Hé, Gitte, Natalie!”¯ zei hij. “Ik ben de drukte even ontvlucht. Hebben jullie toevallig geen zin in een wandelingetje?”¯
Hij keek Gitte aan. Zijn bruine ogen keken haar warm aan. Ze voelde zich week worden. Hoe deden sommige mensen dat toch? Het voelde alsof ze recht door haar heen konden kijken en haar helemaal konden doorzien.
“Ik word misselijk hier.”¯ lachte Natalie en ze rolde met haar ogen. Ze liep terug naar het feest en begon al half te dansen op elke beat die ze hoorde.
Gitte moest spontaan glimlachen toen ze haar zag weglopen. Natalie was een gek geval, maar Gitte zou haar niet anders willen. Ze schoof al haar eigen zorgen en problemen opzij, als ze merkte dat Gitte haar nodig had, maar even goed konden ze samen lachen om de meest domme redenen eerste. Ze was echt geweldig.
“Ze wordt toch niet echt misselijk?”¯ vroeg Nick onzeker. Hij had haar grapje duidelijk niet begrepen.
“Nee, hoor.”¯ was het enige wat ze antwoordde, met pretlichtjes in haar ogen.
“Waar wil je naartoe wandelen?”¯ vroeg ze, om toch maar iets te zeggen.
“Dat maakt niet echt uit, hoor. Ik werd gewoon gek van die luide muziek en al die mensen daar binnen.”¯ antwoordde Nick en hij stapte zomaar wat rond. Gitte volgde hem. Het maakte haar ook niet echt uit waar ze naartoe gingen, ze vond het gewoon gezellig om met hem te praten. Hij had iets los, iets ongedwongen, en je kon makkelijk ene gesprek met hem aanknopen, en toch bleef hij ook serieus en volwassen. Ze had het nooit gedacht, maar als hij zo naast haar liep, leek hij meer een mens dan een populaire meisjesmagneet.
“Moet je voor je job niet juist veel naar zulke feestjes?”¯ vroeg Gitte.
“Dat valt wel mee, hoor. Als we optreden, gaan we meestal gewoon naar bed na een optreden. Nu ja, voor zover dat mogelijk is, want de bedden in de tourbus wiebelen nogal veel van hier naar daar.”¯ antwoordde hij.
“En hoe is dat verder, zo'n life on the road?”¯ vroeg Gitte nieuwsgierig.
“Stel je er maar niet teveel bij voor. Ik vind het persoonlijk allemaal geweldig, maar buitenstaanders schrikken soms als ze merken hoe normaal het allemaal wel niet is. Buiten de gillende fans dan.”¯
“En de wiebelende bedden.”¯ hielp Gitte hem een handje.
“En de wiebelende bedden.”¯ bevestigde hij. “Mijn dag kan al helemaal niet meer stuk als mama mee reist, en mijn lievelingskost klaarmaakt, terwijl de meeste mensen dat juist ontzettend saai vinden. Ik vind het nu eenmaal geweldig als mijn familie mee reist, want ik kan hen niet lang missen.”¯
“Wat is je lievelingseten?”¯ vroeg Gitte.
“Normaal gezien zou ik een Cuban Sandwich zeggen, maar als het over mams eten gaat, ben ik fan van haar rode kool.”¯
“Dat is gek, jij bent een van de enigen die ik ken, die dat ook lust. Iedereen hí¡í¡t rode kool, maar ik vind het echt heerlijk.”¯ lachte Gitte.
“Ik snap ook niet waarom mensen dat niet lusten.”¯ stemde Nick ins.
“Waarom loop ik je nu pas tegen het lijf?”¯ grapte Gitte.
“Dat vraag ik me ook af.”¯ mompelde hij. Gitte bloosde.
Plots botste er iemand tegen haar op. Het was iemand uit de entourage van één of andere band. Hij liep, zonder zich te excuseren, door.
“Hé, kijk een beetje uit, wil je?”¯ riep Nick hem nog na, maar hij keek niet eens om. “Heb je je bezeerd?”¯
Hij keek haar aan, en nam haar arm op, waar de man was tegen gelopen.
“Niets aan de hand. Ook niet aan de arm. Maar het begint wel een gewoonte te worden, jongens die me haast omver lopen.”¯ zei ze geruststellend, en ze keek hem plagerig aan.
“Ik was tenminste niet zo onbeschoft. Gelukkig maar, anders waren we niet begonnen praten. Als die jongen wist wat hij misliep, zou hij wel sorry zeggen.”¯ zei Nick. Hij liet haar arm los.
“Dank je.”¯ zei Gitte, overrompeld door Nicks lieve woorden.
“Voor mijn opbeurende woorden of voor ons diepzinnig gesprek over het leven van een zeventien jarige, saaie popster?”¯ vroeg hij, en er verscheen weer een lach op zijn gezicht.
“Voor allebei. En je bent allesbehalve saai, anders stond ik nu wel weer op de dansvloer.”¯ antwoordde Gitte en ook zij lachte.
“In dat geval ben jij ook bedankt. Zullen we nog maar wat gaan feesten, voor de rest zich bedenkingen maakt?”¯ vroeg hij.
“Klinkt als een goed idee. Daar zijn zoveel mensen dat er vast niemand op mijn tenen gaat staan of in mijn armen valt.”¯ lachte ze sarcastisch.
“Wel dan, let's go!”¯
Gitte rekte zich uit. Geeuwend keek ze hoe laat het was. Eén uur in de middag. Dat was redelijk vroeg, als je bedacht dat ze rond half drie was thuis gekomen, en om drie uur in haar bed had gelegen. Daarna had ze alles wat die dag was gebeurd nog eens laten afspelen in haar hoofd. Pas dan was de opwinding enigszins verdwenen en kon ze eindelijk de slaap vatten.
Het was dus nog niet zo laat, maar ze zag dat het al licht was en kon niet meer slapen. Ze rolde uit haar bed en keek naar het schermpje van haar gsm. Eén nieuw bericht.
“Hé, Git! Het was echt super, nog eens bedankt dat ik mee mocht. Eigenlijk ben ik nu een beetje je bodyguard, want ik bescherm je voor popsterren met onzedelijke bedoelingen 
. Peace for all (ik heb écht teveel wijn gedronken)! x.”¯
Gitte grijnsde. Zat Natalie nu nog altijd door te drammen over Nick? Waarschijnlijk zag ze hem zelfs nooit meer terug. Best wel jammer, eigenlijk. Ze had een leuke avond met hem gehad. In een ander leven had hij misschien een vriend kunnen worden. Hij had waarschijnlijk elke week een leuke avond met een leuk meisje. Het hoorde gewoon bij zijn leven.
Ze stond al recht om te douchen, maar toen zag ze haar kleine handtas. Die kon ze beter even leegmaken, voor haar mama hier binnenkwam. Het kon haar niet schelen dat zij er niet in moest slapen, in haar huis moest elke kamer er netjes bijliggen. Soms had ze er niet zoveel aandacht voor en liet ze het allemaal maar gebeuren, tot ze de kleine bergen op tafel zag en een woede-uitbarsting kreeg waar de Etna nog iets van kon leren.
Als ze geen ruzie wilde, kon ze dus maar beter opruimen. Ze ritste het tasje open en haalde er haar portefeuille uit. Dat was het enige wat erin zat, omdat het het enige was wat erin geraakte. Ze vond het eerst weggesmeten geld voor zo'n kleinood, dat ook nog eens meer kostte dan haar meeste andere handtassen, maar ze kon toch ook moeilijk met één van haar giga shoppingbags komen opdraven?
Hé, wat was dat wit aan de zijkant?
“Dat meen je niet. Hij mak niet gescheurd zijn!”¯ mompelde Gitte. Ze draaide de tas wat binnenstebuiten. Hij was niet gescheurd. Het was een papiertje. Snel frommelde ze het eruit. Ze kon zich niet herinneren dat ze het er ooit had ingestoken. Vast een kopie van haar identiteitskaart of zo, die haar mama er had ingestopt. Maar het was niet van haar mama.
“Hi, Gitte! Ik vond het echt geweldig om je te leren kennen en had een erg leuke avond. Ik ben nog tot woensdag in België. Leer jij me Antwerpen kennen? Ik zit in het Hilton-hotel. Kan leuk worden, toch? Nick.”¯ stond er in een kribbelig handschrift te lezen.
Oh. My. God. Dit kon toch niet. Gitte kon het amper geloven. Meende hij dat nou? Natuurlijk kon dat leuk worden. Niet dat zij Antwerpen kende, maar wat maakte dat uit?!
Als hij Antwerpen echt wilde verkennen had hij wel een gids gehuurd.
Snel sprong ze onder de douche, en nog sneller was ze er weer uit, aangekleed en wel. Ze racete de trap af.
“Waarom ben jij zo gehaast?”¯ vroeg haar moeder.
“Mam?”¯ begon ze mierzoet. “Mag ik alsjeblieft alsjeblieft de trein naar Antwerpen nemen?”¯
“Waarom?”¯ vroeg mama uit de lucht gevallen. “Je bent gisteren toch niets vergeten, mag ik hopen?”¯
“Nee, maar ik heb wel iemand leren kennen, en die vroeg om vandaag af te spreken.”¯ zei ze. Ze kon maar beter op veilig spelen.
“Ik weet het niet, Git. Antwerpen ligt niet bij de deur, en iemand die je slechts één dag kent...”¯
“Toe, mama, hij is echt ontzettend betrouwbaar.”¯ smeekte ze.
“Hij? Dus het is een jongen?”¯ Mama's gezicht leek nu nog meer afkeurend. “Met al die verhalen van tegenwoordig... Een uur op de trein...”¯
Gitte trok een pruillip. “Alsjeblieft?”¯
“Oké, maar je geeft me wel zijn adres.”¯ gaf haar moeder toe. Nog een probleem.
“Euhm, hij logeert eigenlijk in ene hotel.”¯ zei ze kleintjes.
“Een hotel? Gitte, ik zeg niet dat je niet mag gaan, maar ik wil wel de volledige waarheid horen voor ik je laat vertrekken.”¯ zei mama. Ze kon maar beter eerlijk zijn.
“Ik heb gisteren een geweldige jongen leren kennen, en hij is toevallig lid van een band, die toevallig is uitgegroeid tot een wereldbekende band.”¯ zei ze onomwonden.
“Wie is het?”¯ vroeg haar moeder.
“Nick Jonas.”¯ antwoordde ze.
“En waar logeert hij,”¯
“In het Hilton.”¯
“En je bent zeker dat je je gaat gedragen, en dat ik morgen niet in de krant zal lezen dat mijn dochter een losgeslagen tienerster is?”¯
Gitte knikte braaf.
“Ga dan maar.”¯ zei mama. Gitte sprong haar om de nek.
“Dank je!”¯ schreeuwde ze. Ze griste haar tas, deze keer van iets groter formaat, haar jas en een appel van de fruitschaal, en ze sprong op de fiets.
Een kwartier later plaatste ze die in het daarvoor bestemde hok en stapte de trein op. Daar zocht ze een plaatsje in tweede klas, naast het raam, en dat vond ze ook.
Pas daar sloeg de twijfel toe. Zo halsoverkop vertrekken, was dat niet een beetje zielig?
Misschien sliep hij zelfs nog. Hij zal wel slaaptekort hebben, en misschien nog een jetlag op de koop toe! En wat moest ze zeggen? Gisteren was de sfeer er, en zorgde die voor zowat alles, maar over wat moest ze met hem praten als ze straks voor zijn deur stond?
En als ze haar niet binnen lieten? Misschien moest ze maar gewoon rechtsomkeert maken.
“Doe niet belachelijk, je gaat naar Antwerpen en daar mee uit!”¯ sprak ze zichzelf streng toe. De jongen die in dezelfde coupé iets verderop zat, keek haar raar aan. Dat ontbrak er nog aan, het imago van iemand die tegen zichzelf praat. Ze haalde haar gsm boven en stuurde een berichtje naar Julie.
“Jij raadt nooit met wie ik gisteren uren aan een stuk gesproken heb, en naar wie ik nu op weg ben. Kleine tip; zijn achternaam is Jonas .”¯
Ze zou Julie zó jaloers maken. Ze wist ook wel dat ze er alleen maar mee had gesproken, en dat het niets voorstelde, maar als ere-Jonasfan zou het al genoeg zijn om haar in katzwijm te laten vallen. Ze legde haar gsm op het treintafeltje en staarde weer naar buiten. Bomen raasden haar voorbij, evenals mensen en plaatsnamen, maar geen van hen had enige betekenis. Ze zag alles, maar sloeg niets op. Toen trilde haar telefoon. Ze graaide ernaar en las: “Oh, my God. Wacht, ik kom mee!”¯
Haha, daar was ze net iets te laat voor. Gitte zag net het plakaatje met 'Antwerpen-Centraal' voorbij flitsen.
“Doe geen moeite, ben al hier. Sorry!”¯ stuurde ze en ze stapte af. Misschien had ze toch op Julie moeten wachten. Ze was geen al te beste vriendin nu, en aan de andere kant had ze ook wel wat morele steun kunnen gebruiken.
Het hotel was hier niet zo ver vandaan, als ze het correct had uitgerekend. Een paar straten verder zag ze het enorme gebouw al voor zich opdoemen. Ze duwde de grote, glazen poort opzij en kwam in de enorme hal terecht. Allerlei mensen in een duur kostuum waren druk in de weer. Pas nu zag ze hoe kleingeestig ze dit allemaal gepland had. Waarschijnlijk waren er hier vandaag al tientallen meisjes langs geweest met de boodschap dat ze de Jonas Brothers kenden. Natuurlijk waren ze op hun privacy gesteld. Hoe zou ze hier in godsnaam ooit binnen geraken? Ze had niet eens zijn nummer.
Maar het was ook belachelijk om zomaar naar huis af te druipen. Haar mama zou nogal raar opkijken en Julie zou haar uitlachen. Ze zou niet meer bijkomen, echt waar niet.
Ze had niet een uur op de trein gezeten om direct weer naar huis te gaan. Ze kon ook gaan shoppen, maar dat was zoveel leuker met z'n tweeën.
Ze stapte al richting de infobalie om te vragen wat er gedaan kon worden, toen iemand haar naam riep. Ze draaide zich vliegensvlug om, maar zag niemand bekend staan.
Aarzelend wendde ze zich weer tot de vrouw achter de desk, toen ze weer hoorde: “Hé, Gitteeee!”¯
Dit kon geen toeval zijn. Ze keek weer om, in de verwachting om iemand te zien. Misschien was het Nick wel! Maar hij was het niet...
Reacties:
Ooohh. dat is zoooo evil ;D
Zomaar op zo'n momentje stoppen xd.
snelverder<3
Mag ik dan weer een melding ^^
x
ik hou niet van zulk soort einden
word ik nieuwsgierig van
xx
Aaaah, nieuwsgierigheid!
Je moet niet op zo'n moment stoppen!
Ghehe. Ik denk dat het Joe is
En het is zeker iets kwalitatiefs, of hoe je het ook wilt noemen
xx
Ooooo je maakt het zo spannend!! Ik wil weten wie het is XD
Geweldig stukje!!
Sorry voor de late reactie, en sorry voor de lange wachttijd bij 'Als je een engel bent'. Heb het echt heel druk laatste tijd, maar het is bijna vakantie dus meer tijd om te schrijven