FanFic.nl

The dawn of my new life

-3-

Langzaam doe ik mijn ogen open. Het voelt alsof ik een enorme kater heb, maar ik herinner me niks van het feesten of drinken. Als ik probeer op te staan, houdt een hand me tegen. “Blijf nog maar even liggen totdat je helemaal bent bijgekomen.”� Is dat mevrouw de Rooij? Wat doet die in mijn kamer? Dan kijk ik om me heen, en zie dat ik in een klein kamertje in school ben. Dan komt alles terug. “Oh.”� Ik kijk mevrouw de Rooij aan, en zie haar rode ogen van het huilen. “Waar kan ik heen, ik wil niet terug naar huis.”� Fluister ik omdat mijn stem nog steeds weg is. “Ik heb aan Thalissia gevraagd of je daar kan slapen, en dat is goed. Je kunt daar blijven tot we een andere plek hebben gevonden. Maar je moet wel iets tegen de politie zeggen, juist nu. Dan kan je het zelf beter verwerken en hoeft het nooit meer te gebeuren.”� Ik knik, en vraag dan “Hoe wist u het eigenlijk, heeft iemand u iets verteld?”� Het gezicht van mevrouw de Rooij wordt ineens veel jonger door de lieve glimlach die daar verschijnt. Ze lijkt zo op mijn moeder van 6 jaar geleden, toen mijn vader ook nog een aardige man was. “Ik had genoeg van je gezien om te weten dat er iets mis was, maar ik wist alleen nog niet wat. Maar door je oog wist ik het gewoon zeker, dus niemand heeft er iets over verteld.”� “Oke, bedankt.”� Dus Thalissia heeft niks gezegd!! Er gaat een enorme opluchting door me heen. “Denk je dat je weer terug naar de klas kan?”� Ik schud mijn hoofd, nee dat gaat nog niet. “Kunt u wel Thalissia hierheen sturen, ik wil haar even bedanken.”� “Maar natuurlijk, meisje. Ik ben zo terug.”� Mevrouw de Rooij loopt het kamertje uit. Shit, das balen. Nu kan ik woensdag niet naar de film met Chris. Bij zijn naam alleen al voel ik allemaal vlinders in mijn buik rond fladderen. Misschien kan ik Thalissia zo ver krijgen dat we samen langs gaan… Nee, dat ga ik niet doen. Dat had ik mezelf beloofd. Thalissia stapt het kamertje binnen, en barst in tranen uit. Ik sla mijn armen om haar heen, en vraag “Wat is er??”� “Ik heb serieus niets gezegd, ik zweer het!!! Het spijt me zo!!”� “Dat hoeft niet, en ik weet dat je niets gezegd hebt. Mevrouw de Rooij is er zelf achter gekomen. Maar ze zei ook dat ik bij jou kan slapen?”� “Ja, dat klopt. Alleen als je wilt natuurlijk.”� We lopen terug richting het lokaal, en mevrouw de Rooij komt naar buiten. “Ik heb geregeld dat je de komende dagen bij Thalissia thuis kan blijven. Je hoeft dus niets tegen de klas te zeggen. Ik kan namelijk ook zeggen dat je ziek bent…”� zegt ze. “Nee, ik wil het wel vertellen. Iedereen mag het weten. En daarna ga ik naar het politiebureau.”� “Goed zo!! Kom, dan gaan we naar binnen.”� Ik loop achter mevrouw de Rooij en Thalissia aan, en ga voor de klas staan. “Ik moet jullie iets vertellen. Het is voor mij niet makkelijk om dit te doen, dus ik vraag om jullie geduld.”� Ik haal een keer diep adem, en begin “Jullie hebben waarschijnlijk mijn blauwe oog wel gezien. Dit… heeft…”� En verder kom ik niet. De tranen schieten weer in mijn ogen, en Thalissia omhelst me. Ze fluistert in mijn oor “Je kunt het wel, even doorzetten en daarna gaan we naar mijn huis, oke. Nog heel even de woorden eruit gooien en dan is het gebeurd.”� Ik zucht diep en probeer het opnieuw “Dit blauwe oog heeft mijn vader geslagen, net zoals elke andere blauwe plek die jullie bij mij hebben gezien. En ik ben het helemaal zat, ik ga hem straks aangeven bij de politie en ik blijf daar net zolang tot ze me geloven. Ik ga ook niet meer terug naar hem, ik mag bij Thalissia slapen. De komende dagen kom ik niet op school, ik moet even bijkomen. Want ik heb dit al 6 jaar kunnen verzwijgen, en nu komt alles er in één keer uit. Ik ben nu eigenlijk wel blij dat jullie het ook weten, want nu hoef ik niets meer verborgen te houden. Heel erg bedankt dat jullie naar me geluisterd hebben, dat betekent veel voor me.”� Zodra ik klaar ben met praten, klapt iedereen. Thalissia neemt me mee naar de gang. “Goed gedaan, echt waar. Wil je eerst naar mijn huis, of meteen door naar de politie?”� Ik veeg mijn tranen weg, en zeg “We gaan nu naar de politie.”�

Reacties: