FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[27] Bill - Toilets

We zijn er. Oh mijn God, we zijn er. Glastonbury. En het allereerste wat Tom doet, is naar de wc rennen. Andreas stuurt mij met “meneer Springblaas”� mee, gaat zelf onze tent opzetten en de bagage op orde brengen. Ik ben allang blij dat ik dat niet hoef te doen, dus neem het feit dat ik achter Tom aan moet maar voor lief.
Nu is het ook de tijd om hem te vertellen van mijn leugens! Hij moet weten dat ik niet verliefd ben, niet écht, anders wordt hij nog veel depressiever en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ik doe hem al zo’n pijn.
Tom is al in een hokje verdwenen voor ik het wc-blok binnenstruikel. Ik weet welke het is, de enige met het rode “bezet”�-plaatje onder de klink. Ik leun tegen de wastafel en wacht tot hij klaar is. Mijn hart zit aan een elastiek en doet aan bungeejumping in mijn keel, zo voelt het ongeveer. Allejezus, een concert is er niets bij, ik ben zo ontzettend nerveus…
Het slot klikt, ik schiet naar voren en glip naar binnen. Tom struikelt half achteruit, drukt zich dan tegen de muur. Ik duw de deur achter me dicht en blijf ertegenaan leunen. Hij mag er pas uit als ik gezegd heb wat ik wil zeggen. Punt!
‘Tom, wij moeten eens praten,’ zeg ik zo beheerst mogelijk. Hij ontwijkt mijn blik, staart naar de punten van mijn allstars. Ik doe alsof ik dat niet merk en ga verder: ‘Ik weet dat je niet met me wilt praten, maar je hoeft niks te zeggen, ik wil alleen maar iets uitleggen.’
Nu kijkt hij op, zoekt aarzelend mijn blik. Ik onderdruk de aandrang mijn ogen neer te slaan. Waarom is dit zo dubbel? Ik wil hem aankijken, ik wil hem knuffelen, ik wil hem mijn broer kunnen noemen - en tegelijkertijd wil ik hem van me afduwen, wil ik zijn blik ontwijken, wil ik zijn broer niet zijn. Ik geef om hem en tegelijkertijd walg ik van hem. En van mezelf, want hoe kan ik nu weer zo’n walging voelen bij mijn tweelingbroer?
‘Zeg dan,’ mompelt hij, als ik mijn lippen op elkaar houd.
Ik druk de gedachten weg en kijk hem recht aan. ‘Tom, ik ben niet verliefd.’
Hij krimpt even ineen, alsof hij wil wegduiken in de muur, maar kruipt er begrip naar zijn gezicht. Zijn ogen worden groot. ‘Wí¡t?’
‘Ik ben niet verliefd,’ herhaal ik, opgelucht dat het er nu uit is. ‘Ik weet dat ik dat zei, maar het is niet waar, ik heb het verzonnen. Om mama niet achterdochtig te maken, begrijp je.’
Hij begrijpt het. De opluchting die zich aftekent op zijn gezicht maakt me misselijk, maar aan de andere kant begrijp ik het ook wel. Aarzelend, ondanks de twee verschillende meningen in mijn hoofd, strek ik een hand naar hem uit. Hij kijkt er even naar, net zo aarzelend als ik, en dan legt hij zijn vingers in de mijne. Er gaat een rilling door hem heen, die via onze vingers mijn lichaam bereikt en langs mijn ruggengraat omlaag glijdt. Dan trekt hij me plotseling met verrassende kracht naar zich toe en slaat zijn armen om me heen.
Zodra ik zijn omhelzing voel, barst ik in huilen uit. Tomi, wat doe je ons toch aan? Vroeger was een knuffel zo normaal, nu begin ik als een kleuter te grienen. En hij ook, ik voel zijn gesnik in mijn haar. Aan de andere kant voelt het goed om hem vast te houden. Eindelijk, eindelijk voel ik me weer een beetje normaal. Geen greintje walging, besef ik. Het is gewoon Tom, mijn Tom, mijn broer, die mij hier knuffelt.
Hij is verliefd op je! schreeuwt een stemmetje in mijn achterhoofd, maar dat hoeft hij me niet te vertellen. Dat weet ik al. En toch is het mijn Tom, beantwoord ik mezelf. Wat ik in het begin dacht, komt nu weer helemaal terug. Hij blijft mijn grote tweelingbroer, ik blijf zijn kleine tweelingbroertje. Wat hij ook voelt. Wat hij ook denkt. Wat ik ook voel. Dat heb ik ooit een keer gedacht, vervolgens gooide ik dat idee in mijn mentale vuilnisbak en nu komt het weer omhoog.
‘Samen, Tomi,’ fluister ik zachtjes, ‘samen komen we eruit. Je moet me alleen één ding beloven.’
Hij knikt, kan niet praten door de tranen, maar dat hoeft ook niet.
‘Beloof me dat je me nooit meer negeert,’ mompel ik tegen de klep van zijn pet. Want dat, denk ik bij mezelf, dat deed het allermeeste pijn.
‘Beloofd!’ piept hij en klemt me stevig tegen zich aan. Ik stik zo’n beetje, maar dat mag nu even. Hij mag nu even.
‘En ik beloof jou dat we een oplossing vinden,’ zeg ik zacht. Tom knikt weer, laat me dan los en kijkt me met betraande ogen aan. Op zijn gezicht breekt echter een lichte glimlach door. Ik lach terug en trek aan zijn dreads. ‘Kom, Andi wacht vast al op ons.’
Tom reikt langs me heen en trekt de deur van het wc-hokje open. Er staat een man zijn handen te wassen; hij kijkt verbijsterd om als wij samen het hokje uitkomen en zijn ogen worden groot. Ik krijg onmiddellijk de lachkriebels en spurt het toiletblok uit. Aan de voetstappen te horen komt Tom achter me aan. We slaan snel de hoek om en schieten dan tegelijkertijd kéihard in de lach. Dat gezí­cht! De reden voor zijn gezicht is iets minder grappig, want Tom zou best eens kunnen wensen dat het waar is - maar daar wil ik niet aan denken, ik wil lachen.
Schaterend struikelen we bij Andi de tent in. Hij kijkt ons verbijsterd aan, maar schiet dan ook in de lach. ‘Heb ik de lol weer eens gemist?’
‘JA!’ hikken we tegelijkertijd. Tom laat zich op één van de luchtbedden vallen en lacht met zijn hoofd achterover. Eigenlijk, schiet er door mijn hoofd, is dat best wel een beetje…
NEE.
Dat denk ik dus absoluut echt totaal volledig helemaal niet. Niet, hoor je, niet!
Ik vind Tom niet - niet - niet - sexy.

Of misschien een beetje?

Reacties: