FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Terug

Zodra we genoeg eten hebben verzameld gaan we weer richting huis. Mocht je de houten hut een thuis willen noemen. Aangezien het de plek is waar ik voor onbepaalde tijd woon, beschouw ik het maar als mijn thuis. Zodra we weer bij de plek zijn waar we gisteren een kampvuur maakten zet ik de mand op de grond en ga zitten. Ik staar een poosje voor me uit en ga dan op mijn rug liggen. Het herinnert me vaag aan de droom waarin ik op mijn rug lag, maar ik maak me er niet meer druk om. De lucht is stralend blauw. Een enkel wit wolkje siert de hemel. Ik voel hoe het gras in mijn oren kriebelt en hoor hoe de bijen nog altijd bezig zijn de beste nectar te vinden. Ik sluit mijn ogen, concentreer me op het gezoem van de insecten. De tijd strijkt voorbij zonder dat ik er erg in heb. Net voor ik in slaap val voel ik hoe een koude vloeistof op mijn gezicht neervalt. Vredig landen de druppeltjes op mijn voorhoofd en neus, zoeken een weg naar de grond. Deze vinden ze door over mijn wangen te rollen, over mijn lippen en langs mijn oren.
‘Ja joh, slaap lekker verder! Doe je ogen eens open, slaapkop.’ Klinkt de slaperige stem van Jamila.
‘Ik sliep niet.’ Stribbel ik tegen, maar aan mijn stem te horen heb ik ongelijk.
‘Het doet er niet toe. Nu moet je me even helpen.’ Ik kijk duf om me heen en zie dat er een hele hoop grote bladeren naast de hut ligt.
‘Wat gaan we doen?’ Vraag ik nieuwsgierig.
‘Je kunt natuurlijk buiten blijven slapen, maar ik maak liever een bed voor je. Binnen, in de hut. Zodat je droog ligt tegen de tijd dat het gaat regenen.’ Ik geef aan dat ik het begrijp, maar verroer me verder niet.
‘Waar wacht je nog op?’
‘Ik haat het om het toe te geven, maar ik heb geen flauw idee wat ik moet doen. Het zou fijn zijn als je me kon helpen.’ Ze glimlacht weer, dit keer van trots. Ze neemt me mee naar de stapel bladeren, zegt dat ik de helft moet pakken en mee nemen de hut in. Daar spreiden we ze netjes uit over een hoek van de hut, waar ik dus ga slapen vannacht. Het duurt niet lang om alle bladeren te verdelen. Als ik het vergelijk met het bed wat ik thuis had, al is dat mijn thuis niet langer, is dit natuurlijk waardeloos. Maar als ik het vergelijk met waar ik vannacht heb geslapen is het zo slecht nog niet.
‘Ik weet dat het er niet erg comfortabel uitziet, maar het is zo slecht nog niet, geloof me.’ Meer dan een knik kan ik niet verzinnen.
‘Tom, alsjeblieft. Je kunt niet eeuwig blijven treuren over je vorige leven. Je moet je eroverheen zetten. Je broertje zou toch ook niet willen dat je om hem blijft treuren? Hij zou willen dat je verder gaat met je leven, dat je gelukkig bent. Ook al is het zonder hem.’
‘Je weet niet wat Bill denkt, of dacht. Maar ik snap je punt. Het is alleen niet zo makkelijk als het klinkt.’
‘Het klinkt ook niet makkelijk. Ik kan niet zeggen dat ik je echt begrijp, want ik heb geen idee wat je doormaakt. Dat het moeilijk is begrijp ik wel, dat is ook wel duidelijk.’
‘Als ik maar wist wat hij nu doormaakt. Hoe hij reageert op mijn verdwijning. Of hij er zelf nog is. Ik steun niet alleen op hem, hij steunde ook op mij.’
‘Het spijt me zo. Als er iets was wat ik kon doen, had ik het zeker gedaan. Maar ik beslis niet wie hier wel en niet komen.’
‘Als er nu maar een mogelijkheid was. Een reden om te blijven hopen.’
‘Maar die is er niet.’
‘En toch…’ Ik wil het haar al vanaf het eerste moment vragen, maar heb het nog niet gedurfd. Als ze nee zegt zal dat zo’n grote klap zijn. Mijn laatste hoop is gevestigd op dit antwoord.
‘Luister, ik weet dat er geen hoop meer is voor Bill en mij, maar ik zou toch nog zo graag teruggaan naar de plek waar ik binnengekomen ben. Om nog voor één laatste keer te weten dat er een andere wereld is, die ik achter me gelaten heb. Waar mijn broertje is. Om dat hoofdstuk, of misschien beter gezegd dat boek, af te sluiten.’
‘Eén probleem,’ daar zullen we het hebben, ‘Ik heb geen idee waar je doorgekomen bent. We kunnen eeuwig blijven dwalen, maar we moeten wel weten wat we zoeken.’
‘Weet je de weg te vinden?’
‘Ja, natuurlijk weet ik die te vinden.’
‘Ik kom vanuit zuidelijke richting.’
‘In dat geval kunnen we wel een poging wagen, maar dat moet wel gebeuren voor de winter doorbreekt, het liefst zelfs nog voor de herfst. Zelfs in de zomer kan het soms flink koud zijn.’
‘Waar hangt het vanaf wanneer we vertrekken?’
‘Ons.’
‘Als het aan mij ligt vertrekken we zo snel mogelijk.’
‘Wanneer is zo snel mogelijk?’
‘Morgen, van mij part.’ Antwoord ik vastberaden. Ik verwacht dat Jamila me tegen spreekt, tientallen redenen bedenkt waarom morgen niet kan.
‘Dan moeten we nu maar eens spullen gaan inpakken.’ Ze stemt zonder tegenstribbelen in en begint haar bezittingen uit te zoeken. Het versgeplukte fruit gooit ze uit de mand, stopt haar stenen en een aantal andere gebruiksvoorwerpen die ik niet kan plaatsen erin, om hem vervolgens weer te vullen met appels en peren. Ze draait zich om naar mij en glimlacht.
‘Laten we dan nu maar gaan slapen, morgenvroeg vertrekken we.’

Reacties: