FanFic.nl

Our own Humanoid world

6. zaterdag avond 19/02/2010

Jorinde point of view
Het was avond en we zaten allen op Tom zijn kamer te scrabbelen. Niet dus. We keken een of andere saaie actiefilm. Georg, Gustav en Tom gingen er helemaal in op. Ik en Bill zaten op de grond, foto’s te maken met Bill zijn mobiel. “Tom heb je pen en papier?”� vroeg Bill met een zeurige toon. “Ja, het zit in de tas,”� zei hij. Bill kroop er naar toe en kwam terug met pen en papier. “We gaan OXO doen,”� zei hij. Ik hield mijn hoofd even schuin en lachte. Bill deed een wenkbrauwiebel en trok lijnen op het papier. Bill begon. “Jaaaaaj, ik heb OXO,”� gilde ik. “Sssst,”� zeiden Gustav, Georg en Tom in koor. Ik en Bill konden onze lach niet meer inhouden. “Kinders, ga slapen als jullie niets anders kunnen doen dan ons storen,”� zei Georg. “Wij doen tenminste iets nuttigs,”� zei Bill. Hij deed een rare beweging met zijn hand. “Als OXO nuttig is ben ik de paashaas,”� zei Tom. “Oeeh, waar zijn de eitjes?”� vroeg Bill. Tom zuchtte luid. Ik gniffelde. “Kom, we kunnen beter de kleintjes tv laten kijken,”� zei Bill. Hij nam mijn hand en trok me recht. “Heb jij ook zo een honger?”� vroeg ik. “Ja, pizza bestellen?”� vroeg Bill. “Zeer graag,”� zei ik. “Oké, dan doen we dat,”� zei hij.

We zaten weer op onze hotelkamer. Bill belde de roomservice. Dat is best handig zo iets. Na een paar minuten werden er twee pizza’s gebracht. “Welke film kijken we?”� vroeg Bill. “Ik weet niet,”� zei ik. Bill nam er een uit zijn tas en stak het schijfje in de dvd speler. Samen zaten we op het bed van onze pizza te eten. De film begon. Ik kende deze film. Ik had hem al eens eerder gezien. Maar ik wist niet meer hoe dat die heette. “Welke film is het?”� vroeg ik. “Meet Joe black,”� zei Bill. “Oh, die is prachtig,”� zei ik. “Weet ik,”� zei Bill. Ik gniffelde. Na onze pizza gingen we slapen. Morgen was het al weer zondag en dan had ik mijn moeder beloofd om haar te bellen. Verdorie, wat moest ik nu allemaal zeggen tegen haar? Bill nam zijn laptop uit zijn tas en startte die op. Ik ging onder de lakens liggen en staarde naar het plafond. Nadenkend over wat ik zou gaan zeggen tegen mijn moeder. “Waar denk je aan?”� vroeg Bill. Ik had dat vraag totaal niet verwacht. “Aan wat ik morgen tegen mijn moeder zou gaan zeggen, ik heb beloofd om haar te bellen,”� zei ik. “Aah, dat is wel moeilijk aangezien je de laatste dagen met ons hebt doorgebracht,”� gniffelde Bill. “Uhu”� zei ik. “Ik mocht niet met vreemden meegaan van mijn moeder.”�
“Oh? Ben ik een vreemde dan?”� vroeg Bill. “Volgens mijn moeder wel, voor mij niet,”� zei ik. Bill gniffelde. “Ouders zijn soms rare wezens,”� zei Bill. “Jip,”� zei ik. “Wat doe je?”� Ik sprong vanonder de lakens vandaan en ging langs Bill zitten. “Mailen met mijn moeder,”� lachte Bill. “Aaaw, cute,”� zei ik. Ik probeerde het te lezen, maar aangezien ik geen Duits kon, begreep ik er niets van. “Ik ga slapen,”� zei ik. Bill lachte. “Slaap goed,”� zei hij. “Ja, jij ook,”� zei ik terug. Ik ging liggen en sloot mijn ogen. Ik viel in een diepe slaap.

Zondag morgen 21/02/2010
“Opstaan!”� riep Bill in mijn oor. Ik kreunde en trok de lakens over mijn hoofd. “Joor wil slapen,”� zei ik voor ik eens breed geeuwde. “Bill heeft chocolade voor Joor,”� zei hij. Ik sloeg de lakens weg. “Met hazelnoten?”� vroeg ik. Bill keek even naar de reep chocolade. “Ja,”� zei hij. “Oeh, geef,”� zei ik. Bill lachte en hield de reep hoog boven zijn hoofd. “Heey je draagt hakken, dat is niet eerlijk,”� zei ik. Ik sprong maar kon er niet bij. Toen kwam het geniale idee in me op, ik kon ook op bed kon gaan staan. Ik kroop er op en sprong op Bill. Ik kon net bij de reep, maar ik zat nog wel op Bill. Bill liet me op bed vallen. “Jeej,”� lachte ik triomfantelijk. Ik grijnsde breed naar de reep chocolade. “Hoe wist je dat ik dat lekker vind,”� zei ik. “Je blog,”� zei hij. Ik stikte bijna in mijn eigen speeksel. Ik kwam recht. “Heb je dat hele ding gelezen?”� vroeg ik. “Blijkbaar volg ik het al een aantal maanden,”� knipoogde Bill. “Hoe, jij, hè?”� Ik was totaal verward. Oh mijn god, nu schaam ik me nog meer. Hij had dus al dat gekwijl gelezen dat ik over hem schreef? Ik kon wel omvallen. “Ik vond wat je over mij en de band zei wel schattig,”� zei Bill. Hij glimlachte breed. “Je kende me dus al,”� zei ik. “Ongeveer. Je kwam me echt bekend voor en toen ben ik op mijn laptop gaan opzoeken,”� zei Bill. “Ooh nee.”� Ik kon mijn lach bijna niet onderdrukken. Bill lachte. “Kom we gaan eten,”� zei hij. “Ja, is goed,”� zei ik. Ik stak de reep chocolade in mijn broekzak en liep met Bill mee naar het restaurant. Dit keer was iedereen echt goed wakker en goed gezind. Zelfs Tom. Hij zat met zijn mond vol boterham, met kaas, te praten over zijn meisjes en zo. Of dat kon ik er toch uit verstaan. Georg was in het Duits aan het vloeken over de chocopot. En Gustav dronk op zijn gemak een kopje thee. Ik zelf nam fruitsap en een chocolade broodje. Ik was te gehecht aan die lekkere dingen. Van mijn moeder moest ik meer andere dingen leren eten. Kon ik er aan doen dat ik amper wat lustte. Mijn mobiel ging af. ‘Wir Sterben Niemals Aus.’ Iedereen keek mijn richting uit. “Ghagha, vast mijn moeder,”� zei ik. Ik nam op en ging even buiten staan. “Hoi mam.”�…”�Ja mam ik eet goed.”�… “Nee, mam ik doe geen vieze dingen.”�… “Ja mam hier zijn toiletten.”�… “Oké, tot later, en doe de groeten thuis,”� zei ik en hing op. Ik liep weer naar binnen Bill keek meteen mijn richting uit toen hij me zag. “Cool liedje was dat.”� zei Bill. Hij grijnsde breed. “Uhu, van welke groep zou dat nu toch zijn?”� vroeg ik. “Ik zou het niet weten,”� zei Bill. “Dude, dat waren wij,”� zei Tom. Bill draaide met zijn ogen. “Alsof ik dat niet wist,”� zei hij. Ik gniffelde.

Reacties: