FanFic.nl

Humanoid

Screamin'

Als grootste hacker van het land had Ven het geluk gehad dat ze werkte voor de Fürr-company. De laatste dagen stond ze opzettelijk vroeger op om inspiratie te vinden, en elke avond bleef ze langer werken om uiteindelijk sneller te zijn dan haar collega’s.
Elke keer aan tafel zat ze samen met Georg te praten over het feestje voor Willie. Ze was bang dat het haar niet ging lukken om alles te organiseren.
Jennifer en Goody kwamen er uiteindelijk ook bij zitten, en weer kwam die verdoemde code naar boven. Terwijl Goody beweerde dat hij hem bijna had, plaagde Georg hem.
‘Jij bent amper bezig met die code, Goods, waarom zou je hem sneller afhebben dan Ven, die er elke dag aan bezig is?’
Goody had weer gezwegen, en Ven vond het niet leuk dat Georg haar als het goede voorbeeld had genomen. Ze probeerde enkel die code te kraken voor geld voor het feest, en dat ging haar zeker niet lukken als iedereen haar zo zat op te fokken rondom haar.
‘Wel, wat vliegt de tijd, ik moet toch nog eens dringend naar mijn bureau,’ zei ze terwijl ze opstond. Jennifer, Goody en Georg staarden haar verbaasd aan.
‘Je hebt nog niet eens iets uit je bord gegeten,’ zei Georg bezorgd. Ven wist niet wat dat ermee te maken had.
‘Dat is nu eens een goede werkgeest,’ zei meneer Philips, die ineens achter Ven stond. Ven draaide zich meteen om, met haar handen op haar hart van de schrik. ‘Kraak die code, en krijg een enorme bonus geld binnen!’
Toen stapte haar baas weer weg. Ven wachtte tot hij uit het zicht was tot ze verder ging.
‘Ik heb het geld nodig,’ zei ze met een valse glimlach op haar gezicht. Goody staarde haar een beetje geërgerd aan.
‘Als je je man niet gedumpt had omdat hij zogezegd vreemd was gegaan, had je geld genoeg gehad!’ zei hij. Ven haalde haar schouders op. Ze was inderdaad niet zeker of Thomas haar had bedrogen met een ander. Het was gewoon een vermoeden geweest.
‘Ze zal Thomas wel met een reden verlaten hebben, Goods,’ zei Jennifer. Weer was het stil aan tafel. Ven stapte weg met drie paar ogen die aan haar rug branden, maar ze wist het te negeren.
Eens ze aan haar bureau zat, dacht ze na over wat Goody gezegd had. Hij had ergens wel gelijk gehad. Als ze niet zo snel had gereageerd, dan had ze waarschijnlijk ontdekt dat Thomas niet eens vreemdgegaan was. Of ze spijt had? Daar kon ze geen antwoord op geven. Als ze haar man al beschuldigde van ontrouw, was hun relatie toch niet zo serieus. Dat ze dan haar beloften moest breken vanwege een geringe twijfel, liet haar koud.
En toch miste ze hem op de een of andere manier. Ze miste het hoe hij haar op haar motor kwam ophalen, en ze dan samen romantisch naar huis reden. Ze had elke keer op het voertuig geprobeerd te onthouden, maar nu leek het maar een waas. Een schim die voor haar zat en haar naar huis bracht. Ook alle andere momenten die ze terug boven wilde halen bleven maar in het zwarte gat. Even keek ze naar haar computer. Het was een hypermodern ding waarmee ze bestanden van thuis kon uploaden. Ze had er nooit het nut van ingezien aangezien ze altijd een USB-stick bij zich droeg, dit bestand stond daar niet op. Onbeseffend van haar acties typte ze de naam van de map in. Daar zaten niet zo veel bestanden. Grote deel daarvan had ze al verwijderd. Enkel die ene vijf dingen had ze niet aangeraakt. Die betekenden te veel voor haar.
“Huwelijk Thomas en Ven”� was het bestand die Ven aanklikte. Het duurde zo’n tientallen seconden vooraleer hij was opgestart, maar eens ze een duidelijk beeld van zichzelf met Thomas voor zich zag, ontsnapte er toch een traan uit haar oog.

‘En neemt u, Thomas Gaffer, Venus Aora tot uw wettige echtgenote, in goede en in slechte dagen, bij gezondheid en ziekten, tot de dood u scheidt?’
Ven keek haar verloofde tegenover zich teder aan. Thomas kon toch nog een vragend signaal ontvangen omdat hij niet meteen antwoordde. Hij wou deze mooie dag zo lang rekken als mogelijk was.
‘Ja, ik wil,’ zei hij uiteindelijk. Ven zuchtte opgelucht en zakte lichtjes door haar knieën. Helemaal vergeten dat de zaal vol met mensen was, smeet ze zich volledig op Thomas. Hun kus leek maar niet lang genoeg te duren. Zijn tedere lippen wouden niet van de hare gaan, maar toen een van de toeschouwers schreeuwde dat Ven haar boeket met bloemen moest smijten, keken ze allemaal op.
Thomas gebaarde dat Ven moest opschieten, want hij wou zijn kus afmaken. Ven draaide zich snel om, smeet het boeket achter zich, en keek meteen weer om om te zien wie hem had.
Het was een klein meisje. Ze had goudblonde krullen en bruine oogjes. Ven vond dat ze een engel kon zijn. Ze had een wit kleedje, en er was geen moeite nodig geweest om er vleugels achter te plakken.
Toen werd Ven weer opeens vastgegrepen, door Thomas. Zonder zich iets van alle mensen aan te trekken, drukte hij zijn lippen terug op de hare, en ze moesten allebei glimlachen.
In haar ooghoeken kon Ven het engeltje naar een jongen zien blozen. Hij keek haar even verlegen aan. Dat noemde ze nou ware liefde.
De deur werd dichtgeslagen. Niet zo hard dat het hele kantoor het kon horen, maar toch hard genoeg om Ven eraan te doen herinneren dat ze zes jaar later leefde dan in het filmpje. Het was toch maar een flauwe herinnering die haar niets meer zou mogen doen.
De persoon die binnen was gekomen, was Georg. Zijn gezicht stond oprecht ongerust, waardoor Ven begon te vermoeden of ze niet gehuild had. Ze reikte met haar vingers naar haar wang, en die voelden inderdaad vochtig aan. Beschaamd greep ze naar een zakdoekje op haar bureau.
‘Gaat-ie?’ vroeg de man tegenover haar. Ven knikte even, waardoor Georg ging neerzitten. Hij liet een geërgerde zucht ontsnappen.
‘Zie, dat is nou het probleem met je, je bent een slechte leugenaar.’ Ven deed alsof ze dat niet hoorde, maar als Georg zijn stelling klopte, had hij wel door dat hij genegeerd werd. Misschien zouden acteerlessen haar wel verder helpen op sociaal vlak. Steeds over haar problemen praten was niet de oplossing volgens haar. Ze ademde diep in.
‘Zou Willie het er moeilijk mee hebben?’ vroeg ze rustig. Georg liet zijn stoel naar die van Ven glijden, en pakte haar hand vast.
‘Weet je, jongetjes op Willies leeftijd zijn sterker dan je denkt,’ zei hij. Hij keek haar in de ogen aan om duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen moest maken. ‘Ik heb het ook allemaal meegemaakt op mijn vierde.’
Dat was iets nieuws voor Ven. Ze had altijd gedacht dat Georg een gelukkig gezinnetje had. Ze had al duizende foto’s gezien van hem met zijn vader en moeder.
‘Stiefvader,’ zei hij snel. Ven glimlachte zacht.
‘Ik denk niet dat Willie een stiefvader zou willen,’ zei ze. Toen keek ze terug naar haar computerscherm, waar het filmpje nog steeds afspeelde. Zonder enige emoties te tonen drukte ze op de spatiebalk en het beeld bevroor wanneer Thomas zwoer dat hij van haar hield. Dat was de druppel. Ven greep even naar haar hart, en beet op haar lip. Dit was even te veel om aan te nemen. Er sprong een knoop los in haar waardoor ze weer begon te huilen. Even had ze zin om het uit te schreeuwen aan de top van de wereld, maar veel ging dat niet uitmaken. Ze ging enkel aangeklaagd worden wegens geluidsoverbelast, en ze had al een tekort aan geld. Een boete en Willie zou haar ontnomen worden. Dat zou haar hart nog meer breken.
‘Willie zal het wel accepteren als jij een nieuwe man vindt, hoor. Hij vindt alles wat jij doet super.’
‘Behalve zijn vader te verlaten,’ snikte ze nog voordat ze besloot om niet meer te huilen. Ze haalde diep adem en staarde haar vriend in de ogen aan. Even begon ze zich af te vragen wat ze zou doen als hij verliefd zou zijn op haar, of omgekeerd. Ven vroeg zich af of ze het niet eens een kans moest geven. Een beste vriend ken je beter dan een jongen die je aan de bar ontmoet.
Ook Georg leek er zo over te denken. Langzaam maar zeker boog hij naar haar toe. Ven sloot haar ogen, voelde haar hart tekeer gaan. Misschien had ze geheime gevoelens voor hem die ze nog nooit had ontdekt? Misschien ging ze hierna teweten komen dat ze toch niet voor hem is gemaakt.
Maar net wanneer ze zijn lippen op de hare verwachtte, voelde ze die tegen haar wang. Het was een korte “kop op”�-kus, waardoor Ven in de war raakte.
Toch was ze een beetje blij dat ze het niet gedaan had. Dat was een stap waar ze niet makkelijk van kon terug komen.
Toen streek Georg in haar haar, en glimlachte hij even naar haar.
‘Ven, jij bent de sterkste vrouw die ik ken, dus jij gaat hier zeker doorgeraken,’ zei hij. Ven knikte een beetje onwennig. ‘En Willie die heeft het van zijn moeder.’
Toen sloeg ze haar armen rond zijn schouders, en huilde ze het stilletjes uit tegen zijn borst. Ze hoorde zijn hart rustig kloppen. In tegenstelling tot zij, leek hij alles onder controle te hebben. Van zijn emoties tot zijn gedrag. Toen trok Ven zich los. Ze staarde voor zich uit alsof ze iets te weten is gekomen. Georg begon zich zorgen te maken of ze mentaal wel in orde was.
‘Ven?’
‘Dat is het...’ zei ze stil. Toen plakten haar ogen weer op die van Georg. ‘Erdoor raken!’
‘Waarover heb je het allemaal?’ vroeg Georg oprecht verbaasd. Ven draaide zich weer naar haar computer.
‘Ik moet niet proberen om het afweersysteem af te breken, dat is praktisch onmogelijk. Ik moet er gewoon door zien te geraken!’
Zonder nog enige aandacht op Georg te vestigen startte ze het systeem weer op met alle getallen waar Georg alleen maar duizelig van werd. Ven zo hard zien werken bezorgde hem hoofdpijn, maar hij was toch nog gefascineerd van haar werkwijze, waardoor hij versteend was. Iets in hem zei dat hij het nog ver ging schoppen met zijn opbeurende teksten altijd.
‘Zie je dit?’ vroeg Ven terwijl ze naar een code wees. Georg had geen flauw idee van wat dat moest voorstellen. ‘Als ik nu gewoon alles doe om deze niet meer tegen te komen, ben ik er door. Ze hebben het gewoon zo simpel gemaakt dat niemand het zou vinden. Iedereen denkt verdorie ook dat ze een superbeveiligingsysteem hebben!’
Ven bleef maar ratelen, en Georg betrapte zichzelf erop zijn mond open te hebben. Zonder iets te zeggen klapte hij hem terug dicht en stond hij op. Het veelvoudig getik op het toetsenbord deed hem denken aan regen, en regen zorgde er ook alweer voor dat Georg zich herinnerde dat hij een volle blaas had. Hij stapte de kamer uit, en keek in het rond. Hopelijk had niemand gehoord wat Vens werkwijze was. Zij had het geld nodig, en niet die rijkeluitjes die hier werkten. Goody was toevallig ook onderweg naar het toilet. Hij zag er verslagen uit, en Georg wist dat het met die code te maken had. De een liet hem zitten voor de code, en de ander maakte er een drama van omdat hij hem niet kon kraken. Georg vervloekte dit bureau.
‘Ven heeft hem bijna, weet je,’ zei Georg toen hij zijn handen waste. Goody keek verbaasd op. Zijn ogen angstig.
‘Wat? Hoe?’
‘Ze heeft het systeem te pakken gekregen. Het lag voor de hand blijkbaar.’
En toen begon Goody weer met zijn geklaag over Ven die altijd alles goed meehad, waarop Georg hem erop wees dat ze een pijnlijke scheiding achter de rug had en dat haar leven ook weer niet rozengeur en manenschijn was. Samen stapten ze kibbelend terug naar Vens bureau, waar hun hoofdonderwerp net op dat moment opsprong uit haar stoel en luid begon te schreeuwen.
‘Ik heb het!’ riep ze luid. ‘Ik heb het, heb het, heb het!’ Toen pakte ze Georg bij de arm en draaide ze wild met hem in het rond. Goody’s ogen werden groot van de shok.
‘Hoe in godsnaam...?’ Verder kwam hij niet. Hij duwde het dansende paar lichtjes aan de kant om zelf op het scherm te kijken of ze niet gewoon blufte om hem te pesten.
Op het scherm stond er in het groen groot geschreven “Accepted”�. Het flikkerde aan en uit. Hij bekeek haar werkwijze, en was verbluft van wat hij zag.
‘Ik heb hééééééét!’ riep Ven nog eens luid. Dat is wat men noemt van de daken schreeuwen, dacht Georg.

Reacties: