FanFic.nl

A freak of nature [afgewerkt]

6.

"Yow broertje,”� werd er door de slaapkamer getierd. Blijkbaar stond Tom naast mijn bed. Ik keek op. “Wat is er?”� vroeg ik. “Kom je mee?”� vroeg hij. “Waar heen?”� vroeg ik. “Gewoon, iets doen,”� zei hij. “Ik weet niet,”� zei ik. Maar voor ik kon tegenwerken had Tom me al opgenomen en droeg me mee. “Hey gast wat doe je,”� zei ik. “Jou meenemen natuurlijk,”� zei Tom. Ik probeerde me los te maken maar dat ging niet. Ik kon niets beginnen tegen Tom. Hij had mega veel spieren en ik had niets. “Dude, je mag wel eens wat meer eten,”� zei Tom. Ik gaf de moed op om los te komen. Toen we buiten kwamen zette Tom me weer op de grond. “Volg me,”� zei Tom. Ik liep hem maar achterna. We gingen een steegje in. Daar stonden al Tom zijn vrienden. Ik had zo een zin om terug te lopen, maar ik wist zeker dat ze dan allemaal achter me aan zouden lopen. “Tom wat doen we hier?”� vroeg ik. Al Toms vrienden omsingelde me nu. “Wat leuk dat je gekomen bent,”� zei Brandon. Hij gooide een pakje sigaretten naar me. “Lekker snoep voor je, rook op,”� zei hij. “Komaan, we moeten toch niet helpen ofzo?”� vroeg Stijn die langs me kwam staan. Ik nam uit schrik een sigaret uit het pakje. Waarom deden ze me dit aan? Tom weet dat ik ziek wordt van rook. Stijn graaide de sigaret uit mijn handen en stak hem in mijn mond en in twee seconden had hij hem al aan gemaakt. “Lekker toch?”� zei hij. Ik kon enkel hoesten. Nu gaven ze me een jointje. Na een paar jointjes was ik totaal stoned. “Goed zo, jongen en nu ga je lekker die winkel overvallen voor ons,”� zei Brandon. Ik kon hem nog amper horen. “Wat?”� lachte ik. “Gast je hebt hem er teveel gegeven,”� bromde Tom. Ik viel bijna om van het lachen. “Hahha, Tom je bent groen,”� lachte ik. Ik strompelde naar hem toe. Brandon nam me bij mijn nekvel vast. “Aaw,”� gilde ik. “SSt,”� siste hij. “En nu ga je die winkel voor ons overvallen. Ik wil al het kassageld en breng nog red bull mee,”� zei hij. Ik lachte en liep op de winkel af. Ik liep wel nog eens tegen een lantaren paal. Maar ik kroop weer recht. Er liep iemand achter me aan. Hij greep me bij mijn schouder en trok me de hoek om. “Jij gaat geen winkel overvallen, dat wil ik niet. Ga naar huis dude,”� zei volgens mij Tom. Hij was nog steeds groen. “Ik regel dit wel,”� zei Tom. Ik lachte omdat hij nu begon te lijken op een barbie. Hij droeg een minirokje en een roze topje. Zijn dreads veranderde in lange blonde haren en hij droeg opeens roze make-up. Nu viel ik echt op de grond van het lachen. “Gast, ga naar huis,”� smeekte Tom. Ik kroop weer recht en strompelde verder. Naar huis dus. Onderweg viel ik nog eens en bleef toen liggen, want het leek alsof ik me niet meer kon bewegen.

Ik opende mijn ogen en greep naar mijn hoofd. Ik lag nog steeds op de koude grond. Ik was ondertussen nat geworden. Het regende. Wat deed ik hier? Het duurde toch zeker vijf minuten voor ik me alles weer herinnerde. Ik ging terug naar het steegje. Ik vroeg me af hoe lang ik er wel niet had gelegen. Ik trof Tom aan. Hij lag op de grond en hij had verschillende wonden. Ik had barstende hoofdpijn en ik voelde me zo misselijk. Ik knielde naast hem neer en legde mijn hand op zijn hart. Gelukkig hadden ze hem niet vermoord. Ik had al een gevoel van wat er gebeurt zou kunnen zijn. “Tom?”� vroeg ik zachtjes. Ik tikte met mijn vingers op zijn wang. Hij kwam bij. “Bill?”� vroeg hij. “Ja, ik ben het, kom mee naar huis,”� zei ik. Ik hielp Tom recht, maar hij zakte weer door zijn knieën. Hij ging tegen de muur aanzitten. Ik nam naast hem plaats. “Het spijt me dat ik je dit heb aangedaan,”� zei Tom. Hij begon te hoesten. Nu liep er bloed langs zijn kin. Hij had bloed opgehoest. “Dat ik nu trek heb in een sigaret,”� zei ik. “Ik weet hoe hard je die dingen haat,”� zei Tom. “Waarom haalde je me dan naar hier?”� vroeg ik. “Omdat men een slachtoffer zocht en ze verplichte me jou te gaan halen, anders zouden er erge dingen gebeuren zeiden ze,”� zei Tom. “Maakt niet uit, ze hebben me toch al zo vaak in elkaar geslagen de laatste jaren,”� zei ik. “Hoe kan je er zo licht over doen?”� vroeg Tom. “Dit is mijn leven Tom, ik heb geen vrienden en word bijna dagelijks na school in elkaar geslagen, mijn leven is zo. Er iets aan doen kan ik niet, ik ben gelukkig alleen, ik heb niets meer nodig,”� zei ik in een adem. Tom sloot zijn ogen. “Het spijt me zo van alles,”� zei hij. “Maakt niet uit, ik heb er vrede mee,”� zei ik. “Hoe kan je er nu vrede mee hebben als ik je zo laat stikken?”� vroeg Tom verbaasd. Ik haalde mijn schouders op. “Zo is mijn leven nu eenmaal, mijn toekomst zal er niet op veranderen nu jij sorry zegt, dat weet ik gewoon, maar laten we naar huis gaan. Ik heb het koud,”� zei ik. Tom bleef zitten. “Ik ben het niet waard om je broer te zijn, ik heb je zo vaak pijn gedaan,”� zei Tom. Ik sloot mijn ogen nu. “Jou vrienden waren mijn oude vrienden, toen ze me voor het eerst in elkaar sloegen wist ik wie mijn vrienden waren, en toen kwam ik uit op niemand, en ik had er vrede mee, ik ben gelukkig zo als het is Ook al liet jij me stikken, ik had er vrede mee,”� zei ik. Langzaam liep er een traan over mijn wang. “Niet huilen bitte,”� smeekte Tom. Hij nam mijn hand vast. “Kom we gaan naar huis,”� zei hij. Tom probeerde recht te staan maar hij zakte door zijn been. “Ik bel mama wel,”� zei ik en nam mijn mobiel uit mijn zak. Ik toetste het nummer in van mama en ze kwam meteen. Het begon harder te regenen. Ik ging weer naast Tom zitten en liet de tranen de vrij loop. De regen sprenkelde op mijn gezicht, zij maakte mijn tranen onzichtbaar.

Reacties: