FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Frozen fears

Daar stond hij. Als een witte etalagepop in een vaste houding. Zijn strakke voorhoofd werd gebroken door een moeilijke frons, een teken dat hij iets onderdrukte, iets wat nooit de vrije loop mocht gaan. Wenkbrauwen waren naar beneden gehaald, een schaduw liep over zijn ogen, het maakte me angstig doordat ik er niet goed in kon kijken.
Mist gleed over de betegelde ondergrond, overlapte mijn benen, streelde mijn handen die nog aan de grond geklauwd waren. Het was wat fris, maar niet onaangenaam, het gaf me eerder een geruststelling, alsof ik gesust werd. Het trok op tot mijn wangen, ze werden zachtjes geaaid, het liet mijn ogen voor een moment sluiten.
Mijn ogen schoten open, het gevoel dat er een ijslaag over mij heen kwam was de oorzaak daarvan. Aarddonkere ogen nam heel mijn gezichtsveld in, zijn wimpers konden zich gemakkelijk in de mijne weven. Hij had zich over mij heen gebogen, keek met diezelfde gespannen gezicht, maar er zat een sprankel bezorgdheid bij.
Ik hield mijn adem in, bang dat ik iets verkeerds zou doen.
In mijn ooghoeken zag ik hoe zijn hand naderde, maar ik had te weinig kracht om uit zijn magie te breken, zijn ogen hadden alle macht over mij. Ik liet zijn vingertoppen toe, die bijna uitgelaten leken om weer te kunnen voelen. Maar er bleef een onzichtbare laag tussen mijn huid en zijn vingers, als positieve ionen die elkaar afstootten. Het was koud, de laag tussen mij en hem, en hoe harder hij probeerde, hoe ondragelijker het voor mij leek te worden.
Ik besefte nu pas dat ik nog al die tijd mijn adem aan het inhouden was, en liet het in delen vrij, zijn neusvleugels reageerde hierop.
“Rain?”�
Uit pure schrik schokte mijn hoofd omhoog, zijn ijzige vingertoppen brandde zich in mijn huid. Mijn tranen waren nog niet eens op komen dagen, of ze waren al van mijn huid verwijderd. Bloed droop langs zijn vingers. Hij keek mij aan met vlammende ogen, verstopt in de vernauwing van zijn ogenleden, uiting van woede, pure walging, angst? Alles leek zich in dat donkere paars te woekeren.
“Rain, ben je hier?”�
Happend naar adem keek ik om, zag Jader om de hoek vandaan komen. In een fractie van een seconden had ik weggekeken, maar toen ik terug keek, was hij verdwenen.
“Wat is er met jou gebeurd?”� Hij liet zich op zijn knieën vallen en vormde zijn handen beschermend om mijn gezicht. “Waarom bloed je?”�
“Ik.”� Nog wat van de wereld keek ik voor mij uit, waar de vreemdeling heen was gevlucht. “Ik-ik, ben heel lelijk gevallen over een uitgestoken stoeptegel, mijn knie ligt ook open.”� Jader keek gelijk naar mijn knie waar het bloed al deels van was opgedroogd.
“Waarom. Echt, waarom doe je je dit steeds zelf aan? Waarom doe je mij dit aan? Ik vroeg je om binnen te blijven voor je eigen veiligheid, en wat doe je? Je rent zonder te kijken er vandoor en valt ook nog eens. Je maakt jezelf echt een te makkelijk prooi, voor wie jou ook lastig valt. Je weet hoeveel ik van je houd, ik kan het niet hebben als ik je verlies, snap je dat?”�
Triestig knikte ik. Ik wist dat hij al het goeds bedoelde voor mij, maar blijkbaar was ik niet het juiste meisje om die rol op mij te nemen, ik was iemand die gevaren aantok en zich daar volledig van bewust was.
“Jader, ik weet dat je je zusje hebt verloren en die terug probeert te vinden in mij en jij zo terug broer kan spelen, maar ik ben je zusje niet, en dat zal ik nooit zijn. Ik ben Loraine, een vrouw met een eigen wil, en die kan je niet van mij afnemen.”�
Hij was gekwetst en tot diep in bot geraakt door mijn vlijmscherpe woorden. Hij wilde het niet laten merken, maar zijn ogen die gelijk afweken zeiden mij genoeg.
“Kom, laten we naar huis gaan.”�

Ik werd omsingeld door een en al warmte. De dekens had ik helemaal over mij een getrokken. Een hand was over mijn middel geklommen en rustte op mijn buik. Het had een stukje van mijn shirt omhoog gestroopt, het was eveneens warm en de eelt die erop zat voelde wat stroef op mijn huid wanneer de hand zich verplaatsten.
Jader was bij me in bed gekropen. In alleen zijn bokser had hij zich dicht tegen mij aangedrukt, zijn rustige en klamme ademhaling voelde ik continu in mijn hals neerstrijken. Tranen landden net onder mijn oor, werden door zijn adem weggeblazen over mijn hals in het kussen. Het waren horizontale lijnen, de zoute tranen wilden mij vermoorden voor wat ik Jader had aangedaan.
Hij huilde stilletjes in zijn slaap, hij werd gedwongen door mijn woorden die ik buiten uitsprak, terug te denken aan zijn zusje en hoe hij haar nooit meer terug kon zien. Ik haatte mezelf op dit moment meer dan wat dan ook.
Mijn vingers verstrikte ik in de zijne die nog steeds op mijn buik lagen, op die manier probeerden ik iets van spijt te betonen, maar ik wist dat ik het hier bij lange na niet goed mee zou kunnen maken, en dat zou mij voor een lange tijd wakker houden.

Een natte lik op mijn wang liet mij wakker schrikken. Rekkend keek ik opzij en zag dat Jader niet meer naast mij lag, en aan de koude overtrek te voelen was hij al een tijdje weg. Ik keerde mij terug om naar hoe ik wakker was geworden en zag twee donkere ogen.
“Silver!”� De hond reageerde opgetogen bij mijn hoge toon en sprong op bed. Hij begon nu nog meer mijn gezicht af te likken en hevig te kwispelen. Met een gelukkig gevoel in mijn hart liet ik mijn handen ruig door zijn vacht gaan en pakte toen zijn kop beet. Silver stopte met likken en keek me strak aan. “Ik heb je gemist, jongen.”�

Reacties: