FanFic.nl

My Worst Nightmare

School Sucks [12]

Bill is weg. Naar Duitsland. Weg.
Ik weet niet waarom, maar om een vreemde reden vind ik dat helemaal niet leuk. Ik wil het juist leuk vinden dat hij weg is, maar dat lukt niet. Dat lukt helemaal niet.
Het klaslokaal is kil en koud, en buiten lijkt het plots helemaal niet meer interessant. Helemaal niets is meer leuk.
Ik krabbel wat in de kantlijn van mijn Nederlandsschrift en steun met mijn hoofd op mijn pols. Mijn horloge drukt tegen mijn keel.
‘Ruby, het is tegen jou.’ sist de persoon naast me, nadat ze mijn elleboog onder mijn hoofd weg heeft geramd met haar eigen elleboog. Ik houd mijn hoofd maar nipt in de lucht, maar dan ook echt maar nipt.
‘Sorry. Wat?’ zeg ik en recht mijn rug. Arrogant kijk ik in zijn ogen, als hij het waagt me straf te geven omdat ik niet oplette… dan heeft hij gelijk. Ik laat mijn schouders weer hangen.
‘Met wie en over wat doe jij je project? Ik legde net uit dat ik mijn aantekeningen kwijt ben.’
Ik laat mijn blik even door de klas glijden, tot ik Jona’s blik opvang. Ik kan er niets uit opmaken.
‘Jona, we zouden het over Engelse literatuur en vertalingen hebben.’
Hij knikt even, noteert wat op zijn papier en loopt dan verder naar het tafeltje naast dan van mij. Ik heb mezelf weer wat aangedaan. Ruby, je bent echt het domste wicht in de geschiedenis van de domme wichten. Maar ik moet het maar goed maken met Jona, zodat zij me kan helpen om weer slim te worden en alles op te lossen.
Ik hoor de leerkracht zijn vraag nog een paar keer herhalen - dan was ik toch niet de enige die niet oplette. Dan, als hij de klas rond is, slaat hij tegen het bord.
‘Omdat jullie zo onoplettend zijn, ga ik geen les geven. Ga maar naar de aula en werk aan jullie projecten of maak huiswerk of wat dan ook.’
Stoelen schuiven naar achter, papieren worden verfrommeld bij het wegsteken, ritsen gaan toe, voetstappen en een krakende deur. Ik ga als laatste buiten en trek de deur toe. Uit mijn tas haal ik een flesje water en drink daarvan terwijl ik door de gang slenter.
Wat zou Bill nu doen? Zou hij nog aan mij denken? Of zou hij me al lang vergeten zijn en me hebben vervangen door een minder arrogant meisje dat veel knapper is.
Wacht, dat kan niet, niemand kan mij overtreffen, daar ben ik te knap voor.
Oh shit, ik ben echt zo arrogant.
Ik wrijf door mijn bos krullen en ga de aula in. In de rechterhoek staan zeteltjes, en er zit nog niemand, dus besluit ik daar maar te gaan zitten. Het duurt even voor ik helemaal overgestoken ben, en de blikken laten het ook niet sneller gaan, maar dan is er eindelijk het moment dat ik kan gaan zitten. Ik haal mijn gsm tevoorschijn en open het menu. Even op internet gaan.
Ik log me in op het schoolnetwerk en wacht tot mijn startpagina geladen is. Mooi, ik sta al niet meer op de voorpagina.
Ik scroll wat naar beneden, maar het artikel over Bill en mij is verdwenen. Mooi zo.
Met een sierlijke boog beland mijn gsm weer in mijn zak, net als het flesje dat ik nog vast had.
En wat kan ik nu doen?
Ik staar uit het raam, de speelplaats is uitgestorven. De bladeren van de bomen wiegen zachtjes heen en weer en water sijpelt nog langzaam tussen de stenen door. En het regenseizoen is nog lang niet voorbij, feestje?
Zwijg me van feestjes, ik houd er niet meer van. Raar toch hoe één gebeurtenis dat zo ineens kan veranderen, maar het is wel echt zo. Ik houd niet meer van feestjes, of alcohol, of populair zijn. Ik mis Jona, hoe zielig is dat?
Dit bewijst maar weer eens dat je pas weet wat je had als je het verliest. Maar daar ben ik veel mee, het haalt Jona niet terug. Of Bill.
Ik moet stoppen met aan hem te denken. Ik moet maar door met mijn leven, net zoals hij dat heeft gedaan.

De bel gaat en beëindigt mijn saaie uurtje niksen. Normaal gezien hebben we nu Engels, maar dat weet ik niet zeker. Normaal volg ik gewoon de stroom en zie ik wel waar ik uitkom, Jona loodste me altijd naar het juiste lokaal. Nu moet ik dat zelf maar eens gaan zoeken. Dat lijkt me toch het beste, ik moet nog wel in mijn les geraken.
Ik volg iemand waarvan ik denk dat hij bij mij in de klas zit. Na een paar gangen blijkt mijn vermoeden juist, want daar staat Jona, bij de deur van lokaal 318B, Engels dus. Oké, misschien ben ik dan arrogant, maar ik ben niet dom. Toch niet zo heel erg.
Goed, ik ben plots vreselijk in complimenten aan mezelf geven terwijl ik dat vroeger alleen maar deed, wat leven we toch in een vreemde wereld.
‘Hello.’ begroet onze leerkracht ons, loopt door onze rij heen naar de deur om hem te openen. We stromen naar binnen, en ik laat me op de stoel het dichtst bij de deur zakken.
De banken zijn in een U-vorm opgesteld, zodat we elkaar en de leerkracht goed kunnen zien. Ik weet wel waarom, hij hecht waarde aan ‘vertellen en luisteren’. Mij best, als het hem gelukkig maakt…

Weer gaat de bel, deze keer kom ik iets vrolijker overeind. Het is half vier, snel naar huis. Ik heb genoeg school gehad voor vandaag.
Ik wil mijn gsm pakken om Stephen te bellen, als ik aangestoten word. Jona loopt voorbij, haar donkere haren dansen om haar heen. Ze lacht, en heeft drie meisjes naast haar lopen.
Ach, dan heeft mijn vreselijke leven toch nog iemand verbetering gebracht. Ik zal maar blij zijn voor haar, zeker? Uit naam van onze vroegere vriendschap.

Reacties: