FanFic.nl

Humanoid

That Day

Vandaag was het de dag dat Mélanie, de huisbot, een upgrade kreeg. De man die die dingen regelde ging vanavond komen toen Ven terugkwam van haar werk.
En Ven wou niet terugkomen van haar werk. Sinds het woord “Accepted”� op haar beeldscherm flikkerde was ze een hyperactieve kip die niet meer kon ophouden over de code. De gekraakte code.
Het drong in het begin niet allemaal tot haar door, deels omdat Goody het niet wou geloven waardoor ook zij het niet meteen geloofde, en deels omdat dit geluk haar nog nooit was overkomen. Ze had voor de eerste keer iets bereikt dat ze echt wilde, op een kind krijgen na. Dat kreeg je met hard werken.
Aan de lunchtafel maakte meneer Philips officiëel bekend dat Ven enkele functies hoger ging komen te staan. Dat werd natuurlijk gevierd met een feest in het kantoor de volgende dag vanaf acht uur. Het was zoals altijd een gala-feest, en iedereen mocht iemand meenemen. Ven zag daarop tegen. Ze had niemand om mee te nemen, en Willie daarnaartoe slepen leek haar ook zo onrealistisch. Ze besloot dus uiteindelijk om maar alleen te gaan. Voor Willies verjaardag had Ven eindelijk toch een clown kunnen inhuren. Hij bleek de beste te zijn van de hele planeet, wat meteen een enorme eer werd voor Willie mocht de dag komen. Niet dat hij het zou beseffen dan natuurlijk.
Ven en Georg hadden niet meer gesproken over dat ene voorval in haar bureau. Ook die bijna-kus hield ze doelbewust achterwege. Ze had meteen wel door dat Georg niet meer kon zijn dan haar beste vriend.
Haar allerbeste vriend.
Haar laatste dag aan haar oude bureau was aangebroken. Nu kon ze een verdieping hoger gaan zitten. Hoe hoger je zat, hoe hoger je functie moest zijn, dat was de redenering van het kantoor. Ven had daar nooit echt zo fanatiek over gedaan als Goody.
Helaas vloog de eerste dag vrijwel altijd meteen voorbij. Hier en daar een proficiat van collega’s, een begroeting door mensen die ze nog nooit had gezien, en uitendelijk een gesprek bij de baas om te zien of ze wel in staat was om dit werk te verrichten. Vanaf vandaag was ze officiëel onderdirectrice van de Fürrcompany, de hoogste rang die je hier kon krijgen op directeur na. Ven voelde zich vereerd. Samen met meneer Philips namen ze haar dossier eens door en bespraken ze de toekomstplannen van het kantoor. Tot haar verbazing beviel deze rang haar wel. Ze kon zo af en toe de directeur tegenspreken als een idee haar niet beviel. “Het was allemaal voor het welzijn van het kantoor.”� Zei zij neen, dan werd het ook neen. Makkelijk zat.
Op weg naar huis - zonder Georg deze keer - kreeg Ven een vreemd gevoel. Het gevoel van achtervolging. Onopmerkelijk keek ze in het rond om te kijken of er effectief iemand achter haar aan reed, maar er was niets te zien. Het zat allemaal waarschijnlijk in haar kop. Het kwam dankzij deze dag. Haar geluk was haar allemaal naar het hoofd gestegen. Een warm kop koffie zou haar wel weer helpen.
Eens aangekomen aan haar huis zag ze een motor die ze nog nooit had gezien. Hoewel het de eerste keer was dat het voertuig op haar geheugen geprent werd, wist ze meteen van wie hij was. Zonder er ook maar aan te denken om haar motor op slot te doen stapte ze op haar deur af. Het beveiligingssysteem was uitgeschakeld, en dat kon maar één ding betekenen.
‘Thomas,’ mompelde Ven afkeurend. Thomas had de beveiliging geïnstalleerd. Hij was goed in zulke dingen. Het was blijkbaar zijn ontwerp geweest. Ven greep de deurklink om te kijken of ze effectief gelijk had. Haar hart klopte in haar keel, en ze hoopte dat ze gewoon helemaal door aan het draaien was. Liever dat dan Thomas over de vloer te hebben.
‘Ven?!’ werd er nog net geroepen toen Ven de deur opendeed. Thomas was dus op zoek naar haar. In een ruk trok ze de deur open, en stond ze oog in oog met een verbaasde Thomas. Zijn bruine ogen waren nog niets veranderd, en zijn zwarte vlechten waren nog steeds aanwezig. Ven kon toch niet geloven dat ze ooit verliefd was geweest op deze man.
‘Ven, Willie is ziek, de school heeft gebeld,’ zei Thomas om het ijs te breken. Hij gedroeg zich meestal wel als een vaderfiguur, maar toch was hij er nooit.
‘Wat heeft hij?’ vroeg Ven toch nog beleefd. Ze ontweek Thomas en stapte naar boven, met haar ex-man achter haar hielen.
‘Een griepje waarschijnlijk, niets om ons zorgen over te maken,’ zei Thomas. Ven draaide zich om.
‘Waarom hebben ze jou gebeld?’ vroeg Ven verbaasd. Ze legde haar handen in haar heupen en keek hem lichtjes geïrriteerd aan.
‘Blijkbaar heeft Willie hen mijn nummer gegeven. Waarschijnlijk een foutje.’ Thomas haalde zijn schouders op. Ven liet een zucht ontsnappen zoals vaker. Ze kon nog de bijnaam “de zuchter”� verdienen. Daar kon ze het waarschijnlijk nog ver mee maken, als men met ver helemaal niet bedoelde. Sarcasme was Ven’s beste kant niet.
‘Weet je wat jouw probleem is, Thomas, jij doet overal zo luchtig over,’ zei Ven. Ze keerde zich terug naar haar zoontje om aan zijn hoofd te voelen. Hij was inderdaad wel warm, en zijn neusje was rood. Wat in godsnaam had hij uitgevreten?
‘Luchtig?’ Thomas had werkelijk geen idee waarover ze het had. Hij wachtte tot Ven de kamer verlaten had om verder te gaan. ‘Hoe in godsnaam kan ik luchtig zijn over alles?’
‘Eerst lijkt onze scheiding je koud te laten, dan laat je toch maar even een jaar niets van je horen, en dan heeft onze zoon maar een griep, maar hej, zo erg is het niet want na een paar dagen is het voorbij!’ Alles kwam er opeens uit, en Ven wou dat ze haar uitbarsting had ingehouden. Het laatste wat ze wou was ruzie met Thomas.
‘Waar maak je je nou druk om, Ven? Als hij een blindedarmonsteking had gehad, moesten we ons toch meer zorgen maken?’ Thomas greep Vens armen vast en keek haar in de ogen.
‘Overmorgen is het gewoon Willie’s verjaardagsfeestje, ik wil niet dat dat door een verkoudheidje verpest wordt.’ Ven klonk een beetje hulpeloos, en Thomas had het wel door. Hij duwde haar naar de zetel en gebaarde haar te gaan zitten. Even keek Ven naar het lidteken op zijn gezicht. Het was al erg oud, en bijna volledig verdwenen, maar toch kon ze nog een lichte streep zien aan de linkerkant van zijn gezicht. Thomas had vroeger een enorm auto-ongeluk meegemaakt, en hij was praktisch dood. Na de verdwijning van zijn familie besloot een man hem te helpen. Er was geen redden meer aan geweest, en zeker omdat hij maar vijf jaar oud was. Toch overleefde hij het. Hij verbleef tijdelijk in het weeshuis, en werd er Thomas genoemd. Daarna werd Thomas naar een pleeggezin gestuurd waar hij opgroeide als Thomas Gaffer. Zijn oorspronkelijke naam kende hij niet, maar het was zeker iets anders dan Thomas. Misschien iets dat erop leek?
Thomas zwaaide even voor de ogen van Ven, waardoor deze laatste uit haar droom ontwaakte. Ze keek Thomas versuft aan met doffe ogen.
‘Ik weet dat je naar mijn lidteken zit te kijken, maar die gaat je niet vertellen wat je moet doen om Willie te helpen.,’ zei hij lachend. Ven herpakte zich vrij snel. Ze schudde Thomas’ handen van haar af en zuchtte diep.
‘Luister Thomas, ik heb het niet gemakkelijk momenteel, en alles zou makkelijker gaan als je niet steeds op bezoek komt,’ zei ze half hatelijk, en half vriendelijk. Thomas glimlachte even, en Ven snapte niet wat er zo grappig was
‘Het is de eerste keer sinds vorig jaar dat ik dit huis nog ben binnengekomen, Ven. Ik heb Willie al een jaar niet meer gezien, het is feitelijk jij die het me niet gemakkelijk maakt.’ Weer deed hij overal zo luchtig over. Ven voelde een ergernis over haar lichaam glijden, maar kon de strot vloekwoorden toch nog onderdrukken.
Toen de bel ging draaide ze zich abrupt om. Ze wou dat Thomas het alarmsysteem niet had uitgezet want zonder indentificatie kon eender wie aan de deur gaan kloppen. Ven stond op zonder nog aan Thomas te denken. Terwijl ze haar kleren gladstreek, checkte ze of Thomas nog in de zetel zat. Alsof het nog steeds zijn huis was stapte hij mee naar de deur. Nog voor Ven de deur openkreeg zat Thomas zijn linkerhand al op de deurklink; Hij was linkshandig. Ven trok haar hand vrijwel meteen terug. Ze deed een stap naar achteren.
Thomas opende de deur, en zag een man voor zich. Hij had donkerblond haar die schuil gingen onder een petje waar de naam van een bedrijf op stond getekend. Ook op zijn t-shirt stond de naam “Term-Industries”� geschreven. Thomas leek de man te herkennen, maar toch lieten beide mannen geen teken van vriendschap zien.
‘Goedeavond meneer en mevrouw Gaffer, ik ben hier voor de huisrobot,’ zei de man levensloos, alsof hij een enorme hekel had aan zijn werk. Ven had er een hekel aan als mensen haar met de achternaam van Thomas aansprak. Voor deze ene keer liet ze het toch maar toe. Even keek Ven op zijn naamkaartje dat aan zijn borst gespeld was.
“G. Schäfer, robotische analyst, Term-Industries.”� Ven besloot om hem maar binnen te laten.
De man zocht nog even naar Mélanie, die uiteindelijk toegestapt kwam alsof ze die update toch liever niet had. Ze deed alles met plezier, maar de robotische analyst was hetzelfde als een gyneacoloog voor de vrouwen. Kijken of er niets mis is met de “gezondheid”�. Ven had er medelijden mee.
Thomas stond nog steeds aan de deur. Hij had de deurklink nog steeds vast, en zag eruit alsof hij op het punt stond om te vertrekken.
‘Weet je Ven, ik heb je nooit bedrogen,’ zei hij nog snel. Ven kon het niet laten om haar ongeloof te laten zien. Ze snoof geïrriteerd. ‘Ik ga nu geen redenen zoeken om je terug naar mij te laten gaan, ik wil gewoon dat je weet dat…’ Hij viel stil, waardoor Ven haar nieuwschierigheid niet kon onderdrukken. Ze staarde hem met grote ogen aan.
‘Ik hou van je,’ zei hij uiteindelijk. Net op dat moment drukte hij een kus op haar wang. Ven bevroor even van de actie, maar toen ze terug naar Thomas wou kijken, was hij alweer verdwenen. De moed om naar hem te zoeken buiten had ze niet meer. Thomas was de beste in verdwijnen wanneer het niet nodig was. Ook al was het nu wel nodig. Met een zucht wierp ze toch stiekem een blik naar buiten. Ze verwachtte Thomas al niet te zien, maar wat ze daar aantrof overtrof toch wel alles. Haar brommer stond vlak voor de garage terug recht. De sleutel hing aan de deur en Thomas was volledig verdwenen. Hoe kreeg hij dat toch steeds klaar?
Toen ze zich omdraaide, was meneer Schäfer al klaar. Mélanie probeerde zich een beetje te ontspannen terwijl ze haar geüploade programmas één voor één bekeek. Ven probeerde de man goed te bekijken. Hij zag er best wel aardig uit. Het feit dat hij kortaf was geweest daarjuist stond helemaal los van de vriendelijkheid die hij uitstraalde. Als Ven het goed had, was hij een beetje ouder dan haar. Zijn gezicht sprak wijsheid uit, en Ven wist opeens dat hij het wel verder had willen schoppen dan een man die de robots uploadt.
‘Is dit alles?’ vroeg hij, vriendelijker dan daarjuist. Hij liet eindelijk zijn ware aard zien. Met een vod veegde hij zijn handen schoon en keek hij Ven met grote ogen aan. Zonder iets te zeggen knikte Ven. Nu kwam het moment dat ze moest betalen. Het moment dat ze haar welverdiende loon weer mocht weggeven zodat Mélanie zich niet tegen haar baas zou keren.
‘Wel dan, tot de volgende keer,’ zei hij. Vens mond viel open van verbazing. Vlak voordat hij de deur uit kon stappen, riep ze hem nog na.
‘Pardon, moet ik niet betalen?’ Ze kon zichzelf wel op haar hoofd slagen omdat ze dit zei. De man daarintegen leek het maar doodnormaal te vinden. Hij draaide zich met een glimlach terug naar haar om.
‘De rekening is al lang betaald geweest,’ zei hij uiteindelijk. Ven haalde een wenkbrauw op, maar net toen ze wou vragen wie er dan al betaald had, was de man alweer weg. Precies Thomas, dacht Ven even.
Die avond leek een grote waas toen Ven de volgende ochtend terug opstond. Alsof ze heel de avond dronken had doorgebracht. Ven had er wel spijt van. De momenten dat ze Thomas sprak waren uiterst zeldzaam. Gisteren was het toch nog de eerste keer sinds ze gescheiden waren. Ven probeerde zich te herinneren wat hij allemaal gezegd had, maar niets kwam meer in haar op.
Met Willie ging het al beter. Ven had Georg gewaarschuwd dat ze wat later naar haar werk ging komen, waardoor ze straks alleen op pad mocht gaan. Ze had een grondige hekel aan eenzaamheid.
Ven en Willie zaten samen aan tafel te ontbijten. Ven gewoon een tas koffie, en Willie zijn kom met cornflakes. Hij snifte nog een keer van de griep die hij nog had, maar het was verbazend hoe snel hij wel niet genas. Ze hadden nog niet veel gezegd. Ven was te versuft, en Willie te geconcentreerd op de witte chocolade balletjes tussen alle bruine in zijn kom. Hij nam ze kieskeurig uit. Eerst de kleinste witte, dan de minder kleine… en zo kon het nog doorgaan. Ven zuchtte toch nog diep.
‘Waarom heb je de school het nummer van je vader gegeven?’ vroeg ze. Willie haalde zijn schouders op. Als Ven het zo bekeek zag hij er een beetje slechtgezind uit. Vandaag die belachelijke bezigheidstherapie.
‘Willie?’
Toen keek de jongen op met boze oogjes. Ven voelde zich meteen ongemakkelijk, maar besloot toch om pas op te staan als ze een antwoord gekregen had. Er hing een vreemd gevoel in de lucht die die twee nog nooit hadden meegemaakt.
‘Ik wilde papa zien,’ zei hij uiteindelijk zonder er nog een grote drama van te maken. Toen was het duidelijk. Ze had haar zoon te lang van zijn vader verwijderd, waardoor hij helemaal in de war was. Thomas kon ook langer gebleven zijn dan hij beweerd had. Ven kon het allemaal niet weten.
Toen wreef Ven in Willies haar en stapte ze op. Mélanie beloofde dat ze voor hem ging zorgen, en toen vertrok Ven weer. Het was vrijdag, dus de volgende dag kon ze terug gewoon een weekendje thuis zitten.
De rit naar haar werk was allesbehalve normaal. Terwijl dat ze in een rustig tempo naar het kantoor reed, merkte ze opeens dat ze werd ingehaald door twee andere rijders. Ze zagen er professioneel uit, mocht dat bestaan. Ven voelde zich vrijwel meteen ongemakkelijk. Ze verhoogde haar versnelling in de hoop om de twee te kunnen ontwijken, maar het werd pas echt duidelijk toen een van de twee voor haar ging rijden en abrupt stopte. Als Ven niet zo’n snelle reflexen had gehad was ze er zeker tegen gedonderd. Zonder enige aarzeling greep ze naar haar versnellingen en gaf ze er een ferme ruk aan. Met bange ogen keek ze voor zich uit in de hoop dat ze niet ging botsen. De andere rijders waren al meer ervaren. Ze vlogen in vliegstand al naast haar, en probeerden haar de weg in te snijden. Vens hart begon luid te kloppen van de angst. Ze had zin om te schreeuwen om hulp, maar veel ging dat niet uitmaken.
Natuurlijk kreeg een van de twee haar te pakken voor ze het wist. Ze vloog van haar brommer af dankzij een die iets op de weg had gesmeten vlak voordat ze erover reed. Gelukkig was haar landingsplek een hele kussenplek. Het enige wat ze eraan overhield was een nek die was blijven steken en een verstuikte pols. De politie was getuige geweest van dit voorval. Net wanneer ze wouden ingrijpen waren de twee onruststokers alweer verdwenen. Ven werd geholpen door de politie, en na een verklaring af te leggen bij hen, stond ze daar voor de deur. Haar motor had het helaas niet overleefd. In tegenstelling tot Ven was deze in een machine terechtgeraakt die de auto’s plette. Het enige bruikbare dat Ven er nog aan overhield was de sleutel die net uit het contact was gevallen. Gelukkig, want haar huissleutels hingen daar ook nog aan.
Georg was zo vrij geweest om haar te komen halen, en de dag vloog toch nog snel voorbij dankzij de shock waarin ze verkeerde. Ven had de hele dag voor zich uit zitten staren in haar bureau, en toen af en toe Goody, Jennifer en Georg langskwamen om hun bezorgdheid te laten zien, was ze maar kortaf. Ze zei dat ze stress had voor vanavond, maar ze wisten wel beter.
Die avond zelf was uiteindelijk toch nog goed verlopen. Ven kreeg een officiële vermelding op papier waarin duidelijk stond geschreven dat ze een onderdirectrice was, en samen met haar drie vrienden dronken ze op hun gezondheid.
Maar Ven had het gevoel dat haar gezondheid toch nog in gevaar was. Eerst was er die spookrijder van de nacht voordien - die eigenlijk ook gewoon haar verbeelding kon voorstellen - en dan was het voorval van daarjuist toch wel ook iets anders dan toeval. Ven probeerde het van zich los te laten, maar dan begon ze telkens weer aan Thomas te denken, en ze wist niet welke van de twee erger was.

Reacties: