FanFic.nl

My Worst Nightmare

Just want to Be In Love [13]

~Jona's PoV~
Marian en Britt draaien zich om. Luid lachend wijzen ze, wat mij ook om doet kijken. Ruby kijkt naar ons, maar als onze blikken kruisen, kijkt ze snel weg.
‘Haha. Bills sletje kijkt naar je, Jona.’ fluistert Britt en schud haar golvende, blonde haren naar achter.
Ik kijk Britt met grote ogen aan. Zei ze dat nou echt? Ruby mag dan misschien wel arrogant, egoïstisch, vol an zichzelf en brutaal zijn, maar een slet is ze zeker niet. Ik ken haar. Zo is ze gewoon niet.
‘Kom, dan gaan we haar achterna, misschien gaat ze wel weer naar Bill!’ zegt Marian.
Ik probeer niet te lachen terwijl ik ‘Marian, dat kan niet, Bill is weer terug naar Duitsland!’ zeg. Soms is ze ook echt zo’n dom blondje.
‘Hoe weet jij dat nou weer?’ vraagt ze en zet haar handen in haar zij.
‘Kijk jij geen tv of lees jij geen tijdschrift?’ vraagt Britt en klakt met haar tong.
‘Jawel! Natuurlijk wel.’ zegt Marian snel en rommelt in haar tas. Ze haalt er demonstratief een exemplaar uit, maar ik ken het tijdschrift niet.
‘Ja, whatever, maar Bill en Ruby zijn uit elkaar.’ lacht Britt gemeen.
Bill en Ruby uit elkaar? En waarom weet ik daar niets van? Ongelofelijke trut dat het eigenlijk ook is, ze wilt natuurlijk eerst Bill helemaal voor zichzelf en als het dan uit is, mag niemand het weten anders steelt iemand hem van haar.
Komt ze absoluut niet mee weg.
‘Meiden, ga maar alvast, ik moet even langs mijn kluisje.’ zeg ik, en zonder op een antwoord te wachten, loop ik het hoekje om. Daar staat Ruby bij haar kluisje, zoals ik al had gehoopt. Natuurlijk helemaal alleen. Ze is vriendloos.
‘Trut.’ zeg ik, mijn stem botst tegen de muren in de gang zodat het weergalmt en haast echoot. Verbaasd kijkt ze om en duidelijk geschrokken om mij te zien, deinst ze een beetje achteruit.
‘Je hoort me wel, trut die je der bent.’
‘Waar heb ik dat nu weer aan te danken?’ vraagt ze.
‘Wil je dat weten? Wil je dat echt weten? Wel, dan zal ik jou dat eens vertellen. Je snauwt me af, denkt ook nog eens dat ik je slaaf bent, neukt een rockster om zo nog populairder te worden. Maar dit keer heeft het niet gewerkt, meid. Je bent zielig, vrienden heb je niet meer!’ Ik haal rustig adem en kijk haar dan weer aan. Haar ogen stralen een beetje verbazing en een heleboel verdriet uit.
‘Ik weet waarom je me haat, maar dat van Bill had ik niet gepland! Jij hebt hem uitgenodigd, weet je nog? Wie heeft de aanleiding gegeven, met je verrassing? Kijk wat het me heeft aangedaan, hele leuke verrassing hoor.’ En na die woordenwaterval snikt ze kort, Een klein traan, amper traan te noemen, glijdt over haar wang. Ze huilt echt, niet meer nep om er onderuit te komen, maar dit keer zijn het echte tranen. Schuldgevoel borrelt op, het is misschien wel mijn schuld, niet helemaal, maar toch een beetje. Verdomme!
‘Het spijt me.’ fluister ik, verbaasd dat ik net mijn stem verheft heb en nu plots doodkalm kan spreken. Ik loop naar haar toe, twijfelend sla ik mijn arm om haar heen.
‘Het spijt me echt.’ zegt ze. Nu begin ik ook te huilen, zonder een reden. Of misschien toch ook weer wel, Ruby, de harde en taaie Ruby, toont eindelijk haar ware gevoelens. Samen staan we in de gang te huilen.
‘Zo zo, ze hebben het weer goed gemaakt, Britt.’ klinkt de stem van Marian om ons heen, allebei kijken we op. Britt en Marian hebben dus het hele gesprek gevolgd. Heel fijn.
‘Dump je ons nu voor die slet?’ Een van de twee zegt het. Maar dat maakt me ook niet uit.
‘Ze kan toch met ons omgaan?’ vraag ik rustig.
‘Ja dag! Ik ga niet met iemand als haar rondlopen, kan dan net zo goed meteen zelfmoord plegen.’ sist Britt. Ik voel iets in mijn aderen stromen dat ik nog maar één keer eerder voelde, toen ik Ruby op haar plaats zette. Mijn handen vormen vuisten, mijn knokkels worden wit.
En in een flits zit ik op haar, rode vloeistof loopt over haar wang en ze kronkelt kermend onder mijn benen.
‘Je hebt mijn neus gebroken.’ gilt ze hees. Marian schuifelt achteruit, merkt daardoor de vuilbak niet op en schrikt zo hard als die omvalt dat ze tegen de muur loopt.
‘Kom Jona, we gaan.’ fluistert Ruby in mijn oor en trekt me aan mijn arm van een huilende en kreunende Britt af.

Als we in de kamer van Ruby zijn, haal ik opgelucht adem.
‘Sorry, Britt en Marian zijn altijd zo.’ lach ik. Gestold bloed ligt in kronkels en slierten op mijn vingers. Ik veeg het snel af aan mijn broek, wat niet zo’n goed idee is, ik draag een witte jeans.
Als ik rondkijk, zie ik dat er niet veel veranderd is, behalve een paar schoenen dat niet in de kast maar bij de deur staat.
‘Van wie zijn die schoenen?’ vraag ik en wijs naar de zwarte All-stars. Verbaasd kijkt Ruby om en begint binnensmonds te vloeken.
‘Die zijn van Bill, die ben ik vergeten terug te geven.’ zegt ze.
‘Waarom is het uit?’ flap ik eruit. Met blozende wangen sla ik mijn handen voor mijn mond.
‘Het is nooit aangeweest.’ briest ze.
Oké, dit had ik niet verwacht, er is duidelijk iets aan de hand anders zou ze niet zo heftig reageren.
‘Sorry, maar je bent toch verliefd op hem?’
‘Verliefd? Welnee… Nooit geweest…’ Er zit aarzeling in haar stem waardoor ik moet grijnzen. Ze liegt.
‘Jawel! Jij bent verliefd op hem en hij op jou.’ Ik rol met mijn ogen alsof dat het makkelijkste is dat je kan bedenken. Dat is het ook. Liefde is soms heel gemakkelijk, als je het ziet tenminste.
‘Ik ben niet verliefd… Oké, ik weet het gewoon niet!’
‘Wie word er nu niet verliefd op hem?’
‘Ik?’
Samen schieten we in de lach, we laten ons tegelijk op onze rug op haar bed vallen en staren naar het plafond.
‘Bill is knap, en lief, en hij heeft prachtige ogen en een oogverblinde glimlach.’ zeg ik, ze knikt alleen maar en sluit haar ogen.
‘Bill is inderdaad knap, en al die andere dingen. En hij is goed in bed, of toch, in het gras, voor zover ik me dat herinner.’
We proesten het uit.
‘Ja, wat doe je dan moeilijk? Hij is perfect.’
‘Ik weet het niet.’
Ik sta op en strijk mijn kleren plat.
‘Ik moet maar eens gaan, weet je, denk er nog maar eens over na.’
Met die woorden verlaat ik haar kamer, en ook haar huis.
Verliefd zijn lijkt me leuk, was ik ook maar verliefd.

Reacties: