FanFic.nl

When you save my life.[Twincest]

7.

Het is Tom, van vanmiddag, “Wat moeten Jullie vn hem?”� “Ga weg jongen, Bill is nu van ons.”� Ik voel een harde trap tegen me rug. En zie niks meer. Ik voel later wel dat ik opgetild word. En op een bankje word leer gelegd. “Bill, gaat het weer?”� ik zie Tom in mijn ogen. “Ja het gaat wel. Wat doe jij hier? Ik dacht dat je daar in dat ene huis woonde?”� “Ja woon ik ook, maar ik ben weggesniekt na dat jullie weg gingen en ben daarna helemaal hier heen gelopen. Om jou te zien. Want ik voelde al dat het niet goed was. Omdat je zo onzeker klonk, met wie je had afgesproken, ik vertrouwde het niet. Dus ging ik je volgen.”� “Oh okee, ik kom morgen bij jullie wonen, en op jou kamer. Vind je toch niet erg hé? “ “Nee in tegendeel lijkt me gezellig.”� “Oké, hoe laat ga je weer naar huis?”� “Euhm weet niet, ik ben mijn huis sleutel vergeten, en mijn stiefvader werkt nu nog denk ik. Het is half 9 dus is hij wel thuis hoop ik.”� “Oké, wil je sigaretje? Je lijkt gestrest.”� “Ja graag, en klopt. Die jongens ken ik van school en dat meisje dat er bij stond zat bij me op de basisschool.”� “Oh oké. Niki of niet?”� “Hoe weetje dat?”� “Ik heb met haar gehad, en die Andreas ken ik ook. En dat is ook mijn ex. Begrijp het niet verkeerd ik ben biseksueel.”� “geeft niks, ik ben ook bi. Maar ik ga naar huis, ik zie je morgen oké? Anders gaan ze de politie inschakelen. Heb ik geen zin in.”� “Snap ik, ik ga ook naar huis.”� “Tot morgen Bill, als je hulp nodig hebt bel me maar. Hier is mijn nummer.”� Ik krijg een papiertje met Tom zijn naam en nummer der op. Als Tom een eindje verder op is, maak ik een sprongetje. Van blijdschap. En ren naar huis, met mijn rokers longen ren ik niet heel hard. Maar het idee dat ik ren is een raar idee, want ik doe nooit mee met gym. Ik hoop dat ik het nu niet meer krijg. Dan gaat weer iedereen kijken naar mijn tattoo’s. oké zal ik ook doen want ze zijn heel mooi. Als ik thuis aan bel gaat meteen de deur open. “Bill weetje wel hoe laat het is?”� “Sorry Gordon, maar ik werd opgehouden.”� “Ik zie het, wat heb je gedaan?”� “Ik ben in elkaar geslagen, en Tom heeft me gered.”� “Tom je broer? Die heb je toch allang niet meer gezien.”� Met die woorden krijg ik tranen in mijn ogen. Maar ik leg het hele verhaal uit. En word er verdrietig van. “Het is maar goed dat je morgen naar dat huis gaat, dit gaat niet langer jongen.”� Hij geeft me een knuffel.

Reacties: