FanFic.nl

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

Episode Thirty-One - Spooky!

Toen Thomas en Noa hun kamer binnenliepen, keek Noa eerst even rustig rond. Omdat ze eerst een kijkje had genomen bij de zee, had ze de kamer nog niet gezien. Echt "groot" kon je de kamer niet noemen. Er was een stapelbed, die stond in de verste rechtse hoek van de kamer en die nam eigenlijk het grootste deel van de kamer in beslag. Er stond nog een tafeltje en een paar stoelen en ergens een kast, maar die hadden Thomas en Noa ook niet echt nodig. Thomas wilde persé in het bovenste bed, dus ging Noa met tegenzin in het onderste bed liggen.
Noa ontdekte dat Thomas 's nachts niet zo spraakzaam was, want algauw zei hij niets meer terug en sliep hij waarschijnlijk. Noa was nog klaarwakker. Ze voelde zich vreemd in dit bed. De boot golfde langzaam heen en weer, waardoor ze niet in slaap kwam. Ze hoorde allerlei rare, krakende geluiden waarvan ze bang werd en toen nam ze een besluit.
Ze pakte haar rugzak die naast zich stond en pakte Vulpix' pokébal eruit.
'Kom maar, Vulpix', fluisterde Noa.
'Pix...?' Vulpix kwam verbaasd en slaperig uit zijn pokébal.
'Wil je bij me slapen, Vulpix?' vroeg Noa met een angstig gezicht.
'Pix...!' fluisterde Vulpix zacht en hij gaf een lik over Noa's gezicht.
'Vulpix...' giechelde Noa.
'Pix...' Vulpix kroop onder de dekens en ging naast Noa liggen.
Noa glimlachte en kroop dicht tegen Vulpix aan. Langzaam viel ze in slaap...
Een paar uur later schoot Noa ineens recht overeind. Vulpix sliep nog, snel haalde ze hem terug in zijn pokébal. Gelukkig werd hij niet wakker. Terwijl ze zich afvroeg waar ze wakker van was geworden, ging ze rechtop in haar bed zitten. Ineens zag ze waar ze wakker van was geworden. Voor haar zweefde een vage gedaante, een spookpokémon. Met trillende handen greep Noa naar haar pokédex.

Mismagius is een evolutie van Misdreavus. Het huilt geluiden die lijken op toverspreuken. Diegene die deze geluiden horen worden gepijnigd door zware hoofdpijn en hallucinaties. Meestal gebruikt Mismagius zijn toverspreuken om mensen te kwellen, maar sommige toverspreuken kunnen ook geluk en vrolijkheid brengen.

'Mis... Magius...' fluisterde Noa geschrokken.
Mismagius maakte een raar geluid, wat Noa meteen herkende van haar pokédex, omdat ze er hoofdpijn van kreeg.
'Rustig maar... Mis...Magius. Ikdoejeniet', stotterde Noa.
Wat had ze toch met Spook pokémon? Waarom was ze er zo bang voor?
'Misss~Magiuss', fluisterde Mismagius en keek Noa recht aan.
Noa rilde. Opeens verschenen er nog meer, kleine spook pokémon om Mismagius heen. Noa schakelde haar pokédex weer in.

Misdreavus is een gil Pokémon die lijkt op een bosgeest. Misdreavus is extreem ondeugend en schreeuwen graag midden in de nacht om mensen te laten schrikken. Hij houdt ervan om mensen voor de gek te houden en te pesten en ze dan aan het gillen te krijgen door zijn geschreeuw. Ook aan haren trekken is één van zijn geliefde pesterijtjes.

Hauter is een gasvormige Spookpokémon en de evolutie van Gastly. De droometer aanval van Haunter heeft een dubbele functie. Ten eerste valt zijn tegenstander er door in slaap en ten tweede put het zijn tegenstander uit door zijn energie af te tappen. Zijn tong is van gas en als hij zijn vijand likt begint deze helemaal te trillen totdat hij flauw valt. Als het echt pikdonker is wacht Haunter rustig tot zijn volgende slachtoffer in de buurt komt. Als je zomaar valt of struikelt of je hoort een geluid terwijl niemand in de buurt is, dan is het misschien een Haunter.

'Dat. Klinkt. Niet. Zo. Leuk.' zei Noa met haperingen in haar stem.
De Haunter kwam op haar af en Noa herinnerde zich de tekst op haar pokédex.
Er waren drie Misdreavus, één Mismagius en één Haunter. Noa voelde zich niet zo op haar gemak. De Haunter kwam steeds dichterbij en ze wist niet wat ze moest doen.
'THOMAS!!!!' gilde ze, toen de Haunter haar bijna aanraakte.
Thomas schoot meteen overeind van de schrik en hij viel bijna van de bovenverdieping af. Hij keek snel naar beneden en zag dat de Haunter Noa nu aan het likken was. Hij herinnerde zich Haunters maar al te goed, hij sprong naar beneden en trok Noa weg. Ze rilde helemaal.
'Noa, Noa, hoor je me?' zei hij en hij schudde haar door elkaar.
Alles duizelde voor Noa's ogen. Thomas pakte de dichtsbijzijnde pokémon en gooide die op. Het was Vulpix.
'Vul...PIX!!!!' Vulpix schrok van de vele Spook pokémon die hem omringde en hij schrok nog meer van Noa die helemaal bleek zag.
'Vlug Vulpix, jaag die pokémon weg met je Flamethrower!' riep Thomas en hij hoopte dat Vulpix naar hem zou luisteren.
Dat deed Vulpix meteen en de Spook pokémon verdwenen. Vulpix draaide zich om en sprong naast Noa op het bed, die nog steeds helemaal bleek zag. Thomas zat naast haar en hield haar stevig vast, omdat hij bang was dat ze flauwviel.
'Noa, gaat het?'
'Ja...' zei Noa zwakjes.
Vulpix gaf Noa een lik over haar neus. Noa glimachte flauwtjes en aaide Vulpix.
'Thomas...'
'Ja?'
'Wil je... Ik ben geloof ik een beetje bang voor Spook pokémon... Wil je... Wil je bij me komen liggen?'
Thomas glimlachte en omhelsde Noa even.
'Natuurlijk. En, ik begrijp je angst. Ik heb het ook niet zo op Spook pokémon. Gaat het weer een beetje?'
Noa knikte, ze had weer een beetje blos op haar wangen, wat misschien ook wel kwam omdat Thomas haar omhelst had.
'Gelukkig.'
Even later lagen Thomas, Noa en Vulpix met zijn drieën in het onderste bed, ze sliepen alledrie met een glimlach op hun gezicht.

Reacties: