FanFic.nl

My Second Chance [Twilight's next generation]

02.] Nigel hates me and Dawn is my best friend.

'Hallo,' zei ik tegen de tweeling. Ze keken allebei tegelijk op en ik keek naar hun bijzondere ogen. Ze hadden een bijna oranje kleur. Écht oranje. Ik fronste even en keek naar Audrina.
Audrina glimlachte. 'Jullie zijn toch Nigel en Dawn?' vroeg ze.
Het meisje knikte. 'Ik ben dus Dawn. Aangenaam.'
'Ik ben Audrina.' Audrina ging snel bij ze aan tafel zitten.
Dawn keek vragend naar mij. Ik lachte. 'Ik ben Rosemay.'
'Rossie,' constateerde de jongen. Hij keek me kort aan en wendde toen zijn blik af.
'Uh, ja.' Ik keek hem vreemd aan en wendde ook mijn blik af. 'Jij bent Nigel?'
Toen hij niets zei, keek ik vragend naar Dawn, die knikte.
'Wat heeft hij?' fluisterde Audrina tegen mij. Ik haalde mijn schouders op.
Dawn keek me glimlachend aan. 'Let maar niet op hem, hij is... niet echt blij vandaag.' Iets in haar stem deed me denken dat het aan mij lag, maar ik schudde die gedachte weg. Waarom zou hij? Ik kende hem niet en op deze manier zou ik het ook niet willen. Heel simpel.
Nigel keek naar Dawn. 'Zus, ik denk dat ik maar naar huis ga.'
'Maar we moeten nog een uur,' protesteerde Dawn.
Nigel glimlachte. 'Noodgeval.'
'Ah. Nou, ik zie je thuis wel.'
Nigel knikte en liep rustig de kantine uit.
Ik keek hem na en fronste weer. 'Gebeurt dat vaker.'
'Nigel heeft een onbekende ziekte die hem soms weg laat rennen om thuis te kalmeren,' legde Dawn uit. Ze glimlachte. 'Ik heb die gelukkig niet.'
Audrina keek naar de klok. 'Oeps, ik heb zo Engels.'
'Ik denk dat ik uit ben,' zei ik fronsend. 'Ik mag eerder weg omdat ik wat klusjes voor de school doe.'
'Zal ik meegaan?' vroeg Dawn. 'Ik neem aan dat Nigel de auto heeft genomen.'
Ik haalde mijn schouders. 'Oké dan. Ik hoop dat je niet bang bent in auto's. Want die van mij doet nog wel eens vreemd.'
'Een Range Rover?' gokte Dawn. Iets in haar stem deed me denken dat het geen gok was.
Ik grinnikte en knikte. 'Ja, een zwart-grijze.'

Toen we samen in de auto zagen, durfde ik die ene vraag te stellen. 'Dawn, ik heb het gevoel dat je broer me haat.'
'Je hebt gelijk,' zei Dawn zonder aarzeling. 'Je hebt helemaal gelijk. Maar het is niet dat hij je niet mag, het is dat hij geen andere keus heeft.'
'En jij?' vroeg ik. Ik wist nu al dat Dawn mijn beste vriendin was. Het voelde gewoon goed.
Ze keek me aan en grijnsde. 'Nigel komt er wel overheen. Hij heeft wat problemen met jonge dochters van galerieeigenaren.'
'Oh ja?' Ik fronste en grinnikte toen. 'Het klinkt alsof je wil zeggen dat hij me leuk vind.'
'Misschien wel,' zei Dawn grijnzend. 'Laten we maar gaan.'
Ik knikte en trapte op het gaspedaal. De hele weg naar Mila's huis liet Dawn geen enkel teken van angst in mijn auto merken. Ik nam aan dat het misschien gewoon aan al die andere watjes lag. Het lag duidelijk dus niet aan mijn rijstijl.
Dawn keek me aan. 'Ross, hoezo mag jij eigenlijk een auto rijden.'
'Paps en mams hebben geen tijd om me te brengen, ik word altijd misselijk in bussen en die limousine komt niet langs ons huis.'
'Ah.'
We zwegen weer een tijdje. Toen waren we bij Mila's huis. Dawn en ik stapten tegelijk uit en liepen naar de deur. Er klonk luid operagezang uit het huis.
Ik lachte. 'Zo te zien is ze terug gevallen in haar opera-fase.'
'Heeft ze dat vaker?' vroeg Dawn. Ze keek niet verbaasd, maar meer alsof ze haar lach moest inhouden.
Ik knikte. 'Ze wil zichzelf ontdekken.' Ik belde snel aan. Meteen vloog de deur open en ik zag Mila in haar badjas staan.
'Hey Ross!' groette Mila me. 'Hoi Dawn.' Ze glimlachte naar Dawn.
Dawn grinnikte. 'Mm, ik denk dat je niet meer met mijn moeder moet afspreken. Ik wil 's nachts wel kunnen slapen.'
'Kennen jullie elkaar?' vroeg ik verbaasd. Mila knikte. 'Ella en Ronald hebben mijn huis ingericht.'
'En zo heb ik haar leren kennen.' Dawn stapte het huis in.
Ik keek even om me heen en stapte ook naar binnen. 'Nou, Dawn, ik hoef je denk ik niet voor te stellen aan mijn tante Mila.'
'Tante?' vroeg Dawn. Ze keek me fronsend aan. 'Zeg, Ross. Ik heb me bedacht, ik moet nu echt gaan. Het spijt me heel erg.' Ze rende het huis uit.
Mila en ik keken haar na. Ze was erg snel. 'Wat was dat?' vroeg ik verbaasd.
'Niets, liefje,' suste Mila. 'Kom, ik zal je de boeken geven.'
Ik knikte en volgde haar braaf naar boven, naar haar studeerkamer.
Terwijl Mila de bijkamer indook, bekeek ik haar kasten vol met boeken. Ik zag vanalles: Sherlock Holmes, Hamlet, Frankenstein. 'Mm.' Ik drukte mijn lippen op elkaar om dat geluidje te produceren. Haar boekenverzameling was gigantisch.
'Rosemay?' vroeg Mila. Ik draaide me om en keek haar aan. 'Rossie,' zei ik grinnikend. 'Bonnie's idee.'
Mila knikte. 'Oké dan. Dit is alles.' Ze wees op de stapel boeken die op haar bureau stond.
Ik glimlachte dankbaar en keek weer naar haar kast. 'Wil je iets lenen?' vroeg Mila.
'Wat raad je me aan?' vroeg ik. Mila kwam naast me staan.
'Hm, ooit gehoord van Coloring flowers in the desert?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Nooit van gehoord.'
'Het is een boekenserie van drie boeken, niet bekend, maar werkelijk schitterend.' Mila haalde een pakketje van drie boeken uit de kast.
'Waar gaat het over?' vroeg ik. Ik bekeek de stoffige kaft en blies het eraf.
'Een meisje van jouw leeftijd die verzeild raakt in een onmogelijk complot.' Mila grijnsde. 'Net zo onmogelijk als bloemen kleuren in de woestijn.'
'Ah,' zei ik. 'Ik neem ze wel.' Ik deed mijn tas open en deed het pakketje erin. 'Bedankt.'
'Graag gedaan, Rossie.' Mila gaf me de stapel boeken aan.
Ik glimlachte, strompelde de trap af en liep naar mijn auto. Hij stond er netjes geparkeerd, maar er zat een vlek op het raam. Ik keek er verbaasd naar: het was wit en een beetje vochtig. Vogelpoep, constateerde ik zonder er verder nog over na te denken. Ik stapte in en reed weg.

Reacties: