FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 19

Nadezh POV

‘I said, what what, in the butt… I said, what what, in the butt… You wanna do it in my butt, in my butt? Let’s do it in the butt, okay!’
Vrolijk voor me uit zingend huppel ik door het huis. Kay en Tom zijn na het vertrek van onze huisgenoten naar boven vertrokken en ik wil niet weten waar zij mee bezig zijn, gewoon echt ní­et. Kol is ook verdwenen, die zit vast weer ergens in de muur of zo, en waar Tessa uithangt weet ik eigenlijk ook niet. Die zal wel weer naar de buren zijn gegaan, dan zien haar ouders haar ook nog eens. Dat die haar toestaan zo vaak bij ons te komen, eigenlijk best een wonder.
Ik laat me op de sofa vallen. Zodra mijn kont contact maakt met de zachte ondergrond floept de televisie aan. Nickelodeon. Het is niet moeilijk te raden wie er dan als laatste televisie heeft gekeken. Ik begrijp nog steeds niet wat Bill in Spongebob ziet, maar zolang mister spons niet tussen mij en hem komt zal ik maar toestaan dat Bill ernaar kijkt.
Het volgende moment besef ik dat de televisie uit zichzelf aanging. Ja, sorry, er gebeuren zoveel rare dingen in de Mansion dat het niet meteen opvalt als er weer iets ongewoons langskomt. Ik zou eerder schrikken als de televisie aanging omdat ik op het juiste knopje drukte.
Hé, over knopjes gesproken… Deze keer was het niet één of ander spook dat de televisie aanzette - hoe zou dat ook kunnen, de spoken zijn op reddingsmissie. Ik ben op de afstandsbediening gaan zitten.
Met een druk op het rode knopje wordt het scherm van de televisie weer zwart. Ik zucht, laat de afstandsbediening uit mijn hand glijden en leg mijn hoofd achterover op de leuning. Ze zijn nog maar net weg en ik verveel me nu al. Way to go, Nadezh.
Om de verveling te verdrijven begin ik opnieuw te zingen. Of liever gezegd, te krijsen. ‘I SAID, WHAT WHAT, IN THE BUTT! I SAID, WHAT WHAT, IN THE BUTT! YOU WANNA DO IT IN MY BUTT, IN MY BUTT? LET’S DO IT IN THE BUTT, OKAY!’
Geen reactie. Ik gooi mijn handen in de lucht, spring met beide voeten op de rugleuning van de sofa, bewaar met moeite mijn evenwicht, zet mijn handen aan mijn mond en gil: ‘LET’S DO IT IN THE BUTT, OKAY!’
Dan val ik met een geweldige zwaai van mijn armen van de leuning, godzijdank aan de goede kant anders had ik nu naar zolder mogen verhuizen. Ik rol eerst op de sofa, dan op de grond, onder de salontafel - een houten plank balancerend op lege rumflessen - en tenslotte knal ik tegen het televisiemeubel aan.
Ik verveel me.
Damn, ik verveel me.
Joehoe, mensen, ik verveel me.
Ik.
Verveel.
Me.
I.
K.
V.
E.
Nadezh, ophouden. Nu.
Ik sta op, knal bijna weer met mijn hoofd tegen een onoplettend meubelstuk, doe drie wankele stappen en schreeuw dan door de kamer: ‘HEEEEELP!’
Alweer geen reactie. Geërgerd schop ik tegen één van de rumflessen, waardoor de salontafel instort, en loop dan door naar de hal. Als ik naar links de trap op ga, kom ik op dezelfde verdieping als Kay en Tom, of op zolder. Allebei geen goed idee. Als ik naar achteren loop, beland ik weer in de woonkamer. Naar rechts is de voortuin, rechtdoor de keuken. Als ik mijn hoofd om de deur steek, zie ik Elvis in z’n kom op het aanrecht zijn gymnastiekoefeningen doen en Kol die bij de gootsteen staat. Geen idee wat ze doet, maar ik denk dat ik hier ook al niet gewenst ben.
Damn. Ik verveel me.
En ja, ik ben irritant als ik me verveel.
Ik trek mijn hoofd terug en kijk naar beneden. Mijn voeten staan een eindje uit elkaar op de houten vloer. Vandaag draag ik sokken met witte en ijsblauwe streepjes, en een enórm gat dat de middelste teen van mijn linkervoet blootstelt aan de lucht. Oeh, wat eng.
Na eens goed met mijn ogen te hebben gerold loop ik terug de woonkamer in, klim weer op de sofa en vouw mijn voeten om de rugleuning. Blijven staan, blijven staan… Eén, twee, drie… SPRING!
Nee, toch maar niet. Ik laat me voorzichtig van de sofa zakken en slof door de woonkamer. Waarom is er niets leuks te doen? Het is hier zo leeg. Ik wou dat ze terug waren. “Ze”�, ik bedoel de spoken en de kelderbewoners en de trampolinebezitters en de kaasvreters en Bill. Vooral Bill. Heel erg vooral Bill.
En dan schiet me plotseling een idee te binnen.
Ik hoef me hier in huis niet te vervelen, ik ga naar Tessa! Als zij inderdaad thuis bij de buren is, dan verveelt ze zich vast ook te pletter. Kunnen we ons gezellig samen vervelen, dat helpt tegen verveling.
Meteen schieten mijn mondhoeken omhoog en ik stuif op volle snelheid door de kamer naar de gang langs de openstaande deur over het tuinpad richting de heg. Daar laat ik me op mijn knieën zakken en kruip door het gat dat Tom ooit creëerde omdat hij op de vlucht was voor een heel erg moordlustige Suki. Dat had trouwens totaal niets te maken met Elvis, hoor. Helemaal niet. Echt niet. Zou ik liegen?
Welnee.
Ik lieg alleen als ik me verveel.
De tuin van de buren is schrikbarend netjes. Dat wil zeggen, onze tuin is een halve jungle, en de andere helft heeft Georg ooit een keer per ongeluk in brand gezet, waardoor het nu een soort… Ja, hoe zal ik het zeggen? Een kale, doodse, zwarte vlakte. Dat klinkt goed.
Waar zou Tessa zijn? Door het raam zie ik dat hun woonkamer leeg is, ook Tessa’s ouders zijn nergens te bekennen. Maar dan hoor ik mijn naam van boven, kijk op en zie Tessa’s voeten uit haar raam bungelen. Haar hoofd komt ook tevoorschijn en ze zwaait enthousiast naar me. Ik zwaai terug, blij dat er in elk geval í­émand thuis is.
Een halve minuut later valt Tessa me uitgelaten om de hals. Haar enthousiasme doet me struikelen, ik wankel twee stappen achteruit en dan ploffen we tegelijkertijd op het frisgroene, netjes gemaaide gazon waar haar ouders zo trots op zijn.
‘Ook leuk om jou te zien,’ hoest ik, hoewel de aarde in m’n mond mijn sarcasme een beetje afzwakt.
‘Je haat me nu toch niet?’ jammert Tessa meteen. Ze veert overeind en kijkt me met een zielig gezicht aan.
Ik spuw de aarde uit, veeg mijn mond af en schud dan mijn hoofd. Tessa’s gezicht klaart meteen op. Ze grijpt mijn hand en trekt me overeind. ‘Je moet dit trouwens echt zien!’
‘Wat?’ vraag ik zwakjes. Tessa kijkt me geheimzinnig aan en sleurt me dan mee naar de andere kant van de tuin, waar haar ouders een terrasje van grijze tegels hebben aangelegd. Ze plaatst me bovenop een tegel en wijst naar de grond.
‘Tessa, dit heb ik al eens gezien,’ zeg ik droogjes. Ze schudt meteen wild haar hoofd, zakt door haar knieën en wipt de tegel omhoog. Alleen - niet alleen dí­é tegel komt omhoog, maar ook drie tegels er omheen. Gelukkig niet die waar ik op sta.
Nu zak ik ook door mijn knieën en kijk Tessa met grote ogen aan. ‘Wat í­s dat?’
‘Een gat,’ zegt ze trots. Net alsof ze het zelf gegraven heeft. Dan haalt ze haar schouders op: ‘Eigenlijk is het een tunnel, maar ik ben er niet in geweest. Ik durf niet in m’n eentje, ook al is er een trap.’
‘Trap?’ Ik buig me verder voorover en inderdaad, langs de binnenkant van het gat loopt een smal trappetje naar beneden. ‘Wauw, cool!’ roep ik enthousiast en buig me nog verder voorover. Ik zie niets, het is te donker. Nog een stukje voorover dan. Mijn enkels knikken, dit is té ver naar voren. Ik wiebel even heen en weer, net Yasmine als ze weer eens teveel gedronken heeft, en dan…
‘DEZH!’ gilt Tessa geschrokken, maar het is al te laat en ik stort halsoverkop de diepte in.

Reacties: